آن‌ور آبی‌ها، آتش بیار معرکه

نمونه آشکارش درباره پرونده‌های قصاص اتفاق می‌افتد. همیشه این رسانه‌ها قاتل را حق به جانب نشان می‌دهند و درباره مقتول حرف‌هایی می‌زنند که حاصلش چیزی جز جریحه‌دار شدن احساسات اولیای دم و کور‌شدن گره‌ها نیست. در پرونده ریحانه جباری، دختری که در نوزده سالگی مرتکب قتل شد، همین وضع پیش آمد. ریحانه بصراحت اقرار به قتل کرده و مدعی است قتل را برای دفاع از خویش انجام داده، یعنی طبق روایت او، مقتول که پزشکی بوده با هدف آزار، ریحانه را به دفتر کاری متروکه برده و وقتی قصد اجرای نقشه‌اش را داشته، ریحانه با هدف دفاع از خود او را با ضربات چاقو می‌کشد.

این در حالی است که قاضی پرونده ریحانه جباری بارها تاکید کرده پرونده این متهم با تامل و تعمق و در یک دادرسی عادلانه با رعایت تشریفات کامل آیین دادرسی کیفری از سوی پنج قاضی رسیدگی و از سوی چند مرجع عالی قضایی اعم از دیوان‌عالی کشور و مراجع نظارتی نیز تائید شده است و براساس قوانین موضوعه قانون مجازات اسلامی هیچ تردیدی در این‌که خانم ریحانه جباری مرتکب قتل عمدی شده است، وجود ندارد. همچنین 13 قاضی عالی‌رتبه قضایی نیز با رد ادعای قاتل مبنی بر دفاع مشروع حکم قصاص را تائید کرده‌اند.

اما در این میان رسانه‌های غربی حرف خودشان را می‌زنند. آنها مدافع صد‌درصد ریحانه هستند و درباره مقتول قضاوت‌های تندی می‌کنند؛ قضاوت‌هایی که سبب شد وکیل مدافع خانواده مقتول گارد دفاعی بگیرد و از رسانه‌های مدعی طرفداری از ریحانه بخواهد با اظهار نظرهای نابجا، خانواده مقتول را از مسیر رضایت دور نکنند.

این اتفاق در پرونده آمنه بهرامی، معروف‌ترین قربانی اسیدپاشی در کشور نیز دیده شد، به طوری که هر از گاه، رسانه‌های خارجی وارد موضوع می‌شدند و از ماجرا، بهره‌بر‌داری‌هایی همسو با سیاست‌های خود می‌کردند. حضور این رسانه‌ها در پرونده‌هایی که در آن قصاص در مورد یک زن یا جوان یا اقلیتی دینی و نژادی صادر می‌شود، پررنگ‌تر است چون آنها می‌کوشند با این مولفه‌ها به این نتیجه برسند که در ایران احکام اعدام بیشتر برای این افراد صادر می‌شود. همین تحرکات است که موجب تحریک عواطف اولیای‌دم مقتولان می‌شود، یعنی کسانی که از یک‌سو بار غم مرگ عزیزی را به دوش می‌کشند و از سوی دیگر، بار قضاوت‌های تند و نادرست این رسانه‌ها را. اگر به این اقدام رسانه‌ها دقیق‌تر نگاه کنیم، آنها نه دوستان واقعی حقوق بشر که عاملی برای به تعویق افتادن بخشش‌ها یا پشیمانی اولیای‌دم از گذشت هستند.

رسانه‌های خارجی و فارسی زبان‌های مقیم خارج به گمان خویش قصد کمک دارند، غافل از این نکته که شخص میانجی باید دارای وجهه باشد و گام به گام و با احتیاط حرکت کند، چون درغیر این صورت نتیجه عکس به بار می‌آید و پافشاری بر قصاص از آن حاصل می‌شود.

در این میان هرچندگاه رسانه‌های داخلی هم بر طبل بی‌محتوای گذشت می ‌کوبند و شرایط خانواده ‌های مقتول را نادیده می‌گیرند.