عمو جلال در پناه تو آدم لوطی مسلکی بود

این هنرمند با سابقه شیرازی فارغ‌التحصیل بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران است که در نمایش‌های رادیو شیراز از 1346 تا 1352 و همچنین نمایش‌های صحنه‌ای، تئاتر را تجربه کرده است. اولین حضور او در سینما فیلم شرایط عینی (1366) بود. اما در تلویزیون با سریال پرمخاطب و موفق در پناه تو چهره شد، هنرنمایی او در فیلم سفر به چزابه و نسل سوخته مورد توجه منتقدان سینما قرار گرفت. سوای درخشش در تئاتر، دهقان‌نسب در دنیای تصویر نقش خوب کم ندارد؛ نقش‌هایی ماندگار در آثاری مانند خواب و بیدار، سگ‌کشی، شب واقعه، سفر سرخ، پرده‌نشین، مختارنامه، اتوبوس و ولایت عشق. البته همکاری با داوود میرباقری، مهدی فخیم‌زاده، مجید جعفری و مرحوم رسول ملاقلی‌پور کارنامه این بازیگر را غنی و ارزنده‌تر کرده است.

سریال «در پناه تو» با بازی شما در سال گذشته دوباره روی آنتن رفت. خودتان دلیل موفقیت این سریال را در چه چیزهایی می‌دانید؟

بله، چند ماه پیش هم به واسطه درگذشت حسن جوهرچی دوباره این سریال روی آنتن پخش رفت. مهم‌ترین ویژگی این سریال که در زمان پخش آن در دهه هفتاد خیابان‌ها خلوت می‌شد و مردم به خانه می‌رفتند، این است که فیلمنامه این اثر که نوشته آقای طالب‌زاده بود وجوه اجتماعی پررنگ درباره جوان‌ها و چالش و دغدغه‌هایشان داشت. نکته مهم دیگر ورود تعداد زیادی بازیگر جوان و بااستعداد مثل پارسا پیروزفر، حسن جوهرچی و لعیا زنگنه به عالم بازیگری بود و این جوان‌ها در کنار با تجربه‌های کار مثل ثریا قاسمی و ایرج راد بازی‌های خوبی ارائه کردند. در ضمن حمید لبخنده هم نشان داد کارگردان خوب و درجه یکی است.

در نقش عموی روشنفکر و منطقی یکی از شخصیت‌های اصلی سریال هم بازی موفقی ارائه کردید...

در پناه تو اولین سریالی در تلویزیون بود که محور اصلی‌اش جوان‌های تحصیلکرده و دانشجو و عشق و تردیدهایشان بود. به نقشم در این سریال (عمو جلال) که آدم لوطی مسلکی بود علاقه خاصی دارم.

در تلویزیون چند همکاری درخشان با مهدی فخیم‌زاده در قالب شخصیت‌های متفاوت پلیس و رئیس باند تبهکاران داشتید...

برای اولین بار در سریال تنهاترین سردار با فخیم‌زاده همکاری کردم. این همکاری باعث شد که در چند سریال دیگر هم با ایشان همکاری داشته باشم. در ولایت عشق هم نقش چند لایه‌ای بازی کردم. خواب و بیدار، حس سوم و فوق‌سری کارهای پلیسی فخیم‌زاده بود که من در آنها بازی داشتم و همان طور‌که اشاره کردید در این آثار نقش‌های متفاوتی بازی کردم. معتقدم مهدی فخیم‌زاده به درستی توانایی‌های من را در بازیگری شناخت و از آنها استفاده کرد.

یکی از ویژگی‌های کاری فخیم‌زاده جدی و تا حدی عصبانی بودن در حین کار است. شما با این ویژگی در همکاری‌های متعددی که داشتید، چگونه برخورد کردید؟

اگر بخواهیم دقیق حساب کنیم من نزدیک به چند سال از نزدیک با فخیم‌زاده همکاری داشتم و رفاقت خوبی بین ما شکل گرفت و بر اساس احترام متقابل همکاری داریم. در مورد این خصلت‌های اخلاقی، برخی از همکارانتان درباره مرحوم ملاقلی‌پور هم از من سوال می‌کردند. در حالی که در سه فیلم با مرحوم ملاقلی‌پور کار کردم و کوچک‌ترین چالش و دلخوری بین ما به وجود نیامد. هر کارگردانی حتی خوش‌اخلاق‌ترینشان موقعی که ببیند یکی از عوامل گروه دیر سر کار می‌آید یا کارش را درست انجام نمی‌دهد واکنش نشان می‌دهد و برخورد می‌کند و این امر طبیعی است.

بنابراین مهدی فخیم‌زاده طبق روال همه کارگردان‌ها با عوامل برخورد داشت؟

بله، مهدی فخیم‌زاده هم به این شیوه عمل می‌کرد و هیچ‌گاه بدون علت با کسی تندی نمی‌کرد. ایشان در قبال کار مسئولیت‌پذیر بودند و دوست داشت کار با کیفیت و خوبی به مردم عرضه کند. در اغلب روزها ایشان خنده‌رو و خوش‌خنده بود و با بچه‌های گروه بگو بخند داشت.

در چند اثر رسول ملاقلی‌پور که درباره جنگ بود مثل فیلم ـ سریال سفر به چزابه همکاری داشتید. به نظر شما به چه دلیل این سال‌ها کمتر این نوع آثار شاخص ساخته می‌شود؟

زمانی که رسول ملاقلی‌پور این آثار را می‌ساخت یا همزمان با دوران جنگ تحمیلی بود یا زمان کمی از خاتمه جنگ گذشته بود. بعد از دور شدن از جنگ اغلب فیلمسازان ترجیح دادند به تبعات اجتماعی جنگ در زندگی مردم بپردازند و شاید به همین دلیل آثاری مثل سفر به چزابه کمتر ساخته می‌شود. خوشبختانه در این دو سه سال اخیر تعدادی کارگردان جوان با استعداد آثار شاخصی در حوزه جنگ و اتوبیوگرافی سرداران دوران دفاع مقدس ساخته‌اند که شایسته ستایش است. متاسفانه حتی بزرگانی مثل کمال تبریزی، احمدرضا درویش و ابراهیم حاتمی‌کیا رفته‌اند به درون شهر و چالش‌های زندگی مردم.

هونام حقانی