یک پهپاد کم‌وزن، مسئول کاوش تایتان

از آنچه برای این مأموریت مطرح شده، برمی‌آید که وسیله رباتیک هدایت‌پذیر با پرش از یک بالن موتوردار​ به کشف سطح تایتان مبادرت خواهد کرد. این وسیله پس از انجام کارهای محوله برای شارژ شدن به سمت بالن برمی‌گردد و شب را در خانه پرنده خود سپری خواهد کرد. هر دو ابزار برای بررسی جو غنی از کربن و هیدروژن تایتان استفاده خواهد شد که به نظر برخی دانشمندان، شباهت‌های ساختاری بسیاری بین این ترکیب از اتمسفر کنونی تایتان با روزهای اولیه تشکیل زمین وجود دارد. به گفته لری متیس، محقق ارشد طرح جدید اکتشاف تایتان، دانشمندان مشخصات شیمیایی جو تایتان را زیستی می‌نامند، زیرا به عقیده آنها شباهت بسیاری بین آن و جو زمین قبل از پیدایش حیات در آن وجود دارد. یکی از اساسی‌ترین اولویت‌های کنونی، بررسی سطح تایتان و تشخیص فرآیند شیمیایی آن است.

همین شباهت‌های بالقوه جو بسیار کهن زمین با تایتان، دانشمندان را از دیرباز مشتاق داشتن نگاهی ژرف‌تر بر سطح بزرگ‌ترین قمر زحل کرده است.

اما هیچ تضمینی وجود ندارد ​ مأموریت اشاره شده حتی بتواند از مرحله توفان فکری خارج شود، زیرا چنین مفاهیمی ملزم به رقابت با دیگر ایده‌های مطرح شده برای کسب بودجه از طریق برنامه مفاهیم پیشرفته و نوآورانه ناسا هستند. به همین دلیل ممکن است گذر از نخستین مرحله تا رسیدن به طراحی فضاپیما نزدیک به ده سال طول بکشد و پس از آن نیز سال‌ها برای تکمیل آن وقت سپری شود. به آن معنی که حتی اگر این ایده از سوی ناسا به طور کامل پذیرفته شود، بازهم نزدیک دو دهه برای تحقق آن زمان نیاز خواهد بود.

پس از این که وویجرهای یک و 2 در دهه 80 میلادی از کنار زحل و بزرگ‌ترین ماهواره طبیعی آن عبور کردند، دانشمندان با غبار نارنجی رنگ غلیظی مواجه شدند که رصد سطح تایتان به وسیله دوربین‌های اپتیکی وویجرها را میسر نمی‌کرد و این باعث شد از آن پس تایتان به مقصدی فریبنده تبدیل شود. سال 2005، کاوشگر هویگنز از مدارگرد کاسینی جدا شد و روی قمر زحل فرود آمد. ارتباط کوتاه 90 دقیقه‌ای این کاوشگر با کاسینی کافی بود تا دانشمندان بتوانند از نزدیک نگاه کوتاهی به سطح تایتان اندازند و اطلاعات بیشتری از اتمسفر و سطح نرم آن به دست آورند.

کاسینی با نقشه‌برداری کامل راداری از سطح قمر توانست مناطقی از تایتان را مشخص کند که پر از مایعات بود. این مواد که به نظر می‌رسید بخشی از چرخه آبی تایتان باشد، متان و اتان بود ؛ یعنی چرخه موجود تقریبا همان چرخه‌ای بود که روی زمین وجود دارد، با این تفاوت که به جای آب، متان و اتان در چرخه شرکت داشتند.

به دلیل نرم بودن سطح قمر، کاوشگرهای قدیمی ممکن است با دشواری راهپیمایی روی آن مواجه شوند، اما یک کوادکوپتر (هلیکوپتر با چهار ملخ)​ می‌تواند با پرواز بر فراز سطح آن خود را به نقاط مختلف این قمر برساند، تحقیق کند و سپس دوباره به بالن برگردد که حکم پایگاه هوایی را دارد.

بالن موتوردار مجهز به ژنراتور هسته‌ای (ایزوتوپی) تهیه شده از طریق ناساست که با بهره‌گیری از مقادیر کافی پلوتونیوم 238، مسئول تأمین نیروی کاوشگر پرنده خواهد بود. این نوع تولید برق به دلیل داشتن هزینه بالا​ جزو نادرترین روش‌ها در سراسر جهان به حساب می‌آید.

نیاز به ایده‌های جدید

عناصر مأموریت به سمت تایتان، مانند معقول بودن فرستادن یک بالن به اعماق منظومه خورشیدی یا توانایی طراحی کوادکوپتر برای اکتشاف سیارات و اقمار، همگی قبلا مطالعه شده است.​ این که بالن با هلیوم پر شود یا با هوای گرم شده اتمسفر همان سیاره یا قمر در آسمان معلق بماند، از پرسش‌هایی است که باید پاسخ داده شود ولی بعد از ساخت داخل همان موشک‌های متداول گذاشته و پرتاب خواهد شد. از دیگر مطالعات پروازی این ایده، مکانیزم باد شدن بالن در میان آسمان است که فعلا و با توجه به فناوری در دسترس، قابل انجام به نظر می‌رسد.

پرواز در جو تایتان که حدود چهاربرابر غلیظ‌تر از اتمسفر زمین است، با افزایش اصطکاک و ایجاد پسای زیاد، سرعت اجسام پرنده را کاهش می‌دهد. همچنین تأخیر زمانی ارتباط کاوشگر با زمین، لزوم هوشمند بودن و تصمیم‌گیری مستقل پرنده را بیش از پیش نشان می دهد. از این رو کوادکوپتر باید ضمن یافتن بالن موتوردار، نحوه ذخیره نمونه‌های به دست آمده برای انجام آنالیز را نیز به صورت خودکار تشخیص دهد. برای انجام این مأموریت نیازمند وسیله‌ای الکترونیکی با وزن بسیار کم، بیشینه بهره‌وری ممکن و کمینه مصرف انرژی، خواهیم بود. پیشنهادی که بتواند همه این انتظارات را برآورده کند، ممکن است پردازنده یک تلفن هوشمند باشد.

نخستین مرحله از برنامه مفاهیم پیشرفته و نوآورانه ناسا، تقریبا 9 ماه به طول می‌انجامد که در این نقطه مأموریت کوادکوپتر آماده ورود به مرحله بعدی یعنی رقابت با دیگر ایده‌ها برای جذب سرمایه خواهد بود.

livescience / مترجم :​محمدتقی امیرسام