دراماتیک و باشکوه

مسابقه‌ای که تا دقیقه 90 به سود بایرن بود و با دو گل ثانیه‌های پایانی به سود منچستریونایتد شد و قهرمانی به شاگردان سرآلکس فرگوسن رسید و بعد از 18 سال، همین ورزشگاه در شهر بارسلون میزبان مسابقه‌ای شد که به دل تاریخ رفت. بارسلونا در بازی رفت با پاری‌سن‌ژرمن در شرایطی مشکوک 4 گل از حریف خود خورده بود. بدون یک گل زده و بدون حتی یک حمله. بارسلونا در آن بازی خوش‌شانس بود که گل‌های بیشتر نخورد و سیر شدن پاریسی‌ها از یک‌سو و عملکرد مناسب ترشتگن در سوی دیگر، شکست بازی رفت را سنگین‌تر از این نکرد. نوبت به بازی برگشت رسید. آبی‌اناری‌ها چهار روز قبل از این بازی در نیوکمپ 5 گل به تیم سختکوش سلتاویگو زده بود؛ تیمی که رئال مادرید را از جام حذفی اسپانیا بیرون و البته خودش هم حذف شده بود. آن بازی به هواداران بارسا ایمان داد که می‌توانند به این تیم امیدوار باشند.

بازی شروع شد. با گلی که سوارز در دقیقه 3 زد و ثبت برتری 2 بر صفر بارسلونا در پایان نیمه اول. گلی که مسی در دقیقه 50 از روی نقطه پنالتی زد، همه دیگر باور کردند که بارسلونا می‌تواند. جمله‌ای که هواداران روی بنرهای خودشان نوشته بودند، حالا معنا پیدا کرده بود: «ما می‌توانیم». آنها بیشتر از هر زمان دیگری به صعود امیدوار شده بودند، اما گل زیبای کاوانی روی آرزوهای شیرین ورزشگاه، قالب‌‌قالب یخ ریخت. در آن دقایق ناامیدی، دو پنالتی پاریسی‌ها هم گم شد، اما کسی به دنبال آن پنالتی‌ها نبود. هواداران چیز دیگری می‌خواستند. آنها دست نکشیدند. می‌دانستند که دیگر صعود، محال‌ترین آرزوی دنیاست، با این حال دست از تشویق تیمشان نکشیدند. این را عادل فردوسی‌پور در دقیقه 88 بازی گفت. وقتی بارسلونا 3 بر یک از پاری‌سن‌ژرمن جلو بود و در فاصله تنها 2 دقیقه تا پایان بازی 3 گل دیگر می‌خواست. نیمار پشت توپ قرار گرفته بود که عادل گفت: «چه حوصله‌ای دارند هواداران بارسلونا؛ دارند تشویق ایسلندی می‌کنند پشت دروازه پاری‌‌سن‌ژرمن».... این ضربه کاشته را نیمار به زیباترین شکل ممکن به گل تبدیل کرد. او تنها بازیکنی بود که در این بازی نمی‌خواست تسلیم شود و هر کاری برای موفقیت بارسا کرد. دو دقیقه بعد، عادل گفت «بارسا یه معجزه منچستر بایرنی می‌خواهد». و آن معجزه اتفاق افتاد. خطا روی سوارز و پنالتی.

زمانی که ثانیه‌ها، پایان 90 دقیقه را نشان می‌داد، نیمار ضربه پنالتی را وارد دروازه حریف پاریسی کرد تا بارسلونا برای بازگشت به لیگ قهرمانان فقط چهار دقیقه تلف شده را پیش‌رو داشته باشد و تنها یک گل بخواهد. هیجان و استرس حرف اول نوکمپ بود. صدها لیتر آدرنالین به خون تماشاگران ریخته شد. در دقیقه آخر بازی، ترشتگن هم به محوطه جریمه حریف رفت و پایه گل را او ریخت. وقتی آردا توران توپ را لو داد، او به عقب برگشت و توپ را جمع کرد، اما حریف روی او خطا کرد. نیمار پشت توپ قرار گرفت، توپ ارسالی او به سمت خودش برگشت و این بار سعی کرد توپ را پشت مدافعان بریزد... توپ را کسی قطع کرد که دقیقه 75 به عنوان بازیکن جانشین وارد شده بود: سرخی روبرتو. او گلی زد که نه‌تنها در تاریخ بارسلونا که در تاریخ فوتبال دنیا، جاودانه‌اش کرد. تماشاگران سر از پا نمی‌شناختند.

عادل، بهترین گزارشگر فوتبال ایران آنقدر هیجان‌زده بود که کلمات را پیدا نکرد: «چی شد توی این بازی؟ چیه این فوتبال اصلا؟» و بعد که به خودش مسلط‌‌تر شد: «تمام تنم داره می‌‌لرزه». و آن لحظه نوکمپ، دیدنی‌ترین نقطه دنیا بود. آنها که در این سال‌ها بارها و بارها قهرمانی‌های معتبر را تجربه کرده بودند، یا این پیروزی در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، انگار جام را بالای سر برده‌اند.

گل سرخی روبرتو کاری کرد که همه ناخواسته فریاد بزنند و غیرعادی رفتار کنند. اتفاقی که نه تنها در نیوکمپ که در استودیو‌های مختلف و خانه های مردم دنیا از جمله ایران رخ داد.

تماشاگران نیوکمپ از هیجان فریاد می‌زدند و با تمام وجود اشک می‌ریختند و بازیکنان می‌دانستند برد 6 بر یک آنها در این بازی، بارسا را به دل تاریخ برده است. شاهکار آنها تا سال‌ها، بزرگ‌ترین اتفاق مثال‌زدنی فوتبال دنیاست. مردم شهر بارسلون در قلب ایالت کاتالونیا نمی‌‌خواستند این شب دراماتیک و باشکوه تمام شود؛ شبی که همه تماشاگران، ترانه بارسلونا را با صدای بلند خواندند و بازیکنان و کادر فنی در آغوش هم بالا و پایین می‌پریدند.