مهار ارتش متجاوز

این روند حتی در قطعنامه‌های صادر شده از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد، مرتب تکرار می‌شد. این قطعنامه‌ها که به صورت سلسله‌ای از سوی این نهاد منتشر می‌شد، فارغ از هرگونه قاطعیت،‌ جامعیت، ‌بازدارندگی لازم و بدون در نظر گرفتن تمهیدات و ساز وکارهایی کافی برای اجرای این مصوبات بود. بدیهی بود با توجه به این که در طول جنگ، ایران توانسته بود بر آشفتگی و ضعف سازمان نظامی خود در اوایل شروع تجاوز عراق فائق آید و با بالابردن توان دفاعی خود، ماشین جنگ عراق را متوقف و حتی مجبور به عقب‌شینی کند، صدور قطعنامه‌هایی که هیچ صراحتی بر شناسایی متجاوزان نداشت قابل اتکا و اعتنا نبود و از سویی دیگر پذیرش آنها تعهدی را برای صدام‌حسین رئیس‌جمهوری وقت عراق برای ممانعت از تکرار ماجراجویی‌هایش ایجاد نمی‌کرد.

در بین قطعنامه‌های صادر شده تنها قطعنامه 598 تا حدودی تامین کننده نظرات ایران بود. در این قطعنامه که در تیرماه 66 به تصویب شورای امنیت رسید، خاتمه منازعه ایران و عراق، برقراری آتش‌بس فوری و یافتن راه‌حلی جامع و شرافتمندانه و عادلانه و عقب نشینی به مرزهای بین‌المللی و اعزام تیم نظارت به مرزهای دو کشور مورد تاکید قرار گرفت که در مقایسه با قطعنامه‌های دیگر خواسته‌های حداقلی ایران را تامین می‌کرد. کارگزاران نظام هم به رغم بی‌اعتمادی نسبت به شورای امنیت و سازمان‌های بین‌المللی، براساس مصالح ملی و شرایط منطقه‏ای و بین‏المللی موافقت خود را با قطعنامه 598 اعلام کردند و به این ترتیب در 27مرداد سال 67 آتش‌بس میان ایران و عراق برقرار شد.

فتاح غلامی

سیاسی