میازار خرسی که چیز خاصی نمی‌کشد!

ـ آیا می‌دانید مجازات اهانت به گاو (اعم از نر و ماده و شیرده و بلاشیر) در کشور هندوستان کور شدن چشم به وسیله اسید است؟

ـ آیا می‌دانید در بنگلادش هر کس گربه‌ای را پیشت کند به نحوی که گربه بترسد باید تا سه سال حضانت یک خرس قطبی را بر عهده بگیرد؟

ـ آیا می‌دانید تنها قانونی که در ایران علیه آزار حیوانات به تصویب رسیده است این است که: «اگر دیده شود که فروشندگان مرغ در بازار، پرندگان را از پا آویزان کنند باید دو ریال جریمه بدهند؟»

ـ آیا می‌دانید تنها یکی از چهار مطلب فوق کذب محض است و بقیه موارد عین حقیقت هستند؟

ـ آیا می‌دانید چرا فردوسی در قرن چهارم فرموده است:

میازار موری که دانه‌کش است

و نفرموده است

میازار گربه که ماهی‌کش است

و یا

میازار خرسی که چیز خاصی را نمی‌کشد؟

جواب این سوال را می‌توان در این نکته یافت که در قرن چهارم ایرانی‌ها اصولا خرس و سگ و گربه و کرگدن را آزار نمی‌دادند و حیوان‌آزاری در فجیع‌ترین حالت خود به له شدن ناغافل مورچه دانه‌کش در زیر دمپایی خلاصه می‌شده است.

حال سوال اصلی اینجاست که چرا بعضی از مردم ما نه تنها از شکنجه دادن حیوانات زبان بسته لذت می‌برند بلکه فیلم آن را در فضای مجازی به اشتراک می‌گذارند و در عرض نیم ساعت سه برابر صفحه سهراب سپهری و وودی آلن لایک و کامنت جمع می‌کنند به نحوی که خاندانشان تا سه نسل از هرگونه عرض ارادت بی‌نیاز باشد. آیا عقب افتادن قسط فرش ماشینی دلیل مناسبی برای کتک زدن الاغ محسوب می‌شود؟

از آنجا که دست ما کوتاه است و خرما هم کما فی‌السابق بر نخیل قرار دارد، از سازمان حمایت از حقوق حیوانات عاجزانه درخواست داریم که از حقوق حیوانات حمایت کند. ما که از پیگیری حقوق خودمان به جایی نرسیدیم و بی‌خیال شدیم؛ گفتیم لااقل حقوق این زبان‌بسته‌ها را پیگیری کنیم بلکه دعای خیرشان پشت سرمان باشد.

سعید طلائی

جام جم