بد جوری دوستش دارم

موضوع این است که ما روزهای تعطیل سرکار می‌رویم و روزهای قبل از تعطیلات تعطیل هستیم، همیشه این طور شروع می‌کنم: فکر کن سه شنبه تعطیل است، ما روز یکشنبه به روزنامه می‌رویم تا روزنامه روز دوشنبه را منتشر کنیم، روز دوشنبه نمی‌رویم چون فردای آن تعطیل است، عوضش باید سه‌شنبه که تعطیل است، برویم تا روزنامه روز چهارشنبه را منتشر کنیم، بر همین اساس همه پنجشنبه‌ها تعطیلیم و جمعه‌ها و همه تعطیلات سر کار می‌رویم. در ادامه همین توضیحات اگر بخواهم توجه فرد مقابل را بیشتر جلب کنم، شروع به شمردن می‌کنم: روز سیزده بدر، همه اعیاد فطر و قربان و غدیر... حتی روز شهادت حضرت علی(ع) و عصر عاشورا هم ما روزنامه می‌رویم تا روز بعدش روزنامه، اول وقت روی دکه‌ها باشد. نه اشتباه نکنید، قصدم این نبود که شما را در جریان سختی کارمان قرار دهم، سازمان تامین اجتماعی باید در جریان باشد که متاسفانه نیست و تعداد روزنامه‌نگارانی که بتوانند راحت و بی‌دغدغه با 20 سال سابقه کاری بازنشسته شوند، به انگشتان یک دست هم نمی‌رسند.

همه اینها را نوشتم تا مقدمه‌ای باشد برای این‌که بگویم سال‌هاست هر شب، عقربه ساعت از هشت می‌گذرد و گاهی تا 9 و بعد از آن می‌رسد که ما از روزنامه خارج می‌شویم، من معمولا قبل از رفتن سری به اتاق شیشه‌ای معاونان سردبیر می‌زنم و شب به خیری می‌گویم، دکمه آسانسور را می‌زنم و اغلب نفس بلندی می‌کشم، نه لزوما از سر خستگی، راستش را بخواهید من بدجوری این شغل را دوست دارم.

مستوره برادران نصیری / دبیر گروه جامعه