معتادهای صفر و یکی

البته فرق‌هایی هم با معتادها دارند، جنس مصرفی معتادهایی که ما می‌شناسیم یا تریاک است یا کراک یا هروئین یا شیشه، جنس این گروه؛ اما اینترنت است.

معتادان اینترنتی ظاهر را حفظ می‌کنند و کسی نمی‌فهمد که مغز و احساساتشان در حال تغییر است و دیگر به روابط بین فردی اهمیتی نمی‌دهند و به جای لذت بردن از دنیای واقعی، ترجیح می‌دهند پای صفحه کلید و مانیتور رایانه‌شان، دنیا را سیر کنند و به این ترتیب، چه متاهل باشند و چه مجرد از خانواده و به طور کلی‌تر زندگی اجتماعی جدا می‌شوند.

حالا دیگر فقط دو قدم به نوروز مانده است، اداره‌ها و شرکت‌ها هم تعطیل می‌شوند و دیگر خبری از اینترنت مجانی در برخی اداره‌ها نیست و خیل آن معتادهای پنهان و خطرناک، به خانه برمی‌گردند و آن وقت است که اعضای خانواده از آن نشستن‌های صبح و شب آن عضوشان پای رایانه یا ور رفتن‌شان با تلفن همراهی که به اینترنت متصل شده است، می‌فهمند یک عضوشان، گرچه حضور فیزیکی دارد، اما مدت‌هاست از دست رفته است. مثل همه انواع دیگر اعتیاد؛ اما این اعتیاد هم درمان دارد، مهم این است که آن را تشخیص بدهیم و بعد، برایش چاره‌اندیشی کنیم برای مثال می‌توانیم از معتاد اینترنتی بخواهیم فقط ساعت‌های مشخصی از روز را به پرسه‌زنی در اینترنت اختصاص بدهد یا با دیگر اعضای خانواده در تفریح‌های خارج از خانه که نیاز به تحرک دارد و آنها را رایانه جدا می‌کند، شرکت کند.

 فقط یادتان باشد، موفقیت‌تان در این برنامه‌ها به شرطی است که اولا خودتان هم تا حدی با فضای مجازی آشنا باشید و بدانید دقیقا سعی دارید استفاده از چه چیز را برای عضو معتاد خانواده محدود کنید و دیگر این که برای اوقاتی که او به اینترنت وصل نیست، برنامه‌ای مشخص داشته باشید که او را قانع کند، دنیای واقعی از دنیای مجازی لذت‌بخش‌تر است.

آوید طالبیان / جام‌جم