نیروهای خدماتی آموزش و پرورش را می‌توان فراموش شده‌ترین نیروهای خدماتی نامید، زیرا نسبت به نیروهای خدماتی دیگر ارگان‌های دولتی حقوق کمتری می‌گیرند و تلاش‌های مسئولان نیز برای برطرف شدن مشکلات آنها تاکنون از مقام وعده فراتر نرفته است. در گزارش امروز پای صحبت‌های چند نفر از سرایداران و خدمتگزارن مدارس نشسته‌ایم، افرادی که با حداقل حقوق به جای چند نفر کار می‌کنند.  

همزمان با رحلت مرحوم نادرطالب‌زاده مطلبی در اینستاگرام منتشر شد که با خواندنش اول شوکه شدم و سپس راغب به دیدن سوژه آن. فردی که اولین‌بار فیلم «نیاز» او را روی پرده نقره‌ای دیدم، از بازی‌اش لذت بردم و شیفته‌اش شدم، اما هنگامی که به او نزدیک شدم، ناگفته‌هایی از زندگی و دوران جوانی‌اش روایت کرد که غبطه خوردم. چرا این افراد دیده نمی‌شوند؟ چون این جماعت دنبال دیده شدن نبودند.

24 مرداد 1313 بود که در محله کوچه‌باغ شهر تبریز به دنیا آمد. شاید در آن زمان کسی تصور نمی‌کرد ابراهیم آبادی، از خطه تبریز بتواند وارد عالم هنر شود. او از ابتدای دوران دبیرستان به هنر نمایش علاقه داشت و سرانجام در کلاس‌های تئاتر هنرهای زیبا که به‌وسیله مربیان خارجی برای تربیت مربیان تئاتر در مدارس تشکیل شده بود امتحان داد و قبول شد و یک سال تعلیم دید. این هنرمند چند سالی برای ادامه تحصیل راهی کشور چکسلواکی شد و بعد از بازگشت فعالیتش را در عالم هنر ادامه داد. کارنامه ابراهیم آبادی پر از نقش‌های متنوع در سینما و تلویزیون است. البته از اواسط دهه 80 فعالیتش در سینما کمرنگ شد و کارگردانان نقش‌های اندکی را به او می‌سپردند و به همین دلیل این هنرمند هم نمی‌پذیرفت. آخرین اثر سینمایی‌اش، فیلم سینمایی دیوار به نویسندگی و کارگردانی محمدعلی طالبی بود و بعد از آن دیگر در سینما بازی نکرد، اما فعالیتش را در تلویزیون متوقف نکرد و در سریال‌های متعددی بازی می‌کرد که از سریال‌های او می‌توان به آثاری همچون پادری، مختارنامه، مدرسه مادربزرگ‌ها، خسته‌دلان، پرانتز باز، در چشم باد و ... اشاره کرد. لبخند و لهجه تبریزی جزو ویژگی‌های بارز ابراهیم آبادی بود و همین باعث شده بود تا همیشه نقش‌هایش برای مخاطبان شیرین باشد، حتی همکارانش هم بر این مساله همیشه تاکید داشتند که او همیشه لبخند می‌زد و سر صبر کارهایش را انجام می‌داد. ابراهیم آبادی پس از تحمل درد بیماری 29 مهر به کما رفت و نهم آبان‌ماه جامعه هنری را به سوگ خود نشاند. به همین دلیل جام‌جم به سراغ هنرمندانی رفت که با این هنرمند در یک یا چند اثر نمایشی در سینما و تلویزیون همکاری داشتند.

وقتی نام‌شان را در تیتراژ سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی می‌بینند، کلی ذوق می‌کنند و حتی برای خودشان کف می‌زنند! ساعت‌ها می‌شود درباره‌شان حرف زد و پای حرف‌هایشان نشست. وقتی پای درد‌دل‌هایشان می‌نشینید، متوجه می‌شوید همه سال‌های عمرشان را به عشق دیده شدن، یک لحظه بودن جلوی دوربین، بازی کردن کنار یک هنرپیشه اسم و رسم‌دار و... گذاشته‌اند.

بچه‌‌های امروزی که مدرسه‌شان دیر نمی‌شود،معمولا سر ساعتی مشخص سرویس می‌آید، در خانه سوارشان می‌کند و می‌بردشان مدرسه، کوله‌هایشان هم پر از خوراکی است و طبیعتا نگران صبحانه و گرسنه ماندن هم نیستند.اگر تغذیه همراهشان نباشد، بوفه مدرسه هست و می‌توانند خوراکی بخرند.

بچه‌‌های امروزی که مدرسه‌شان دیر نمی‌شود،معمولا سر ساعتی مشخص سرویس می‌آید، در خانه سوارشان می‌کند و می‌بردشان مدرسه، کوله‌هایشان هم پر از خوراکی است و طبیعتا نگران صبحانه و گرسنه ماندن هم نیستند.اگر تغذیه همراهشان نباشد، بوفه مدرسه هست و می‌توانند خوراکی بخرند. واقعیت این است دیر رسیدن به مدرسه دغدغه بچه‌‌های دهه 50 و 60 بود.دیر به مدرسه می‌رسیدند به ده‌ها دلیل.ابتدایی‌ترینشان چون بیشتر آنها ساعت زنگ دار یا گوشی آلارم‌دار نداشتند باید با صدای پدر و مادر بیدار می‌شدند،پدر و مادرهایی که معمولا بچه‌ها را خیلی زودتر از ساعت مقرر بیدار می‌کردند و بچه‌ها بعد از مدتی دست والدین را می‌خواندند و دیگر با اولین یا دومین بیدار‌شو آنها از رختخواب بیرون نمی‌آمدند و بعد از مدتی آنقدر دیر بیدار می‌شدند که باید بدون صبحانه خوردن دوان دوان خود را به مدرسه می‌رساندند.آن‌زمان چیزی به نام سرویس مدرسه باب نبود ، مدارس هم دور از خانه بود و بچه‌ها تا برسند مدرسه در طول مسیر بازیگوشی‌هایی می‌کردند که بخشی از شخصیت و زندگی آنها را شکل می‌داد و برای همین بود که معمولا بچه‌ها دیر به مدرسه می‌رسیدند و معرکه‌ای داشتند تا بابای مدرسه در را برای آنها باز کند.همه این‌ها حالا تبدیل شده به خاطراتی دور که به آن نام نوستالژی می‌دهند، نوستالژی‌هایی که برای بخشی از بچه‌های امروزی قابل باور یا درک نیست.اما برای بچه‌‌های آن زمان از شیرین‌ترین خاطرات زیستی آنهاست.شاید برای همین است که هنوز با لبی خندان و چشمانی که برق می‌زند به تماشای سریال «بازم مدرسه‌ام دیر شد» می‌نشینند.

در هر کشوری نظام آموزشی و شیوه کنترل دانش‌آموزان در مدارس از جهات مختلف فرق می‌کند، اما در یکی از دبیرستان‌های دخترانه واقع در ریاض، پایتخت عربستان اتفاقی جالب رخ داده که نمی‌توان براحتی از کنار آن گذشت.

همزمان با فرا رسیدن آغاز سال 1396، «بوی کاغذ رنگی» در رادیو نمایش می پیچد.

محمدجواد، محمدرضای 8 ساله و خواهر 14 ساله‌شان نیلوفر چشمانشان را به در دوخته و منتظر نشسته‌اند تا شاید دیدن مادر در قاب در به انتظارشان پایان دهد، اما دیگر از مادر و دستان نوازشگرش خبری نیست.

محمدجواد، محمدرضای 8 ساله و خواهر 14 ساله‌شان نیلوفر چشمانشان را به در دوخته و منتظر نشسته‌اند تا شاید دیدن مادر در قاب در به انتظارشان پایان دهد، اما دیگر از مادر و دستان نوازشگرش خبری نیست. شال و کلاه کرده‌اند تا نزد مادر بروند گویا نمی‌دانند فرشته مهربان زندگی‌شان برای همیشه پر کشیده است. آنها دیگر باید روزهای مدرسه رفتن را بدون مادرشان صغرا 36 ساله بگذرانند. دیگرصدای پرمهرش در خانه طنین‌انداز نیست.