فقط 24 دقیقه ناقابل

اما روز گذشته، هیچ کدام از این 140 پایگاه نتوانست به دانش‌آموزی در منطقه 13 تهران کمک کند و پسرک ده ساله به دلیل تاخیر در رسیدن آمبولانس فوت کرد.

اگر از مردم محل بپرسید می‌گویند که آمبولانس با 45 دقیقه تاخیر بر بالین بی‌جان مصدوم آمده است، اما روابط عمومی اورژانس می‌گوید که تاخیر ما 45 دقیقه نبوده و فقط 24 دقیقه دیر رسیده‌ایم.

حتی اگر حرف‌های اورژانس را هم بپذیریم، باز هم 24 دقیقه تاخیر برای دانش‌آموز کوچکی که دچار تشنج شده است، می‌تواند حکم مرگ او را امضا کند.

حسن عباسی، مسئول روابط عمومی اورژانس توضیح داده است که متاسفانه تمامی پایگاه‌های اطراف بدون آمبولانس بودند و اپراتورهای اورژانس به 16 پایگاه که در اطراف این منطقه بودند، تماس گرفته‌اند، اما این پایگاه‌ها نیز بدون آمبولانس بودند که سرانجام یک دستگاه آمبولانس که در راه بازگشت از بیمارستان لقمان بود، به این محل اعزام شد.

اما با توجه به این توضیحات، باز هم این پرسش پیش می‌آید که وقتی مهم‌ترین وظیفه اورژانس، ارائه خدمات فوری پزشکی به بیماران است، چگونه یک پایگاه اورژانس می‌تواند بدون داشتن حتی یک آمبولانس، از ساکنان منطقه در برابر حوادث فوری حمایت کند.

در دیگر شهرهای کشور نیز اوضاع به مراتب از تهران بدتر است و در بسیاری از شهرهای کوچک، ردپایی از آمبولانس در اورژانس‌ها وجود ندارد.

البته درست است که کمبود آمبولانس‌ ها در مراکز اورژانس از مهم‌ترین دلایل تاخیر در رسیدن آمبولانس‌هاست، اما بارها دیده شده است که حتی در مراکز اورژانسی هم که آمبولانس وجود دارد، باز هم تاخیر در رسیدن این وسیله نقلیه حیاتی، بحرانی انسانی آفریده است که تا وقتی این مشکلات مالی و بی‌انضباطی‌ها حل نشود، خوشبینانه است که انتظار داشته باشیم مشابه این حوادث تلخ، دوباره تکرار نشود.

امین جلالوند - گروه جامعه