نمادهای تعصب و پیراهن‌هایی با ارزش​تر از طلا

اما نه! در دنیایی که عشق به تیم‌ها کمتر رنگ و بوی گذشته را دارد، انگار استثنائاتی هم وجود دارد. نمونه‌هایی از تعصب و عشق که پیراهن تیم محبوبشان را با هیچ چیز گرانبهای دیگری عوض نمی‌کنند. صحبت از اسطوره‌هایی است که تمام عمر خود را در یک باشگاه سپری کردند و حتی در سخت ترین شرایط حاضر نشدند پیراهن آن باشگاه را برای بر تن کردن پیراهنی دیگر، از تن خارج کنند. این بازیکنان که اتفاقا تعدادشان کم هم نیست به نمادهای تعصب و وفاداری شهره هستند؛ اسطوره‌هایی ماندگار در تاریخ رقابت های باشگاهی.

در زیر به ده نفر از مشهورترین بازیکنان وفادار جهان فوتبال اشاره شده است. کسانی که به لحاظ وفاداری رکورددار هستند. البته شاید چند سال دیگر بازیکنانی چون آندرس اینیستا، ژاوی هرناندز، استیون جرارد، فرانک لمپارد، ایگر کاسیاس و جان لوئیجی بوفون جانشین آنها شوند؛ ستاره‌هایی که عمر فوتبالشان تمام نشده اما برای باشگاه هایشان نماد تعصب و وفاداری هستند. با این حال رکورددارها آنهایی هستند که اسمشان در زیر آمده است.

پائولو مالدینی: میلان (31 سال)

پسر چشم رنگی فوتبال ایتالیا، بخش زیادی از محبوبیتش را مدیون همین وفاداری به باشگاه میلان است. بهترین مدافع تاریخ فوتبال ایتالیا، در سطح باشگاهی 14 فصل تمام با پیراهن قرمز و مشکی میلان به میدان رفت. اولین بار فقط 16 سال داشت که در بازی با اودینزه برای تیم بزرگسالان میلان به میدان رفت؛ بیستم ژانویه 1988. البته او از سال 1978 برای تیم نوجوانان میلان بازی می‌کرد. آن روزها هیچ کس او را نمی‌شناخت، اما وقتی در هفدهم می‌ 2009 او برای نهصدمین بار پیراهن میلان را در بازی با همان اودینزه بر تن کرد، تقریبا کسی در دنیا نبود که با نام و چهره مالدینی آشنا نباشد. مالدینی همان فصل برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد؛ بدون آن‌که در تمام این مدت پیراهن باشگاهی غیر از میلان را بر تن کرده باشد. آخرین بازی او با میلان مقابل رم بود. در شبی که آنها 3 بر 2 باختند اما اشک هزاران هوادار میلانی به خاطر خداحافظی مالدینی بود، نه باخت میلان.

مالدینی در این 15 سال 902 بار با پیراهن میلان به میدان رفت و 33 بار هم برای قرمز و مشکی‌ها گل زد. البته آنچه او را به ماندگارترین چهره میلانی‌ها تبدیل کرد 26 قهرمانی با این تیم بود؛ هفت قهرمانی در سری A، یک قهرمانی در جام حذفی، پنج قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا، پنج قهرمانی در لیگ قهرمانان، پنج قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا، دو قهرمانی در جام بین قاره‌ای و یک قهرمانی هم در جام باشگاه‌های جهان.

رایان گیگز: منچستریونایتد (27 سال)

رایان گیگز آن زمان که فقط 12 سال داشت، فوتبالش را با منچسترسیتی شروع کرد و دو سال هم پیراهن این تیم را پوشید، اما از سال 1987 که به عضویت تیم نوجوانان منچستریونایتد درآمد، دیگر حاضر نشد پیراهن قرمز این باشگاه را با چیزی عوض کند.

اگر نام مالدینی در میان رکوردداران تعداد قهرمانی با یک باشگاه دیده می‌شود، رایان گیگز رکورددار بیشترین عناوین قهرمانی یک بازیکن با پیراهن یک باشگاه در رقابت‌های لیگ است. او نخستین بار در فصل 91 ـ 1990 پیراهن تیم بزرگسالان منچستریونایتد را برتن کرد و دو سال بعد درحالی که در تمام طول فصل برای منچستر بازی کرده بود، با این تیم قهرمان لیگ برتر شد. این عنوان 12 بار دیگر هم تا سال 2013 تکرار شد تا گیگز از این حیث به یک رکورددار بدل شود.

چهار عنوان قهرمانی جام حذفی، سه عنوان قهرمانی جام اتحادیه، 9 عنوان قهرمانی در جام خیریه انگلیس، دو قهرمانی در لیگ قهرمانان، یک قهرمانی در سوپرجام اروپا، یک قهرمانی در جام بین قاره‌ای و بالاخره یک قهرمانی در جام باشگاه‌ها کافی بود تا اتحادیه فوتبال انگلیس گیگز را به‌عنوان پرافتخارترین تیم تاریخ فوتبال بریتانیا معرفی کند. گیگز در مجموع 963 بار در دیدارهای رسمی پیراهن منچستریونایتد را پوشید و فصل گذشته پس از برکناری دیوید مویس به صورت موقت هدایت منچستر یونایتد را به عهده گرفت.

فرانکو بارسی: میلان (25 سال)

فرانکو بارسی، مدافع بازنشسته فوتبال ایتالیا، یکی دیگر از برجسته ترین بازیکنان تاریخ باشگاه میلان است؛ کسی که از دوازده سالگی فوتبال را با پیراهن تیم نوجوانان میلان شروع کرد و در سی و هفت سالگی، پس از 719 بازی در تیم بزرگسالان این باشگاه برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

بارسی بعد از پائولو مالدینی بیشترین بازی را برای تیم میلان انجام داده است. عناوین و افتخاراتش هم طی 20 فصل حضور مستمر در تیم بزرگسالان میلان کم نبود. 9 قهرمانی در سری A ایتالیا، دو قهرمانی در سری B، چهار قهرمانی در سوپرکاپ، سه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، سه قهرمانی در جام یوفا و بالاخره دو قهرمانی در جام بین قاره‌ای.

میلان رویایی اوایل دهه 90 را همین بارسی در کنار سه فوق ستاره هلندی آن روزهای فوتبال، رود گولیت، مارکوفان باستن و فرانک ریکارد تشکیل دادند و خود بارسی آنقدر در این تیم تاثیرگذار بود که سال 1989 بعد از فان باستن، به‌عنوان دومین بازیکن سال فوتبال اروپا انتخاب شد. پس از آن بارسی سال‌ها در کنار مالدینی مستحکم‌ترین خط دفاعی را در تاریخ میلان تشکیل دادند، اما برای هواداران این باشگاه تعصبی که او و مالدینی به پیراهن باشگاه داشتند، از استحکام خط دفاعی هم با ارزش‌تر بود.

فرانچسکو توتی: رم (24 سال)

یک مقام قهرمانی در سری آ (2001)، دو مقام قهرمانی در کوپا ایتالیا (2007 و 2008) و دو مقام قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا (2001 و 2007). این همه عناوینی است که کاپیتان فرانچسکو توتی با پیراهن رم به دست آورده است، با این حال او هیچ گاه حاضر نشد به پیشنهادهای باشگاه‌های مطرح اروپایی پاسخ مثبت بدهد. توتی از سال 1993 تاکنون در جمع جالوروسی‌ها باقی مانده و طی این 21 سال به سمبل طرفداران رم تبدیل شده است. این وفاداری برای توتی، عنوان بهترین گلزن باشگاه با بیشترین تعداد بازی انجام داده را به ارمغان آورده است. توتی در 707 بازی برای رم به میدان رفته و 290 گل هم به ثمر رسانده است. رکوردهایی که شاید تا همیشه تاریخ این باشگاه به نام او باقی بماند.

در هفدهم ژوئن سال ۲۰۰۷ وی به‌عنوان ارزشمند آقای گلی اروپا دست یافت و کفش طلای قاره سبز را از آن خود کرد. همچنین او دومین گلزن برتر تاریخ سری A است و فقط سیلویو پیولا بازیکن اسبق تیم‌های لاتزیو و یوونتوس با به ثمر رساندن ۲۷۴ گل بالاتر از او قرار دارد. توتی برای شکستن این رکورد باید 39 گل دیگر بزند که البته در سی و هفت سالگی دور از دسترس به نظر می‌رسد، اما او فعلا تنها بازیکنی است که می‌تواند رکورد وفاداری خود را در تیم رم ارتقا ببخشد.

پل اسکولز: منچستریونایتد (22 سال)

پل اسکولز هم مثل رایان گیگز تمام عمر فوتبالی اش را در منچستریونایتد گذراند؛ از 1991 که فقط 17 سال داشت تا همین فصل گذشته که برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

اسکولز همراه بکهام، گیگز، بات، گری و فیلیپ نویل موج جدیدی از استعدادها بودند که در دهه ۹۰ به منچستر آمدند. او دو سال در تیم جوانان منچستر بازی کرد تا توانست نظر فرگوسن را برای حضور در تیم بزرگسالان این باشگاه جلب کند. علاقه اسکولز به منچستر به حدی بود که حتی یک سال نیمکت نشینی در همان اولین سال حضورش در منچستر باعث شد دلسرد شود. در اولین مسابقه‌اش در بیست و یکم سپتامبر ۱۹۹۴ در جام اتحادیه در برابر پورت واله به میدان رفت و اتفاقا دو گل هم زد. اولین بازی‌اش در لیگ برتر هم در برابر ایپسویچ تاون بود. دو سال بعد نوبت به اولین قهرمانی رسید. اسکولز در غیاب مارک هیوز که به چلسی رفته بود و اریک کانتونا که محرومیت بود در کنار اندی کول زوج خط حمله منچستری‌ها را تشکیل داد و با زدن 14 گل در یک فصل این تیم را قهرمان لیگ برتر و جام حذفی کرد. آماری بهتر از این را هواداران منچستر فقط در فصل 2003 ـ 2002 از اسکولز دیدند.

او که در سی و نه سالگی از فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کرد، در طول این سال‌ها 713 بار با پیراهن منچستر به میدان رفت و 155 گل به ثمر رساند. جالب آن‌که در فصل 2012 به‌عنوان دستیار فرگوسن روی نیمکت نشست اما در فصل بعد یک سال دیگر به میدان رفت و در نهایت همراه فرگوسن اعلام بازنشستگی کرد.

تونی آدامز: آرسنال (22 سال)

از سال 1989 تا 2002 میلادی، آرسنالی‌ها 12 قهرمانی خود را بیش از هر کس دیگر مدیون تونی آدامز هستند؛ مدافع مستحکمی که بعدها عنوان وفادارترین بازیکن باشگاه قرمزپوش لندنی را هم به دست آورد.

آدامز از چهارده سالگی فوتبال را با پیراهن تیم‌های نوجوانان و جوانان آرسنال آغاز کرد پس از سه سال بازی در این مقطع، در هفده سالگی وارد لیگ برتر شد. زمانی که نخستین بار با پیراهن آرسنال مقابل ساندرلند بازی کرد، هنوز چهار هفته تا تولد هفده سالگی اش باقی بود. البته از فصل 86 ـ 1985 بود که به یکی از بازیکنان کلیدی آرسنال تبدیل شد و سه فصل بعد درحالی که 23 سال داشت، نخستین عنوان قهرمانی عمرش را همراه با این تیم در لیگ برتر جشن گرفت. آدامز بعدها سه بار دیگر در سال‌های 91، 98 و 2002 هم با آرسنال قهرمان لیگ برتر شد. دیگر عناوین او با پیراهن آرسنال سه قهرمانی در جام حذفی (93، 98 و 2002)، دو قهرمانی در جام اتحادیه (87 و 93) و سه قهرمانی در جام خیریه فوتبال انگلیس (91، 98 و 99) بودند اما شید با ارزش ترین عنوان قهرمانی سال 94 در جام باشگاه‌های اروپا بود.

آقای آرسنال (لقب آدامز) در مجموع 674 بازی برای این تیم انجام داد و موفق به زدن 47 گل شد. مجسمه تونی آدامز در محل ورودی ورزشگاه اختصاصی آرسنالی‌ها (ورزشگاه امارات) یادگاری است از 22 سال حضور این مدافع در آرسنال.

جوزپه برگومی: اینترمیلان (20 سال)

برگومی فقط 16 سال داشت که پیراهن تیم باشگاهی اینتر میلان را برتن کرد. او آن زمان لقب جوان ترین بازیکن تاریخ سری A را هم به‌دست آورد، اما همین بازیکن جوان 20 سال بعد، عنوان وفادارترین بازیکن باشگاه اینتر را هم از آن خود کرد. برگومی از سال 1979 تا سال 1999 در عضویت تیم اینترمیلان به عنوان یک مدافع، وظایف خود را به بهترین نحو انجام داد و طی 756 بازی 28 گل برای آبی و سیاه‌ها به ثمر رساند. البته اینتر در آن سال‌ها، بیشتر از همیشه زیر سایه همشهری خود، میلان قرار داشت. به همین دلیل هم جام‌هایی اروپایی برگومی با جام‌های ایتالیایی او برابری می‌کند.

اینتر با این مدافع یک بار در سال 89 قهرمان سری A شد، یک بار نیز سال 82 جام حذفی را برد و در سال 89 هم برنده سوپرچام ایتالیا شد، حال آن‌که سه بار در سال‌های 91، 94 و 98 عنوان قهرمانی جام یوفا را به‌دست آورد. برگومی که سال ۱۹۹۹ در سی و شش سالگی بازنشسته شد، رکورد بیشترین حضور را برای اینترمیلان تا آخر سپتامبر ۲۰۱۱ در اختیار داشت، اما این رکورد توسط خاویر زانتی شکسته شد.

لئو یاشین: دینامو مسکو (20 سال)

لئو یاشین بین سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۷ اولین انتخاب برای ایستادن در دروازه اتحاد جماهیر شوروی بود.

در این مدت او با تیم ملی کشورش در سه دوره جام جهانی یعنی سال‌های ۱۹۵۸، ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶ شرکت کرد، بازی‌های فوق‌العاده او در جام آخر باعث شد تا اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۶ به نیمه‌نهایی راه یابد.

او همچنین در قهرمانی تیم اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۵۶ در بازی‌های المپیک ملبورن سهم بسزایی داشت. یاشین چهار سال بعد همراه تیمش فاتح جام ملت‌های اروپا شد و در سال ۱۹۶۳ نیز عنوان بازیکن سال اروپا را به‌دست آورد؛ عنوانی که تنها یک بار به یک دروازه بان تعلق گرفته‌ است.

این افتخارات برای این‌که بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال جهان در درون دروازه بهترین تیم‌های باشگاهی قرار بگیرد کافی است اما لئو یاشین با آن عکس العمل‌های تکرار نشدنی‌اش حدفاصل سال‌های 1950 تا 1970 به همه پیشنهادهای خارجی پاسخ منفی داد و پیراهن شماره یک باشگاه دینامومسکوی شوروی را با هیچ پیراهن دیگری عوض نکرد.

حاصل این وفاداری گرچه جامی برای او در سطح رقابت‌های باشگاهی اروپا به ارمغان نیاورد و تنها پنج قهرمانی در لیگ برتر شوروی و سه قهرمانی در جام حذفی این کشور بود، اما باعث شد نامش تا همیشه به‌عنوان یکی از وفادارترین ستاره‌های تاریخ ثبت شود.

گری نویل: منچستر یونایتد (20 سال)

فرگوسن با حضور روی نیمکت منچستر یونایتد به خیلی از بازیکنان این تیم درس وفاداری داد. بعد از رایان گیگز و پل اسکولز حالا نوبت گری نویل است؛ کسی که یک سال در تیم جوانان و 19 سال در تیم بزرگسالان منچستر بازی کرد.

تقریبا همه عناوینی را که گیگز و اسکولز با پیراهن قرمز منچستر به دست آوردند، نویل هم به دست آورد، هرچند او زودتر از گیگز، اسکولز و فرگوسن اولدترافورد را ترک کرد. گری نخستین بار در حالی که فقط 17 سال داشت به درخواست فرگوسن در جام یوفا و در بازی با تیم ترپیتو مسکو پیراهن تیم بزرگسالان منچستریونایتد را پوشید، اما سه فصل طول کشید تا جای ثابت خود را به‌عنوان مدافع راست در ترکیب این تیم پیدا کند. حضور او در سمت راست دفاعی منچستر، همزمان شد با درخشش دیوید بکام پست هافبک راست، تا زودج نویل ـ ‌بکام، به یکی از طلایی ترین زوج‌های سمت راست تاریخ تیم‌های باشگاهی دنیا تبدیل شود. البته بکام سال 2003 منچستر را ترک کرد اما نویل هشت فصل هم بدون این فوق ستاره درخشید تا نامش در میان وفادارترین بازیکنان تاریخ منچستر قرار بگیرد. نویل از 1992 تا 2011، در مجموع 602 بار با پیراهن تیم بزرگسالان منچستریونایتد بازی کرد و 19 بار هم موفق شد دروازه حریفان را باز کند. نویل که همراه برادرش فیلیپ در منچستر توپ می‌زد، با سرخپوشان 20 قهرمانی کسب کرد و همواره یکی از ستون‌های تیم فرگوسن به شمار می‌رفت.

خاویر زانتی: اینترمیلان (19 سال)

مدافع آرژانتینی تیم فوتبال اینتر میلان یکی از متعصب‌ترین و با اخلاق‌ترین بازیکنان جهان فوتبال به شمار می‌رود.

زانتی چهل ساله بیست هفتم آگوست سال ۱۹۹۵ در ورزشگاه جوزپه مه آتزای شهر میلان، برای اولین بار پیراهن اینتر را بر تن کرد. پیراهنی که پس از 19 سال، در پایان همین فصلی که گذشته برای همیشه از تن او بیرون آمد تا زانتی هم از دنیای فوتبال خداحافظی کند.

این مدافع در این سال‌ها جام‌های زیادی را به‌عنوان کاپیتان بالای سر برده است؛ جام یوفا سال ۹۸ (زانتی در دیدار فینال گل دوم اینتر را با یک شوت زیبا از پشت محوطه جریمه به ثمر رساند)، کوپا ایتالیا در سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۱۰ و 2011، سوپر کاپ ایتالیا در سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰؛ پنج قهرمانی سری A در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۷، ۲۰۰۸، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰، لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۰ و جام باشگاه‌های جهان ۲۰۱۰.

در بازی فینال جام قهرمانان ۲۰۱۰ مقابل بایرن، زانتی هفتصدمین بازی خود را با پیراهن اینتر انجام داد.

پیش از برگزاری بازی اینتر ـ بایرن لوح یابودی از طرف باشگاه اینتر به پاس قدردانی از زانتی به وی اهدا شد و در پایان دیدار نیز زانتی با کسب جام لیگ قهرمانان اروپا شبی به یاد ماندنی را سپری کرد.

او در این 19 سال 858 بازی رسمی برای اینتر انجام داد تا از این حیث بالاتر از فرانکو بارسی، رکورددار بازی با پیراهن اینتر باشد.

رضا پورعالی ‌/‌ گروه ورزش