نقشم را در «معمای شاه» دوست دارم

شما طی ماه‌های اخیر در سریال تاریخی معمای شاه حضور یافته‌اید. اگر ممکن است درباره تجربه‌تان از حضور در این سریال بگویید.

من در معمای شاه نقش شاپور ریپورتر، پسر اردشیر ریپورتر را بازی می‌کنم که در نوع خود می‌توان گفت یکی از بهترین نقش‌هایی است که دراین سریال وجود دارد. ریپورترها از پارسیان هند و از اولین اقلیت‌هایی بوده‌اند که به خدمت امپراتوری انگلستان درآمدند. برخی از آنها بتدریج در دوران رژیم گذشته وارد سیستم حکومت شدند و پشت پرده به اداره اوضاع می‌پرداختند. شاپور ریپورتر بظاهر معلم سرخانه ثریا، همسر شاه سابق است ولی در باطن چرخاننده اصلی و پیش برنده مسائلی است که در دربار اتفاق می‌افتد. به هرحال، این نقش برای من حائز اهمیت و دارای جذابیت‌های زیادی است. شاید به این دلیل که شخصیتی که من نقش آن را بازی کرده‌ام، گرچه بظاهر آراسته و آرام است ولی چند بعدی است که شناخت آن در نگاه اول میسر نیست. البته هنگام بازی دراین نقش سعی کردم ظرایفی که از رهگذر تجربه در عرصه بازیگری در این سال‌ها به دست آورده‌ام، نیز پیاده کنم تا بتواند نزد عامه مردم، نقشی باورپذیر جلوه کند.

شما به عنوان یک بازیگر چقدر سعی کردید پیش از بازی در این نقش آن را بشناسید؟

درباره این شخصیت پیش از آن که کار را شروع کنم، کتاب‌های تاریخی زیادی خواندم که به فعالیت‌های او و پدرش در پشت پرده دربار اختصاص داشت که مطالعه این کتاب‌ها توانست در شکل‌گیری نقش من تاثیر بسزایی داشته باشد تا بتوانم برای بازی در این نقش، آگاهی‌های لازم را به دست بیاورم. ضمن این که شاپور ریپورتر هم‌اکنون 94 سال دارد و در حومه لندن زندگی می‌کند. به هرحال نقشی که در سریال معمای شاه بازی کردم را خیلی دوست دارم و به طور کلی احساس می‌کنم نقشی است که می‌تواند در نوع خود، مخاطب را جلب کند. همان‌طور که گفتم این شخصیت در درجه اول تمام آنچه را دارد، عیان نمی‌کند و حتی گاهی در میانه سریال، مخاطب را به کمک بروز دیگر زوایای شخصیتی خود غافلگیر هم می‌کند.

به‌عنوان یک بازیگر، وضع سریال‌های تاریخی را چطور می‌بینید؟

نمی‌توان هیچ گاه از یک سریال تاریخی انتظار داشت به تبیین تمام زوایایی که وجود داشته بپردازد. شاید به این دلیل که این وادی به داستان و روایت آمیخته است و از روایتگری صرف دور شده است. به نظرم وظیفه کسانی که سریال‌های تاریخی می‌سازند هم این نیست که تمام زوایای یک برهه تاریخی را به مخاطب نشان دهند. بلکه این رنگ و لعاب داستان است که می‌تواند جذابیت این نوع آثار را مضاعف کند. نه تنها در کشور ما، بلکه در دیگر کشورها نیز همین طور است، یعنی کارگردانان برای ساخت سریال‌های تاریخی به روایت صرف بسنده نمی‌کنند. اگرچه می‌توان در این میان از سریال‌های تاریخی انتظار کیفیت بیشتری داشت. البته سریالی مانند معمای شاه توانسته از این منظر راضی کننده باشد و امیدوارم وقتی ساخت آن تمام شد، مردم هم چنین نظری داشته باشند، زیرا حضور محمدرضا ورزی به عنوان کارگردانی که به ساخت آثاری دراین ژانر مسلط است، توانسته انسجام و قوت بیشتری به کار بدهد. از اینها گذشته، فیلمنامه از محتوای خوبی برخوردار است و یکی از دلایلی که باعث شد این کار را قبول کنم در درجه نخست، کیفیت فیلمنامه بود که مرا به سمت خود جذب کرد.

آمار نشان داده است مخاطبان بیشتر از هر کتابی به مطالعه کتاب‌های تاریخی علاقه‌مندند. با این اوصاف، مخاطبان سریال‌های تاریخی را در تلویزیون چطور ارزیابی می‌کنید؟

اگر بخواهم به طور مشخص درباره سریال معمای شاه صحبت کنم باید بگویم، این سریال به دلیل مولفه‌هایی که در لابه‌لای گفت‌وگو به آن اشاره کردم، می‌تواند مخاطب را جذب کند. این سریال، تصاویر زیبایی ارائه و شخصیت‌های تاریخ‌سازی را به مردم معرفی می‌کند که شاید پیشتر و تا قبل از ساخت این سریال، کمتر معرفی شده‌ یا مردم اطلاعات اندکی از آنها داشته‌اند. بنابراین یکی از محاسن سریال این است که مردم صرف‌نظر از آشنایی بیشتر با وقایع یک برهه تاریخی، می‌توانند با شخصیت‌هایی که در آن زمان حضور داشته و برای پیشبرد اهداف سیاسی دست به کارهای مختلف زده‌اند نیز آشنا شوند.

یکی از سریال‌هایی که شما در سال‌های اخیر در آن حضور یافتید پروانه به کارگردانی جلیل سامان بود. به نظر شما دلیل استقبال مخاطبان ازاین سریال چه بود؟

اصلی‌ترین دلیلش این بود که شالوده این سریال را ملودرامی انسانی تشکیل داده بود. سریالی بود که کارگردان، حوادث اجتماعی را با چالش‌های عاطفی درآمیخته و از این رهگذر، قصه‌ای لطیف و زیبا ارائه کرده بود. به نظرم آمیختگی مسائل اجتماعی با مساله عاشقانه باعث جذابیت بیشتر این اثر شده بود، چون اگر قرار بود سریال به روایتی صرف از مسائل اجتماعی و سیاسی بپردازد، خشک و بی‌روح می‌شد و شاید به اندازه کافی نزد مخاطبان موفق نمی‌شد.

آزاده صالحی