اگر لبخند زنی بر خط زشتم

یکی از آن ایمیل‌های طولانی‌اش به دستم رسید و یک نفس خواندم و به قول فرنگی‌ها نوستالژی‌ها و به قول خودمان، غم شیرین گذشته سراغم آمد. در مرور خاطرات، یاد دستنوشته‌ای از او افتادم که ظاهرا گم شده، همین بهانه‌ای شد تا به ذهنم فشار بیاورم که خطش چطور بود

یادم نیامد، نمی‌دانم ریز می‌نوشت یا درشت، نمی‌دانم خطش زیبا بود یا نه، خوانا بود یا بدخوان.

همین بهانه شد تا به خط بقیه فکر کنم، به خط دوستانی که اتفاقا نزدیک هستند و همین دور و بر، از همه دوستان و نزدیکان، فقط چند نفری بودند که خطشان یادم مانده بود.

ارتباط دوستان نزدیک هم از قلم و کاغذ دور شده است، هیچ کداممان برای هم چیزی نمی‌نویسیم، حتی کارت‌های تبریک نوروز و تولد هم، ایمیلی و فیس‌بوکی شده است.

در بهترین حالت چند کتاب هدیه گرفته در کتابخانه دارم که با چند کلمه مناسبتی تبریک گفته شده یا به رسم یادگاری چیزی در آنها نوشته شده است، همین.

مجبور شدم بیشتر بگردم، برعکس این روزها در دوران کودکی و نوجوانی همه چیز برایم حالت مقدس و ارزشمند پیدا می‌کرد و اهل نگهداری هر جور یادگاری‌ای بودم، از نامه و کارت‌پستال گرفته تا بلیت سینما و تئاتری که برایم خاطره می‌شد.

نامه‌های زیادی در قفسه پنهانی کتابخانه پیدا کردم، دستنوشته یک دوست وسط کلاس دانشکده، نامه یک دوست از شهری دیگر، کارت‌های تبریکی که شانزده سالگی‌ام را تبریک می‌گفت و جعبه کوچک دیگری که از جنس این نوشته‌ها در آن زیاد پیدا شد.

دلم نامه خواست، دلم خواست با خودکار روی کاغذ برای دوستی نامه بنویسم و نامه بگیرم، اما خنده‌دار بود، به چند نفری فکر کردم، آدرس پستی‌شان را نداشتم، آنها هم آدرس پستی مرا ندارند .حتی خنده‌دار است اگر بخواهم آدرس بگیرم یا بدهم، هیچ کداممان دیگر اهل نامه با آن بوی کاغذ و خط‌های مخصوص به‌خودمان نیستیم. همه شده‌ایم اهل تایپ کردن و اینتر و نیم‌فاصله، فونت‌هایمان شبیه به هم شده، دلم خواست نامه‌ای بنویسم و آخرش را این طور تمام کنم: اگر لبخند زنی بر خط زشتم...

مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه