ستاره ای که ستاره نیست

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از دیلی میل، از هزاران سال پیش دانشمندان و ستاره شناسان فکر می‌کردند که ستاره ای که به عنوان سمبل کتاب مقدس و تولد عیسی مسیح می‌شناختند ستاره بوده است اما یک مطالعه جدید از سوابق تاریخی و نجومی نشان می دهد که این رویداد که از 6 سال قبل از میلاد ظهور پیدا کرده یک، هم‌ترازی سیاره ای است که بین خورشید، مشتری، ماه و زحل به صورت فلکی رخ داده که این پدیده به صورت نور ستاره ای دیده می شود .

متیوگرانت، یکی از اخترشناسان برجسته دانشگاه نوتردام ، بیش از یک دهه است که بر روی این ستاره تحقیق می‌کند و بعد از آن مورخان و دانشمندان به دنبال جوابی برای این پرسش گرانت افتادند که آیا بیت لحم یک ستاره است.

به گفته محققان، خورشید، مشتری، ماه و زحل در برج حمل در تراز وسط قرار دارد در حالی که ونوس در صورت فلکی حوت بوده و عطارد و مریخ در طرف دیگر در برج ثور است.

لازم به ذکر است که در چهارصد سال گذشته نظریات متفاوتی درباره ماهیت ستاره بیت اللحم ابراز شده است.در ابتدای قرن چهاردهم میلادی هنرمند فلورانسی «جیوتو» در نقاشی هایش ستاره بیت اللحم را مانند «ستاره ای دنباله دار»- در واقع به شکل مشهورترین ستاره دنباله دار موجود یعنی هالی- تصویر کرده است. اما محاسبه نشان می دهد که با توجه به دوره تناوب ظهور هالی، این ستاره دنباله دار در آن حدود زمانی در تابستان سال ۱۲ پیش از میلاد در آ سمان ظاهر شده که هفت سال زودتر از زمانی است که براساس روایت انجیل زمان تولد عیسی است.

یک نظر دیگر این است که، این ستاره شاید یک سوپرنوا (ابرنواختر) بوده است. ابرنواخترها در هنگام مرگ یک ستاره غول (انفجار غول سرخ) به وجود می آیند و با ظهور درخشش شدیدی در آسمان همراهند. پیشنهاد درخشش یک ابرنواختر در هنگام تولد عیسی سابقه قدیمی دارد و برای اولین بار ۴۰۰ سال پیش، یوهانس کپلر، منجم آلمانی آن را بیان کرد. ابرنواختر هم ردی از وجود خود را به صورت گازهای در حال گسترش و یک منبع انرژی رادیویی به جای می گذارد. تا به حال شاهدی نجومی از باقی مانده یک ابرنواختر مربوط به دو هزار سال پیش به دست نیامده است. همچنین در اسناد منجمان چینی و سایر منجمان در آسیا در آن زمان در این مورد چیزی وجود ندارد.

اخیراً منجمی دیگر به نام دیوید رنکه می گوید: اگر با استفاده از نرم افزارهای قدرتمند و معروف نجومی، موقعیت آسمان را در 12 آگوست سال سوم پیش از میلاد بنگریم، می بینیم که سیارات زهره و مشتری در افق شرقی پیش از طلوع خورشید بسیار به هم نزدیک اند. ولی همچنان به صورت دو ستاره ی پرنور دیده می شوند.