پسران طلایی

وقتی رسانه‌ها عکسی از محمد احمدزاده کاپیتان تیم ملی فوتبال ساحلی را منتشر کردند که عنوان بهترین و باارزش‌ترین بازیکن این رقابت‌ها را به خودش اختصاص داده بود به اندازه کافی لذت بردیم؛ اما این‌که دو بازیکن برزیلی پشت‌سر او قرار گرفتند فوق‌العاده به دل نشست.

سال پیش تیم فوتسال ایران سوم جهان شد و حالا ساحلی بازها برنز گرفتند. همه دنیا دید آنها حتی شایسته حضور در فینال بودند اما امان از اضطراب ضربات پنالتی. حالا حتی ایستادن روی سکوی قهرمانی هم رویای محالی نیست. گرچه فوتبال ساحلی و فوتسال زیر سایه پررنگ فوتبال ایران مانده‌اند، اما باید اعتراف کنیم این پسران طلایی و بی‌ادعا، نام ایران را بلندآوازه کرده‌اند.

پیمان حسینی بهترین دروازه‌بان مسابقات شد و دستکش طلایی گرفت تا ثابت کند بهترین است. پسر پرشور فوتبال ساحلی ایران قلبی به اندازه اقیانوس در سینه‌اش دارد که با تمام وجود روی ساق بازیکنان حریف شیرجه می‌زند و از مصدومیت و فرو رفتن ماسه در چشم و دهانش نمی‌ترسد.

این موفقیت البته یک کار تیمی بود، تیمی در میانه زمین، تیمی در کنار و تیمی در فدراسیون که یک لیگ جاندار را مدیریت می‌کند و این تیم ملی فرزند آن است. مردم ایران شایسته شادمانی‌های ملی فراتر از این هستند. به امید روزهای شیرین‌تر. به امید جهانی شدن فوتبال در بازی 22 خرداد مقابل ازبکستان و به امید آن که فوتبال فقط شادی به جامعه ایرانی هدیه کند.

مهدی توتونچی

جام‌جم