بریتانیا باید مسئولیت غصب سرزمین فلسطین را بپذیرد

بیانیه بالفور نامه‌ای بود که در دوم نوامبر 1917 میلادی توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به والتر روتشیلد، سیاستمدار یهودی‌تبار و عضو مجلس عوام انگلیس نوشته شد، و در آن از موضع مثبت دولت انگلیس برای به اصطلاح ایجاد خانه‌ای برای یهودیان در فلسطین خبر داده‌ شد.

امسال شصت و هشتمین سالگرد فاجعه‌ای بود که فلسطینیان آن را «روز نکبت» نامگذاری کرده‌اند؛ روزی که مصادف بود با سلب مالکیت و اشغال سرزمین فلسطینی‌ها و شروع مشکلات بسیاری که همچنان ادامه دارد. حال در انگلستان مدتی است بهانه‌کردن یهودی ستیزی از سوی مقامات دولت انگلستان به موضوعی جنجال‌برانگیز تبدیل شده است.

اگرچه تعداد کمی از حامیان واقعی آرمان فلسطین به درستی تفاوت میان ضد یهودی بودن را با ضد صهیونیسم بودن می‌توانند تشخیص دهند، اما تمایز بخشیدن میان دین یهود به‌عنوان یکی از ادیان آسمانی و ساخت ایدئولوژی نژادپرستانه، مدتی است به گفتمان غالب گروه‌های ملی فلسطینی تبدیل شده است. در حقیقت خط فاصل پررنگی میان یک دین با یک نژادپرستی به عنوان یک مرامنامه منحط سیاسی وجود دارد. باید همگان بدانند که اسرائیل با پیش کشیدن اقدامات نازی‌ها در حق یهودیان برای گمراه کردن اذهان عمومی، از این موضوع سوء استفاده می‌کند.

مساله دشمنی با رژیم اسرائیل باید به عنوان یک مساله اخلاقی و انسانی ارزیابی شود. در واقع این نوعی مخالفت با اقدامات ضدانسانی و نژادپرستانه یک رژیم است وگرنه قوم یهود به عنوان یک ملت خواستار همان احترامی است که نسبت به سایر ملل روا داشته می‌شود .

اسرائیل رژیمی است که در قرن بیستم تشکیل شد. این رژیم بر مبنای همان ملاک‌های قرن بیستمی شکل گرفته است نه بر مبنای عرف قرون 15 تا 19. از این‌رو داوری در مورد فعالیت‌ها و اقدامات این رژیم باید بر مبنای همان ملاک‌های ادعایی توسط خود این رژیم باشد.

دلایل دیگری که باعث شده اسرائیل به‌عنوان یک مورد خاص مطرح شود این است که این رژیم یک دولت اشغالگر و استعمارگر است، و هر دو صفت را توامان با هم داراست. هیچ یک از ملاک‌های دموکراسی غربی را که خود ادعا می‌کنند در قلمرو حاکمیتی شان اعمال نمی‌کنند. این مساله که شما یک سرزمین را به‌طور گسترده و غیرقانونی تصرف کنید اتفاق بی‌نظیری در قرن بیست و یکم محسوب می‌شود که اصلا سابقه‌ای نداشته است. از جمله دلایل نژادپرستی این رژیم این است که در شهر بیت‌المقدس مقرر کرده 70 درصد یهودی و 30درصد عرب ساکن شوند و این سیاست را با شدت اجرا کردند و ادامه دادند.

در تمام دنیا، دولت‌ها به ساکنان سرزمین خود حداقل در ظاهر فارغ از مسائل قومی و دینی و نژادی به‌عنوان «دولتی برای تمام شهروندان» و در خدمت آنها نگاه می‌کنند. هیچ یک از رهبران سایر کشورها که از عقل سلیم برخوردار باشند و بخواهند بر مبنای مدل‌های دموکراسی غربی در کشور خود رفتار کنند مشارکت شهروندان بومی در امور تصمیم‌گیری و روند دموکراسی را به‌عنوان یک تهدید به حساب نمی‌آورند. کاری که برخلاف بدیهیات عقلانی، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل آن را انجام می‌دهد.

به هرحال انگلستان نقش مستقیمی در اعلامیه بالفور و سلب مالکیت از فلسطینیان بر عهده داشته است. انگلستان بعد در سال 1948 از سرزمین فلسطین خارج شد و آن را به یهودیان به عنوان میهن مورد علاقه‌شان واگذار کرد. حال انگلستان باید نسبت به سرنوشت فلسطینیان پاسخگو باشد. اما بریتانیا همواره نسبت به پاسخگویی و ارائه راه‌حل در رابطه با بی‌خانمانی و آوارگی فلسطینیان شانه خالی می‌کند. سیاستمداران بریتانیایی از وینستون چرچیل گرفته تا گوردون براون و دیوید کامرون، همه استادان صهیونیسم هستند. آنها آشکارا به نقش‌شان در سلب مالکیت از فلسطینیان با ظاهری حق به جانب اعتراف و اقدامات خود را به‌عنوان جلوگیری از تکرار یهودی‌کشی توجیه می‌کنند. ما برای دفاع از مردم فلسطین نباید در یک راه گمراه‌کننده و اشتباه گام نهیم. اگرچه حامیان اسرائیل مرتبا با فریب و نیرنگ، یهودی ستیزی را تبلیغ و پررنگ کنند یا از آن به‌عنوان ابزاری در جهت مقابله با مبارزات بحق مردم فلسطین و مخدوش کردن آن استفاده کنند. در نهایت این فلسطینیان هستند که هزینه نهایی تفکر یهودی ستیزی اروپا را بدون کوچک‌ترین گناهی در این زمینه باید پرداخت کنند.

مترجم: انیسی طهرانی

منبع: گاردین