پزشک احمدی با سرنگ آدم می کشت

از آنجا که «دنیا دار مکافات است» و همواره کوچه بن بستی شوم و مرگی زشت در انتظار دژخیمان و جلّادان دیکتاتورهاست، پزشک احمدی هم نتوانست از انتقام الهی فرار کند. وی پس از تحمل یک دوره آوارگی و ترس و وحشت، هنگامی که براساس رأی دادگاه به مرگ محکوم شده بود در زندان به زندگی ننگین خود پایان داد و سفر آخرت را نیز با پلشتی و بدنامی آغاز کرد!

ماجرای مرگ این جنایتکار معروف رضاشاه به قرار زیر است: پیش از فرارسیدن شهریور 1320 هجری شمسی که انگلیس ها رضا شاه را از سلطنت خلع و به جزیره ی موریس در آفریقای جنوبی تبعید کردند، پزشک احمدی- که مورد نفرت آزادیخواهان بود- به عراق گریخته و در کربلا دکان عطاری دایر کرده بود. وی در سالهای پایانی سلطنت رضا شاه، یکی از معروف ترین رجال سیاسی دوره ی پهلوی را به نام عبدالحسین خان تیمور تاش- وزیر سابق دربار- که به جرم کلاهبرداری و اختلاس در زندان قصر بود با همان آمپول هوا کشته بود. در آن زمان شایع کردند، تیمور تاش به مرض آنژین دوپواترین و مرض قلبی که همیشه مبتلا بود و اطبا انتظار بروز حالت سکته ای را در مشارالیه می کشیدند، فوت نموده است.

بعد از شهریور 1320 ، ایران خانم(دختر تیمور تاش) خبر شد که قاتل پدرش یعنی پزشک احمدی معروف در عراق است. راه افتاد و به عراق رفت و به کمک «مِس لمبتُن»- که آن وقت در عراق بود- با شخص نوری سعید، پادشاه عراق ملاقات و وسایل دستگیری قاتل پدرش را فراهم کرد. این ملاقات در یک ضیافت رسمی اتفاق افتاد. نوری سعید به سفیر ایران در حضور رییس پلیس گفت: من چطور با این خانم احوالپرسی کنم در حالی که قاتل پدرش در مملکت من آزاد می گردد!؟ فردا صبح، پزشک احمدی را که در کربلا دکان عطاری داشت و به عنوان احمد عطار معروف بود، دستگیر کردند. فرزندان سردار اسعد نیز خبر شدند و از مرز به این طرف مراقب بودند تا پزشک احمدی تحویل شهربانی شد و در تهران محاکمه ی او انجام و حکم اعدامش صادر شد. آن شب که قرار بود پزشک احمدی اعدام شود، ایران خانم کاریکاتوری در روزنامه اش چاپ کرد که رضا شاه و پزشک احمدی رو به رو ایستاده بودند و این شعر را زیر آن نوشته بود: (دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد؟/ ابری که در بیابان بر کشته ای ببارد) پزشک احمدی به اعدام نرسید، یعنی همان شب خودکشی کرد! ایران خانم هم پس از فروش املاکش به پاریس مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آنجا زیست.

منبع:

اژدهای هفت سر- تألیف استاد دکتر باستانی پاریزی(مقاله ی از مرو تا موناکو)- انتشارات دنیای کتاب- چاپ سوم- 1367 تهران.