حد و مرز شوخی‌های اداری کجاست؟

جالب‌تر آن‌که همه این شوخی‌ها در حضور انبوه ارباب‌رجوع‌ انجام می‌شد و مثلا اگر با مسئول دبیرخانه کار داشتید، کارمندان دیگر حتما با ذکر لقب، مسئول دبیرخانه را به شما معرفی می‌کردند و با هر بار اسم بردن لقب همدیگر نیز صدای خنده‌های دسته‌جمعی دیگر کارمندان بلند می‌شد.

مجموع این شوخی‌ها نه در یک یا دو دقیقه، بلکه تا دقایق بسیار زیادی ادامه داشت و همه مراجعان به اجبار، بذله‌گویی‌های چند همکار را تماشا می‌کردند که به‌جای حل‌و فصل کارهای ارباب رجوع، محیط اداره را به تفریحگاهی عمومی تبدیل کرده بودند.

گرچه همه ما در محیط‌های شغلی با برخی همکارانمان شوخی می‌کنیم و همین شوخی‌ها به نوعی نمک کار است و از حجم خستگی کار روزانه کم می‌کند، اما واضح است که چنین شوخی‌های طولانی در محیط کار، آن هم در حضور ارباب رجوع، نه تنها برای مراجعه‌کننده‌ها جذابیتی ندارد، بلکه به نوعی توهین به مقام ارباب رجوع نیز به حساب می‌آید، زیرا مهم‌ترین خواسته ارباب رجوع، حل و فصل کار اداری در کمترین زمان ممکن و با بهترین کیفیت است، اما شوخی‌های افراط گونه در محل کار-که ذکر برخی از آنها در این یادداشت مناسب نیست- معنایی جز ضایع کردن وقت و حقوق ارباب رجوع ندارد؛ ارباب رجوعی که بیشتر اوقات، اسیر کاغذبازی‌های اداری می‌شود و دیگر حوصله‌ای برایش نمی‌ماند که چنین شلوغ‌کاری‌های اداری را هم تحمل کند.

البته این حرف به این معنی نیست که توقع داشته باشیم کارمندان اداره‌ها در محیط‌های کاری با یکدیگر شوخی نکنند، با همدیگر عصا قورت داده حرف بزنند و به اصطلاح از آن طرف بام بیفتند، ولی واقعا توقع زیادی هم نیست که مراجعه‌کننده انتظار داشته باشد دامنه شوخی‌های اداری بین کارکنان یک اداره به ارباب رجوع هم کشیده نشود و شوخی‌های داخلی بین کارکنان به سوهان روح او تبدیل نشود.

امین جلالوند‌ - ‌گروه جامعه