برنامه‌ای که هنوز زنده ‌است

وقتی از چیزی که دوستش داشتیم محروم می‌شویم، همان چیزی که در ما نشست کرده و تاثیر گذاشته با تمام وجود دلمان هوایش را می‌کند و شاید دلتنگ هم شویم. آن چیز حتما نباید بسیار مهم باشد. کافی است تنها حال خوشی را در ما ایجاد کند، آن‌گاه با مدتی دور ماندن جای خالی‌اش را احساس می‌کنیم و شاید دلتنگ هم شویم.

نوستالژی‌ و حال خوش، تنها به «کلاه قرمزی» و «مدرسه موش‌ها» خلاصه نمی‌شود. در هر دوره از زندگی لحظات و روزهای برای ما خلق می‌شود و برای همیشه در یادمان باقی می‌ماند. لحظات و احوال خوشی که شاید همچون آنها دیگر تکرار نشود مانند دیدن «گلنار» در راهروی طویل دبستان میان صدها دانش‌آموز دیگر و با تعجب به نصب پرده عریض نقره‌ای نگاه کردن و به دنبال پاسخی برای پرسش‎هایمان گشتن.

هفتم مهر 15 سال پیش هم نقطه عطفی در تاریخ زندگی بسیاری از نوجوانان آن روزها شد. چگونه؟ می‌گویم. «نیمرخ» عنوان برنامه‌ای بود که بیشتر نوجوان‌های آن روزها را با ادبیات خاص خودش همراه می‌کرد. رنگ، روشنی، رویش و سرزندگی‌ای در یک برنامه نوجوانانه، تقریبا برای نخستین بار گرد هم آمده بودند. بماند که با حرارت و انرژی خاصی هم اجرا می‌شد.

آن زمان هنوز مانند این روزها نمی‌توانستیم مدام کانال‌ها را تغییر دهیم یا دنبال سرگرمی دیگری مثل گیم، اینترنت، موبایل بازی و... باشیم. عصرهای پاییز و زمستان هم که نه کوچه‌ای بود نه زمین بازی‌ای، انس می‌گرفتیم با صفحه تلویزیون و رنگ‌های سیاه و سفید دکور. با پلاتو گفتن‌ها و شعر قیصر امین‌پور خواندن‌های کامیار اسماعیلی و بعدها با هنرمندی امیرحسین مدرس با آن صدای بم و حضور دلنشین حسین رفیعی که با اصطلاحات ساده‌ای چون «فه فه» و «مو قشنگ» شادی را هجی می‌کردیم.

نیمرخ برنامه‌ای نوجوانانه از جنس ما نوجوان‌های دهه 60 بود. نیمرخی که مدرس و رفیعی اجرا می‌کردند 7‌/‌7‌/‌77 به پایان رسید؛ اما روز موعود بالاخره فرا رسید و از آن هیجان انگیزتر لحظه خداحافظی مجری برنامه بود. مدرس رو در روی دوربین ایستاد و از روزی که در آن قرار داشتیم، حرف زد. یادم هست این چند دقیقه را حتی پلک هم نمی‌زدم. مدرس حرف زد و حرف زد؛ اما یک جمله‌اش در یادم ماند: دوران نوجوانی تا 17 سال است و با تمام شدن هفده سالگی و ورود به هجده سالگی، دوران دیگری از زندگی انسان یعنی جوانی آغاز می‌شود.

خاطره‌ها چنین شکل می‌گیرند و یادآوری آنها حال خوشی به ما می‌دهد. خاطره سازی برای دیگران می‌تواند برگرفته از یک تفکر و رویای خوب باشد، رویاهای یک برنامه ساز برای مخاطبش؛ برنامه سازی که فقط به دنبال حال خوش است، حال خوشی برای خودش و دیگران و دست‌کم نسل جوان این روزها در کودکی و نوجوانی از این خاطره‌های ماندگار کم به خود ندیده‌اند و از دوران کودکی و نوجوانی خود حس و حال خوبی دارند.

مریم احمدی