زندگی‌ام تئـاتر است

کمی از نمایش «به خواهرم نگو» بگویید.

این نمایش براساس داستانی واقعی نوشته شده است، در مورد مادری پا به ماه است که در بمباران عراق شهید می‌شود، ولی کودکش به دنیا می‌آید که بر اثر موج آن موشک‌ها روی رگ‌های مغزش تاثیر گذاشته، پدر نذر می‌کند اگر بهتر شود، او را هر سال به پا بوس امام رضا ببرد، دختر بهتر شده و پدر هر سال او را به مشهد مقدس می‌برد، ولی در سال ششم کیف و کوله او را می‌دزدند و اتفاقات عجیبی برای آنها روی می‌دهد...

این چندمین کار است که دارید کارگردانی می‌کنید؟

از لحاظ اجرای عمومی صحنه‌ای اولین کار است، ولی کارهای زیادی در جشنواره‌ها کارگردانی کرده‌ام که بعضی از آنها به دلایلی از حضور در جشنواره کنار گذاشته شد، کار قبل از این کار نمایشنامه‌خوانی کمدی سیاه به نویسندگی پیتر شفر بود که در اداره تئا‌تر خانه نمایش اجرا شد و مورد استقبال تماشاگران قرار گرفت. در این کار هیچ پشتوانه‌ای ندارم و تمام این کار با هزینه شخصی و محبت دوستانی است که در کنارم هستند و دلی کار می‌کنند و چشم دوخته‌ایم به فروش گیشه.

انتخاب بازیگرها برای این نمایش بر چه معیاری بوده است؟

من گروهی دارم به نام گروه هانی‌بال بیشتر دوستان در این گروه هستند و با هم کار می‌کنیم، ولی در این نمایش نمایشنامه‌هایم را براساس اشخاص می‌نویسم و بازی تمام این دوستان که از بازیگران توانای تئا‌تر هستند، از قبل در ذهن من نقش بسته بود.

به نظر شما سختی‌های کار کارگردانی چیست؟

سختی کارگردانی در این روز‌ها کمر آدم را خم می‌کند، همیشه می‌گویند باید سختی کشید تا بتوانیم به جایی برسیم، ولی مسئولان با بی‌توجهی به جای سختی دارند ما را زجر می‌دهند. مدام از حمایت جوانان و کارهای ارزشی حرف می‌زنند، ولی از ما که هم جوانیم و هم کار ارزشی می‌کنیم؛ حتی ذره‌ای حمایت نکرده‌اند.

برای آینده چه اثری را روی صحنه خواهید برد؟

من زندگی‌ام تئا‌تر است با تمام سختی‌هایش، ولی ترجیح می‌دهم با این وضعیت بیمار تئا‌تر، بعد از این کار سکوت کنم و مدتی کار نکنم تا وضعیت مالی درستی داشته باشم برای روی صحنه بردن یک کار بهتر.

اعظم حسن‌تقی