جهان، فوتبال ایران را شناخت

درست است که پیش از جام جهانی بازیکنانی مثل علی دایی و کریم باقری به واسطه درخشش در مسابقات مقدماتی جام جهانی در باشگاه‌های آلمانی مثل آرمینیا بیله‌فیلد بازی می‌کردند، اما پس از جام جهانی ورق به طور کامل برگشت و یکباره بازار‌های اروپایی محلی شد برای درخشش بازیکنان ایرانی. آن روزها تا سال‌ها هر روز منتظر می‌ماندیم که ببینیم بازیکنان کشورمان در لیگ‌های اروپایی مقابل بزرگ‌ترین تیم‌ها و محبوب‌ترین ستاره‌ها چه می‌کنند. نفر هم کم نداشتیم؛ به فاصله چند سال مهدی مهدوی‌کیا را داشتیم که در هامبورگ تبدیل به موشکی غیرقابل مهار شد و در برابر بزرگان بوندس‌لیگا، سلطان پاس گل لقب گرفت. خداداد عزیزی در کلن می‌درخشید و مهرداد میناوند در باشگاه درجه اول اتریشی یعنی اشتورم گراتس یک بازیکن ثابت و درخشان بود. وحید هاشمیان هم برای آن‌که هلیکوپتری باشد که در آلمان خوش می‌درخشد، باید به باشگاه بوخوم می‌رفت. حتما نام مهدی پاشازاده و داریوش یزدانی را هم که به بایر لورکوزن پیوستند، فراموش نکرده‌ایم. روند حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های اروپایی با حضور نیافتن ایران در جام جهانی 2002 متوقف ماند. هرچند ما باز هم رحمان رضایی را داشتیم که به لیگ ایتالیا پیوست و در باشگاه‌هایی نظیر لیورنو خوش درخشید. قبل از جام جهانی 2006 یک انتقال بزرگ صورت گرفت. جواد نکونام به اوساسونا پیوست. او این انتقال را به واسطه درخشش در مسابقات جام جهانی به دست آورد. یک انتقال بزرگ قبل از جام جهانی 2006 هم انتقال علی کریمی به بایرن مونیخ بود. یک بازی دوستانه در تهران و در برابر تیم ملی آلمان باعث شد کریمی به‌عنوان «جادوگر فوتبال آسیا» به یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های جهان بپیوندد. پس از جام جهانی هم چند بازیکن خوب را به لیگ بزرگ جهانی صادر کردیم. مسعود شجاعی که در جام جهانی چند دقیقه بیشتر فرصت بازی پیدا نکرده بود، به لیگ اسپانیا رفت تا نکونام در اوساسونا تنها نباشد. آندرانیک تیموریان هم به‌عنوان یک پدیده فوتبال ایران به لیگ برتر انگلستان رفت تا با گلزنی برای باشگاه بولتون، اولین ایرانی باشد که در این لیگ معتبر، موفق به باز کردن دروازه حریفان می‌شود.

حذف و نرسیدن به جام جهانی 2010 باعث شد راه حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های اروپایی مسدود شود تا این‌که همین سال قبل خبرهای خوشی فوتبال ایران را فراگرفت. دو جوان بسیار با استعداد و خوش‌تکنیک مان را در فوتبال اروپا دیدیم و با گل‌های سردار آزمون برای (روبین‌ کازان) و علیرضا جهانبخش برای (نایمخن) دوباره خاطره شب‌هایی که علی دایی به میلان و چلسی زد، را در ابعادی کوچک‌تر برایمان تکرار کردند.

حالا این پرسش پیش می‌آید که پس از جام جهانی 2014، کدام بازیکن ایرانی می‌تواند مزد این‌که ایران در جام جهانی تا این اندازه درخشیده است را بگیرد و از سال آینده در معتبرترین لیگ‌های اروپایی و در بزرگ‌ترین باشگاه‌های جهان بازی کند؟ جام جهانی یک نمایشگاه بزرگ است، نمایشگاهی برای آن‌که هر کس با فوتبال سر و کار دارد، آن را تماشا می‌کند و از آن بهره می‌گیرد. در این جام است که مربیان تیم‌های مطرح جهان، مسابقات را تماشا می‌کنند تا نفرات خود را برای فصل آینده انتخاب کنند. به نظر شما ستاره بخت برای کدام بازیکن ایران چشمک می‌زند تا ما فصل آینده لیگ‌های معتبر جهان را با شوق دیدن درخشش یک ایرانی پیگیری کنیم؟ این همه توجه به فوتبال ایران می‌تواند همین حالا هم چند مربی را به فکر خرید بازیکنان ایرانی انداخته باشد. گروهی از بازیکنان ایران باوجود آن‌که خیلی خوب بودند، به دلیل سن بالا بعید است در بازار نقل و انتقالات جایی داشته باشند. برخی دیگر از بازیکنان نظیر اشکان دژاگه، رضا قوچان‌نژاد و علیرضا جهانبخش این فرصت را دارند که با توجه به فضای کنونی در اروپا بمانند و در تیم‌های بزرگ‌تری به میدان بروند، اما شاید ستاره‌ای باشد که ما نمی‌دانیم اما بزودی با یک تیم بزرگ قرارداد ببندد، کسی چه می‌داند؛ همیشه این فرصت نیست.