یک تجریه

من هم این ماه با شما بودم

ماه رمضان هم با همه فیوضات و برکاتش دارد به پایان می‌رسد و من هنوز افسوس می‌خورم که دیگر نمی‌توانم روزه بگیرم.

کد خبر: ۸۱۶۵۹۱

به خاطر توصیه پزشکم بدنم به هیچ‌وجه نباید کم آب شود وگرنه برایم خطر مرگ دارد.

وقتی این خبر را شنیدم، حس کسی را داشتم که از یک جمع همراه و همدل بیرونش کرده باشند. مثل کودکی که لجاجت می‌کند تا با بقیه بچه‌ها برود بازی، به همین دلیل با دکتر لج می‌کردم که حتما راهی وجود دارد. یک روز درمیان روزه می‌گیرم، اول روزه می‌گیرم اگر نشد نمی‌گیرم و... اما انگار راهی نبود.

مدتی فکر کردم و در خلوت خودم به همه راه‌هایی که می‌شد به جمع روزه‌داران ورود کرد اندیشیدم و دست آخر نتیجه گرفتم در حد وسع خود هرروز میزبان یک روزه‌دار باشم.

به این ترتیب هر روز کمی بیشتر از نیاز شام و ناهار غذا آماده می‌کردم و غروب که می‌شد آن را در یک ظرف یک بار مصرف می‌گذاشتم و همراه یک بطری آب معدنی به اولین کسی که با صدای اذان از مقابل منزلم رد می‌شد، می‌دادم.

با این کار دلم می‌لرزید و خودم را سرسفره افطار آن روزه‌دار حس می‌کردم.

خدا روزه تمام روزه‌داران را در این ماه عزیز قبول کند. امروز با همسرم صحبت می‌کردم و می‌گفتم این کاری که من ماه رمضان پیش گرفتم، می‌تواند شروع یک حرکت زیبا در ماه‌های رمضان
آینده باشد.

مقدماتش را هم فراهم کرده‌ایم. سالمندان و مردم زیادی هستند که در ماه رمضان به دلایلی شرایط روزه گرفتن را ندارند و در عوض روزه‌دارانی هستند که آن‌قدر مشغله دارند که ممکن است هنگام افطار به سفره افطار خانه خود نرسند.

من و خانم‌های محل که در مسجد همدیگر را می‌بینیم، داریم گروهی تشکیل می‌دهیم شامل کسانی که از روزه‌داری معاف هستند. قرار است از سال دیگر ما هرکدام به اندازه وسع خود در ماه مبارک رمضان مواد غذایی تهیه کنیم و هریک از روزهای ماه رمضان به منزل یکی از اعضای گروه ببریم و آنجا سفره افطار روزه‌داران را بچینیم و سر کوچه خود یک اعلان بزنیم که سفره برکت ماه رمضان برای روزه‌داران رهگذر گشوده است.

حتی می‌توانیم هنگام افطار سرکوچه خود یک میز افطار بچینیم. یا در کنار هر خانه‌ای کسی با یک سینی افطاری بایستد و آن را به رهگذران تعارف کند. تا امتحان نکنیم نمی‌فهمیم کدام شیوه بهتر است.