ترس و نگرانی بختیار از راهپیمایی عاشورای حسینی/ صوت

براساس مطالبی که در این جلسه مطرح شده است، تاریخ برگزاری نشست شورای امنیت کشور مربوط به 28 دیماه 1357 یعنی 24 روز قبل از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران است.

جلسه به ریاست شاپور بختیار و با شرکت تعدادی از وزرای کابینه و فرماندهان ارتش برگزار شده است متاسفانه افراد شرکت کننده بصورت دقیق شناسایی نشده اند؛ اما می توان از ترکیب اعضای شورای امنیت در آن زمان، حدس زد، احتمالا افرادی مانند سیروس آموزگار یگانه وزیر مشاور و سرپرست وزارت اطلاعات و جهانگردی، ارتشبد جعفر شفقت وزیر دفاع، ارتشبد ربیعی فرمانده نیروی هوایی و سپهبد فضل الله جعفری کفیل ریاست شهربانی کل کشور و... در جلسه حضور داشته اند.

مهم ترین موضوعات طرح شده در این جلسه که به مدت دو ساعت و 18 دقیقه بطول انجامید عبارتند از:

1- اخبار و گزارشهای مربوط به وضعیت اعتصاب​ها در مراکز و ادارات دولتی، تظاهرات مردم در شهرهای مختلف، حمله به خانه ساواکی​ها در تهران و چندین شهر دیگر کشور.

2- موضع​گیری امام خمینی و سایر روحانیون درباره حمله نکردن به ارتشی​ها و تاثیر این اعلامیه​ها بر کاهش اینگونه حملات.

3- توضیحات نظامیان شرکت کننده در جلسه در باره تضعیف روحیه فرماندهان بلند پایه ارتش از زمان خروج شاه از کشور.

4- موضوع مسلح کردن بعضی از ایرانی ها در مرزهای ایران و عراق و نیز اقدام ارتش عراق برای تقویت توان نظامی خود. حتی گفته می شود که در مرز عراق در ازای تحویل اسلحه آذوقه داده می شود.

5- بختیار درباره کارکنان اعتصابی دولت مدعی می شود « آنها عده​ای مفت خوار هستند که از صبح تا شام به خیابان​ها می​آیند و از کمونیستها و غیر کمونیستها مدام سرگرم آشوب هستند، حقوق و اضافه حقوق هم می گیرند، ولی اینها همه برای ایران ضرر دارد. »

بختیار مبارزات مردم علیه ظلم ستم شاهی و تبعیض و فساد و رشوه خواری و از هم مهم تر وابستگی به اجانب آمریکایی و انگلیسی را نادیده می​گیرد و صرفا به تنها راهی که برای بیان اعتراض مردم در آن زمان باقی مانده بود، حمله می​کند.

6- ابراز نگرانی دولت از راهپیمائی روز اربعین حسینی که در روز جمعه 29 دی ماه 1357 برگزار شد. در این جلسه مجموعه اقدام های لازم برای جلوگیری از برخورد بین تظاهر کنندگان و نیروهای امنیتی بررسی می​شود. موضوع های مطرح شده از یکسو بیانگر عمق نگرانی از سقوط حکومت در اثر تداوم این قبیل راهپیمائی​های مردمی و مذهبی و از سوی دیگر استیصال حکومت در اداره شرایط بحرانی در آن مقطع تاریخی است. ازجمله بختیار می​گوید اگر در قطعنامه پایانی راهپیمایان خواهان تشکیل حکومت اسلامی شوند با آنها برخورد خواهد شد.

7- نگرانی و در عین حال تاکید بختیار بر اینکه در کشور یک دولت حاکم خواهد بود و او اجازه نمی دهد که انقلابیون دولت یا شورای انقلاب تشکیل دهند. این درحالی است که از چند روز قبل امام اعضای اولیه شورای انقلاب را تعیین کرده بود.

8- پیش بینی بختیار و بعضی از اعضای جلسه درباره اینکه امام خمینی به این زودی​ها به ایران باز نمی​گردد. در حالی که تنها چهارده روز بعد امام به ایران باز گشت.

9- ادعای اینکه اعلام جمهوری اسلامی در ایران با «قانون اساسی» سازگار نیست . این در حالی است که از نظرامام کلیه قوانینی که در ایران بعد از مجلس دوم مشروطه به تصویب رسیده به دلیل حذف شدن بند مربوط به نظارت فقها و مجتهدین بر روند وضع قوانین ، مردود و باطل بوده و در نتیجه قانون اساسی مورد ادعای بختیار از بنیان اجراء نشده است . به همین دلیل امام خمینی در اولین اقدام، به فاصله 47 روز پس از پیروزی انقلاب، در دهم فروردین 1358 با برگزاری یک همه پرسی، هویت جدید نظام را با عنوان «جمهوری اسلامی ایران» با بیش از 98 درصد آراء به تصویب مردم رساند.

10- بختیار می​گوید به امام پیغام داده است که یا باید در باره دولت آینده مذاکره کنیم و یا خودتان دولت را اداره کنید که این مورد را نمی​توانید از من بخواهید.

11- بختیار در ادامه تحلیل خود از وضعیت موجود کشور مدعی می​شود عده زیادی از مردم گمراه شدند اما دولت و ارتش به هیچ وجه تسلیم نخواهد شد.

12- بختیار مدعی می​شود با خواندن کتاب امام خمینی درباره حکومت اسلامی به این جمع بندی رسیده که دیدگاه امام درباره حکومت آینده ایران به هیچ وجه قابل تحمل نیست و به عنوان یک ایرانی مسلمان و نخست وزیر قانونی اجازه تشکیل حکومت اسلامی را نخواهد داد. این در حالی بود که مردم در خیابان ها شعار «بختیار نوکر بی اختیار» را سر می​دادند و اصولا بختیار بدون اربابان آمریکایی خود در موقعیتی نبود که بتواند در این مورد تصمیم بگیرد.

13- بختیار مدعی می​شود برخلاف مقدم رئیس وقت ساواک با توقیف امام خمینی موافق نیست چون بازتاب بین المللی بدی خواهد داشت ولی هر کس از جانب او مسئولیت اجرایی بگیرد باید دستگیر و به دادگاه نظامی تحویل شود.

14- درخواست نظامیان برای برخورد با روزنامه و روزنامه​نگارانی که منتقد دولت بختیار هستند.

15- تاکید بر به راه انداختن راهپیمائی​های متقابل ازسوی سلطنت​طلبان، برای مقابله با تظاهرات مردمی در شهرهای مختلف ایران بویژه با پیشقراولی دانشگاهیان.