اشک‌های اتلتی و پرواز رئال

در پایان بازی فقط صدای تشویق از هواداران اتلتیکو شنیده می‌شد و هیچ اثری از اعتراض نبود. بازیکنان ماتم زده و باچشمانی اشکبار درون زمین ایستاده بودند و به آسمان نگاه می‌کردند، باور شکست برایشان سخت بود. سرزنش کردن آنها بابت ناکامی در این بازی، ظالمانه است. آنها فصل بعد برمی‌گردند، این کار همیشگی‌شان است. بعد از فینال 2014 لیسبون، گابی، کاپیتان اتلتیکو، همه بازیکنان را دور هم جمع کرد و به آنها گفت که دوباره به این فینال برمی‌گردند و آنها تصویر یک تیم خارق‌العاده را با حضور در فینال میلان به نمایش گذاشتند.

رئال مادرید هم تیم بازگشته است. این هویت و شخصیت آنهاست. خودشان به این باور رسیده‌اندکه لیگ قهرمانان، جام آنهاست. این جام بار برای آنها، آرامش و فرار از طوفان را هم در پی داشته. هشت قهرمانی اخیرشان در اروپا در فصل‌هایی به دست آمده که در لیگ قهرمان نشده‌اند، درست مثل امسال. با وجود تمام ستاره‌هایی دارند، این تیم بر پایه شخصیت تاریخی خودنیز استوار است. شعار معروفشان این است: «از حالا تا فینال، با رئال هستیم» و این بار هم درست مثل دو سال قبل از ابتدا تا انتها راهشان را با اراده طی کردند و به جام رسیدند.

دیگو سیمئونه و تیمش در 10 بازی اخیر مقابل رئال مادرید در شهر مادرید فقط یک بار شکست خورده‌اند، اما در رقابت‌های اروپایی حالا سومین شکست متوالی را مقابل رئالی‌ها تجربه کرده‌اند و این طلسم گویا همچنان ادامه دارد. هواداران پرشور اتلتیکو حالا به این نتیجه رسیده‌اند که داستان مادرید با داستان شهرهایی مثل لیسبون و میلان، فرق دارد.

همه بد‌شانسی‌های اتلتیکو

در فینال 1974، یک گل در دقیقه 120 باعث شد اتلتیکو جام قهرمانی اروپا را به بایرن مونیخ بدهد. 40 سال بعد، گل دقیقه 93 سرخیو راموس به قیمت از دست رفتن جام برای روخی بلانکو تمام شد و این بار هم جام در ضربات پنالتی از دستشان در رفت. ضربه خوانفران به تیر دروازه خورد؛ دو سال پیش فقط دو دقیقه مانده بود که جام بگیرند، این بار توپشان فقط چند میلیمتر دور از خط دروازه بود، گویی آنها به جام رویایی‌شان همیشه خیلی نزدیکند و همیشه خیلی دور.

بعد از فینال 1974، ویسنته کالدرون رئیس وقت باشگاه، تیمش را بدشانس خواند. با آمدن سیمئونه در چهار سال اخیر، او با جنگندگی برچسب بدشانسی را از تیمش جدا کرد و آنها را به قهرمانی لیگ وجام حذفی رساند، اما در اروپا گویا همچنان باید عنوان بدشانس را برایشان در نظر گرفت، بویژه وقتی که در فینال، پنالتی از دست می‌دهند. رسیدن به دو فینال در سه سال یک موفقیت بزرگ و از دست دادن هر دو فینال، یک ناکامی تلخ است. رونالدو درحالی که پیراهن سفیدش را درآورده بود، جشن گرفت. سرخیو راموس از پله‌های افتخار ورزشگاه میلان بالا رفت و فاتحانه جام را بالای سر برد. برای راموس همه چیز تکرار شد، مثل دو سال قبل در لیسبون، یک گل، یک بوسه بر جام و یک جام در آسمان. آنها با زین‌الدین زیدان به رویاهایشان رسیدند، مردی که حالا جایگاه خود را در بین بزرگان مربیگری دنیا تثیت کرده. برای اتلتیکو نیز همه چیز تکرار شد، مثل دو سال قبل، با اشک، با حسرت و مقابل تقدیر ظالمانه این جام اروپایی.

یادگاری راموس از فینال میلان

سرخیو راموس بار دیگر یک شب فراموش‌نشدنی را در فینال چمپیونزلیگ تجربه کرد و در نهایت یک یادگاری ویژه با خود به خانه برد. راموس که در فینال لیسبون، گل تساوی رئال را در دقیقه 90 به ثمر رساند و مانع شکست رئال در آن بازی شد، شنبه شب خیلی زودتر گل رئال را به ثمر رساند و کمک کرد تا این تیم بار دیگر قهرمانی در چمپیونزلیگ را جشن بگیرد. او که برای اولین بار به عنوان کاپیتان اول رئال، یک قهرمانی را جشن می‌گرفت، در نهایت تور یکی از دروازه‌های سن سیرو را به عنوان یادگاری قیچی کرد و به خانه برد.