چند نکته برای داشتن فرزندان نیکوکار

روان‌شناسان در این باره چنین توضیح می‌دهند که چون مهربانی، محبت، سخاوت، دلسوزی، عشق و نوعدوستی مفاهیمی است که در ارتباطات بین فردی نمایان می‌شود، کسانی می‌توانند این ویژگی‌ها را از خود بروز دهند که آنها را آموخته باشند.

به جای حرف، عمل کنیم

پدر و مادری که نسخه مهربان و نیکوکار بودن برای فرزندشان می‌پیچند، ولی خودشان نه مهربان‌اند و نه نیکوکار و فقط به پیشرفت و بهبود وضع زندگی‌شان فکر می‌کنند، چطور می‌توانند فرزندانی با محبت و نوعدوست تربیت کنند‌؟ مسلما بچه‌ها آنچه را که می‌بینند تکرار می‌کنند، نه آنچه را که در‌باره آن فقط می‌شنوند‌. بنابراین مطمئن‌ترین و کارآمدترین روش برای پرورش فرزندانی مهربان و دلسوز، مهربان و دلسوزبودن بزرگ‌ترهاست.

محبت فقط پول خرج کردن نیست

با پول می‌شود همه چیز خرید‌. می‌شود آرزوهای دیگران را برآورده کرد و گره از کارشان گشود، اما پول خرج کردن، اول و آخر نیکوکاری نیست. همین که خوشرو باشیم، به صورت دیگران لبخند بزنیم، به حرف‌هایشان گوش دهیم و برای حل مشکلاتشان وقت بگذاریم، در مسیر نیکوکاری افتاده‌ایم. این شیوه از نیکوکاری را می‌شود از سنین کودکی به بچه‌ها آموخت‌؛ مثلا این که اگر کسی از اعضای خانه مریض است با او همدردی کند، به خواسته‌های پدربزرگ و مادربزرگ توجه کند یا برای خواهروبرادر کوچک‌ترش کتاب بخواند و او را سرگرم کند.

لذتی که از مهربانی می‌بریم

شرط و شروط گذاشتن برای نوعدوست بودن، از آن عجایب روزگار است که برخی مرتکبش می‌شوند، یک اشتباه استراتژیک. اگر به فرزندمان بگوییم، فلان کار خیر را انجام دهد، به کسی کمک کند و قدمی خیر بردارد و ما در عوض برای او فلان لباس و اسباب‌بازی و چیزهای دلخواهش را به عنوان جایزه می‌خریم، مرتکب این اشتباه استراتژیک شده‌ایم. بزرگ‌ترهایی که به این روش، فرزندان خود را به کار خیر تشویق می‌کنند، با زبان بی‌زبانی به آنها می‌آموزند که مهربانی باید درازای یک پاداش نقدی باشد، نه بی‌چشمداشت درحالی که اگر این پاداش مادی حذف شود و به جایش مشوقی معنوی بنشیند کارها بهتر پیش می‌رود؛ مثل کسانی که به فرزندشان می‌آموزند باید با دیگران مهربان بود و گره از کارشان باز کرد چون این کار به ما لذت می‌دهد.

همه با هم برای نیکوکاری

این که بتوانیم به فرزندمان بیاموزیم او علاوه بر خود و خانواده‌اش درقبال جامعه نیز مسئول است، یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود. به این ترتیب فرزند از لاک خودش بیرون می‌آید و نسبت به آنچه اطرافش می‌گذرد، حساس می‌شود. یکی از راه‌های رسیدن به این هدف، شرکت دادن او درکارهای عام‌المنفعه و امور نیکوکارانه است، نه به تنهایی بلکه در کنار خودمان‌. این‌گونه نیکوکار بودن به سبکی برای زندگی خانوادگی ما تبدیل می‌شود؛ حرکتی نوعدوستانه که می‌تواند یکی از بهترین تفریح‌های خانوادگی باشد.