تبعیض در نقد از تاثیر آن می‌کاهد

متاسفانه در این برنامه متن‌های فکر شده هم نوشته نمی‌شود و به نظر می‌رسد تا حد زیادی این برنامه بر بداهه‌پردازی متکی است. اگرچه بداهه‌سازی می‌تواند به فضای کمیک برنامه کمک کند، اما از طرفی از ارزش‌های انتقادی این برنامه کم خواهد کرد.

ممکن است سازندگان این برنامه ادعا کنند آنها در تلاش هستند در عین حفظ فضای کمیک برنامه به طرح مشکلات پرداخته و به حل آن کمک کنند. اما نداشتن متونی منسجم و بر مبنای تفکر، نداشتن شروع خوب، پیشروی نامناسب و پایان نامشخص باعث می‌شود این نتیجه را شاهد نباشیم.

به طور کلی می‌توان برنامه خنده‌بازار را به دو بخش کلی تقسیم کرد: بخشی از این برنامه توجهش به برنامه‌های ماهواره‌ای است و بخش دیگری از آن، به برنامه‌های شبکه‌های داخلی صدا و سیما توجه دارد.

این دو بخش تفاوت‌های زیادی با هم دارند و همین سطح تفاوت از تاثیر انتقادهای وارد شده بر برنامه‌های ماهواره‌ای می‌کاهد؛ زیرا در این رویکرد اغراق بیشتر است و با یک نگاه منفی موجود از قبل نقد صورت می‌گیرد. به نظر می‌رسد در بخش نخست این برنامه، جنس کمدی‌های به کار رفته و نحوه دست‌اندازی به برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای، هدفمندانه طراحی شده و این انتقادها با اغراق همراه است. بنابراین ممکن است تمسخر بیش از حد در این برنامه به کم شدن تاثیر نقد در آن بینجامد و تنها به کلیت شبیه‌سازی این برنامه‌ها اکتفا شود.

اما اگر ظرافت بیشتری در نوشتن متن این برنامه به کار گرفته شود و اغراق‌ در بازنمایی برنامه‌های شبکه‌های ماهواره تا حدودی تعدیل شده و از روش‌های پیچیده‌تر ساخت کمدی بهره برده شود، می‌توانیم خروجی بهتری انتظار داشته باشیم. در ضمن به نظر می‌رسد این برنامه در ارتباط با برنامه‌های شبکه‌های داخلی موفق‌تر عمل کرده و اساسا تصویرسازی صدا و سیما از برنامه‌ای که برنامه‌های خودش را نقد می‌کند، اقدامی جالب توجه است. در همین رابطه نیز بهتر است تصاویری عرضه شود که تمامی ابعاد و زوایا را روشن کرده و مشکلات را بخوبی نشان دهد و به اصلاح آنها کمک کند. از این رو ضرورت دارد در این برنامه به بخش نگارش توجهی دقیق‌تر صورت گیرد و آیتم‌ها به طور جدی‌تری پی گرفته شوند. برای مثال مدتی آیتم شوخی با برنامه هفت به پخش می‌رسید که تاثیر گذار بود، اما بعدها از کیفیت این آیتم کاسته شد یا بخش برنامه نود که به دلیل تغییر بازیگرانش دچار تغییراتی شد.

بنابراین اگر تفاوت‌ها و اختلافات زیاد خنده‌بازار در دست انداختن به برنامه‌های شبکه‌های خارجی و داخلی کمتر شود و نوع انتقادها به این دو بخش به هم شبیه‌تر باشد و معیارهای مشابهی در نقد به هر دو به کار گرفته شود، می‌توان نتایج قابل قبولی از این انتقاد انتظار داشت؛ نه این‌که به روال عادی این برنامه و بر مبنای تکنیک تضاد که دو سه کارشناس ابله مقابل یک مجری بنشینند، این قالب تکراری برنامه را از خلاقیت دور کند.

علیرضا نراقی