خانه از پای بست ویران است/ سیمرغ گرفتن در این جشنواره افتخار ندارد

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از سینما پرس،‌ محمد تقی فهیم نوشته است: از همان روزی که برخی فیلم ها کنار گذاشته شدند باید می نوشتیم و می گفتیم، اما صبر کردیم که مبادا بگویند : «مگر شما همه فیلم ها را دیده اید که معترضید»، چه اشتباهی! این ۲۸ امین دوره جشنواره است که در آن حضور دارم، بیشتر از ۲۰ دوره آن فعال و قلم به دست حاضر شده ام، بی غرض، بدترین دوره را پشت سر گذاشتیم.

او در بخش دیگری از یادداشت خود تذکر می دهد: از همان روز اول هیات انتخاب وقتی شاهد عزل و نصب های بی مورد باشد و ببیند که انتصاب بی تجربه ها، بی توجهی به پیش کسوتان، بیکاری انبوه، خانه نشینی با تجربه ها و ... رواج دارد و دهان ها بسته است، گزینش هایی را سرلوحه خود قرار می دهد که بیش از همه فقط بیلان شود، بالا سری ها راضی باشند و خاطر جمع از نارضایتی ها به خانه هایشان بروند. چون مطمئن هستند که جایی بازخواست نخواهند شد. رسانه ای پویا و پرسشگر هم نیست که به صورت جدی آقایان را مورد سوال قرار دهد که این چه ترکیب هیات انتخاب است و آثار گزینش شده برچه مبنایی بوده اند؟ حالا چرا باید انتظاری غیر از خروجی اعلام شده تحت عنوان نامزدهای جشنواره باشد. هیات داوری خاطر جمع است که هر خروجی داشته باشد، بالاسری خواهد گفت که «امپراطور جهنم» هم باور نمی کند.

فهیم ادامه می دهد: واقعا یک فصل فیلم «امپراطورجهنم» می ارزید به نصفی از فیلم های پذیرفته شده فعلی و بازی علی نصیریان در سکانس کانال این فیلم پذیرفته تر از خیلی ها بود، ولی فیلم حذف شد و صدای خیلی ها در نیامد و ایضا فیلم های دیگری که لیاقتشان بیشتر بود و به دلیل محافظه کاری مفرط آقایان حتی از نمایش در جشنواره محل تجمع کارشناسان هم محروم شدند. این یک اصل اساسی و تجربه شده است که اعمال مدیریت های مبتنی بر حذف، نتیجه ای به شدت محافظه کارانه خواهد داشت چرا که دهان ها را می بندد و قلم ها را کند می کند. طی چهار سال گذشته این رویه که پخته ها منزوی و ناشی ها حمایت می شدند همه متوجه بودند که چه اتفاقی دارد می افتد. جوان گرایی بهانه بود تا منتقدان به حاشیه رانده شوند. کار بلدها بیکار بمانند و آقایان یکه تازی کنند حالا چرا باید از نتیجه نامزدهای اعلام شده ناراحت باشیم؟ مگر انتظاری غیر از این داشته اید؟ فکر می کنید نتیجه جشنواره سال گذشته تصادفی و سلیقه ای بود؟ بادیگارد را ندیدند و سیانور را ماست مالی کردن اتفاقی بود؟ ای کاش سلیقه ای بود. نخیر آقایان «از کوزه همان برون تراود که در اوست».

این منتقد تاکید می کند: این ۲۸ امین دوره جشنواره است که در آن حضور دارم. به جز چند دوره اولی که تماشاگر بودم، بیشتر از ۲۰ دوره آن فعال و قلم بدست حاضر شده ام، بی غرض، بدترین دوره را پشت سر گذاشتیم. نگویید که هر سال اعتراض بوده و اختلاف سلیقه وجود داشته است، بله بوده، ولی به این شوری واقعا نوبر است. نامزد های معرفی شده این دوره و نادیده انگاشتن برخی فیلم ها و عبور از بعضی رشته ها، دقیقا به این می ماند که خورشید را نبینیم یا عمدا وجودش را کتمان کنیم. این اتفاق اصلا تصادفی نیست. یک بلبشوی فاقد تخصص و تعهد است که حاصل مدیریتی کارنابلد است. رییس که (دیپلمات و آدم خوبی هست) سینمایی نیست، همکاری را نصب می کند که یک فیلم ۵ دقیقه ای نساخته و حتی در تولید یک فیلم مشارکت نداشته است، آقایان! اینجا صنف کوره پزخانه نیست (با پوزش از این زحمت کشان). اینجا همه، سال ها هنر ساخته اند، کتاب منتشر کرده اند، روزنامه انتشار داده اند، سیاست آموخته و آموزش داده اند. اینجا همه خودشان با آثارشان دارند وجدان می آموزند و زیبایی شناسی ایثار درس می دهند، نمی شود این جماعت را دست کم گرفت و به شعورشان توهین کرد. برای همین است که خود این نامزدها از این بی عدالتی و فقدان کارشناسی، دل شان بدرد آمده و فریادشان بلند است. توجه بفرمایید! تا الان چند نفر از نامزدها انصرافشان را اعلام کرده اند و بقیه هم در خلوت شان برای این وضعیت رنج می برند چرا که باور دارند با این سنجش و ارزیابی، نامزد شدن و سیمرغ گرفتن افتخار ندارد. همه دوست دارند که در میدانی مردانه و با رقابتی اصولی برنده شوند نه با نتیجه ای که همه اش زیر سئوال است. عجالتا برای دلجویی از مهجورین، رساترین پایان بندی این مطلب، حرف مهدویان به نقل از مرحوم جلال آل احمد است : «برید خدا رو شکر کنید که حرف شما از روی دیوار این طویله رفت تا همون جایی که باید بره».