دریایی اسیر حوضچه‌ای کوچک

بیست و نهمین دوره از جشنواره موسیقی فجر در حال برگزاری است؛ جشنواره‌ای که در آن گروه‌های موسیقی بر اساس جدول زمانبندی، یکی پس از دیگری روی صحنه رفته و اثرشان را اجرا می‌کنند، اما هر جشنواره‌ای که برگزار می‌شود، ورای پوسته ظاهری‌اش هزاران نکته و تجربه را درون خود دارد؛ نکات و تجربیاتی که اگر گروه‌های شرکت‌کننده، برگزار کنندگان جشنواره و حتی مخاطبان موسیقی نگاهی دقیق و موشکافانه به آن داشته باشند، می‌تواند ما را یک گام به سمت جلو و رسیدن به کمال، هدایت کند.

کد خبر: ۶۴۶۹۱۴

از نکات جالب جشنواره موسیقی فجر می‌توان به درخشش گروه‌های بین‌الملل اشاره کرد؛ اتفاقی که در جشنواره‌های فیلم، تئاتر و تجسمی فجر در این حد پررنگ نبود.

گروه‌های موسیقی خارجی که به ایران می‌آیند اغلب با استقبال کم‌نظیری مواجه می‌شوند و بلیت اجراهایشان به طرفه‌العینی فروش می‌رود. همه درباره اجرای آنها با هم صحبت می‌کنند و عده زیادی لحظه‌های آخر به دنبال پیدا کردن بلیت این اجراها هستند.

در جشنواره امسال قرار است انور ابراهیم، عود نواز تونسی در تالار وحدت روی صحنه برود و این اتفاق با استقبال ایرانی‌ها روبه‌رو شده است، اما در این ‌باره باید با صدای بلند از خودمان بپرسیم وقتی که عود یک ساز ایرانی است، چرا ما عود نواز جهانی نداریم؟

بگذریم، اما می‌توانیم هر سال در جشنواره به خودمان گوشزد کنیم که موسیقی ایرانی هر چند بزرگ است، اما در جهان جایی ندارد، انگار که ما دریایی را در یک حوضچه کوچک اسیر کرده‌ایم.

نکته دیگر این است که ما در جشنواره شاهد اجرای ضعیف خوانندگان قدیمی موسیقی پاپ هستیم؛ خوانندگانی که با وجود داشتن تکنیک قوی و صدای خوب نمی‌توانند اجرای صحنه‌ای موفقی داشته باشند.

اجرای صحنه‌ای یکی از مواردی است که به یک خواننده در کارش هویت داده و ارتباط گرفتن با مردم را هم به او یاد می‌دهد.

وقتی خواننده از صحنه فاصله گرفته باشد، یعنی چند قدم از مردم فاصله گرفته است. از این نکته هم که بگذریم، می‌بینیم مشکل اصلی ما در گروه‌های موسیقی ایرانی شاید منسجم نبودن آنهاست.

اعضای گروه‌ها دائم در حال تغییر هستند و گروه نمی‌تواند به یک ثبات در اجرای خود برسد. چند ماه پیش یک کنسرت با تعدادی نوازنده روی صحنه رفته و امسال هم با تعدادی نوازنده دیگر روی صحنه می‌رود. طبعا این اتفاق به سطح اجرای یک گروه لطمه می‌زند.