احترام به طبیعت و روایت فانتزی

در این مجموعه از حجم بالایی جلوه‌های ویژه تصویری استفاده شده که کمتر در یک مجموعه تلویزیونی شاهد آن بودیم. آب‌پریا که برای گروه سنی کودک و نوجوان تهیه شده است به محیط‌زیست می‌پردازد و در لوکیشن‌های متفاوت و در شهرهای مختلف با آب و هوای گوناگون و متنوع فیلمبرداری شده است.

هر سال، روز سیزده بدر، ابر پری (بهناز جعفری)، سبز پری (سحر ولدبیگی) و آب پری (آوا درویشی) در خانه خواهر بزرگ‌ترشان برف پری (هنگامه مفید) دور هم جمع می‌شوند، آش چل دانه چل گیاه می‌خورند، گل می‌گویند و گل می‌شنوند و درددل می‌کنند، اما امسال آب‌پری در چنگال اَپوش (سیامک صفری) دیو خشکسالی گرفتار شده و پیش آنها نیامده. سه خواهر بزرگ‌تر که برای نجات آب پری به زمین می‌آیند در این مسیر با افراد مختلف و جدیدی برخورد می‌کنند.

این سریال به انسان مسلمان ایرانی احترام می‌گذارد و او را مسخره و استهزا نمی‌کند و بر احترام و پاسداشت میراث کهن ایرانی استوار است. در حالی که این سریال زبان نقد تند و تیزی هم دارد و خیلی از کمی و کاستی‌های جامعه را نشان می‌دهد و بیان می‌کند، اما سیاه‌نمایی ندارد. مخاطب احساس می‌کند این انتقادها از سر دلسوزی بیان می‌شود.

این سریال از گذشته‌های دور و افسانه‌ای ما سخن می‌گوید و به جان و دل ما می‌چسبد و ما از آشنایی و آگاهی از این گذشته دور لذت می‌بریم. بازخوانی گنجینه‌های کهن و غنای فرهنگی ما را قلقلک می‌دهد که چرا اینقدر از این میراث دورافتاده‌ایم؟ آرمان آب پریا نیز همین است که این سوال در ذهن مخاطب جوانه بزند و او را به تلاش برای آشنایی با میراث کهن ایرانی وادار کند و همچنین متوجه این دورافتادگی از زیست انسانی و تخریب و لطمه به زیست طبیعی شود؛ سریالی که دغدغه دارد.

به همین خاطر آب پریا آرمانگراست. مرضیه برومند در این سریال دغدغه دارد. همه این کم و زیاد شدن برای امری متعالی است. او نمی‌کوشد مخاطب را صرفا درگیر گره‌های دراماتیک کرده و در سریال غرق کند و مخاطب را وارد تعلیق‌های طولانی کرده یا رودست بزند تا هنر کارگردانی را به رُخش بکشد، بلکه می‌کوشد این دغدغه را با مخاطب به اشتراک بگذارد تا تبدیل به درد مشترک شود. زبان سریال آب پریا نیز راحت و روان است. سرراست و مفید به موضوع می‌پردازد و مخاطب را با خود درگیر می‌کند.

زبان طنز و روایت فانتزی در این سریال بخوبی به کار گرفته شده است. شاید مخاطب با این نوع روایت فانتزی احساس غریبگی کند چون سال‌هاست با دیدن سریال‌های جدید ذائقه‌اش عوض شده است، اما رد و نشانه روایت فانتزی که در زی‌زی‌گولو بود در آب پریا نیز یافت می‌شود؛ روایتی که مرضیه برومند بخوبی آن را بلد است، اما شاید سال‌هاست مخاطب ایرانی دیگر این نوع روایت را تجربه نکرده است. چون کارگردانان از این نوع روایت به دلیل سختی‌ای که دارد، گریزان هستند.

گرافیک و جلوه‌های ویژه از دیگر ویژگی‌های این سریال است و تیتراژ آن جذاب بود و ایده و طرح مناسبی داشت. در غالب سریال‌ها کارگردان و تهیه‌کننده برای صرفه‌جویی اقتصادی یا هر دلیل دیگری به تیتراژ بها نمی‌دهند و در نهایت در پی یک خواننده می‌گردند.

به طور کلی گرافیک و جلوه‌های ویژه این سریال نیز به نسبت سایر سریال‌ها چشمگیر و موسیقی سریال نیز گوشنواز بود. باز هم مرضیه برومند سراغ دهقان‌یار رفته بود؛ آهنگسازی که بسیاری از کارهای برومند را به عهده داشته است. با این حال نسبت به آثار دیگر این کارگردان توانا، آب‌پریا چندان دیده نشد.

سپنتا امانپور / قاب کوچک (ضمیمه شنبه روزنامه جام جم)