استمرار حضور سنگربانان بزرگ در اینتر

این باشگاه معتبر و قدیمی ایتالیایی از دیرباز مهد دروازه‌بانان بزرگ بوده و از آن جمله‌اند؛ جولیانو سارتی، والتر زنگا، جان لوکا پالیوکا، فرانچسکو تولدو، ایوانو بوردون و البته جولیو سزار، همین نام‌ها به وضوح نشان می‌دهد چه ماموریت سختی فراروی هاندانوویچ قرار دارد. سزار در دو فصلی که خوزه مورینیوی پرتغالی سرمربی اینترمیلان بود و همچنین دو فصل قبل از آن که هدایت آبی و سیاه‌های شهر میلان با روبرتو مانچینی بود، چنان درخشید که حضور در ترکیب ثابت اینتر فراتر از فرانچسکو تولدو حق مسلم او به نظر می‌رسید و بسیار بودند کسانی که می‌گفتند سزار نه فقط بهترین سنگربان اینتر و لیگ ایتالیا، بلکه کل جهان است.

اما سزار هم در فرودها و لغزش‌های «عصر پس از مورینیو» و در دوره کار مربیانی چون بنیتس، لئوناردو و رانیه‌ری چنان رنگ باخت که وقتی زمان جدایی‌اش رسید افسوس بزرگی بر دل‌ها نماند. ورود هاندانوویچ به ماجرا درست در چنین زمانی شکل گرفت و در حالی که همگان مطمئن بودند این دروازه‌بان نه‌چندان مشهور در سطح اسلاف خود نیست و کم می‌آورد، او به سرعت شروع به اثبات چیزی خلاف این به دوستداران اینتر کرده و یکی از خوب‌های این تیم در مسابقه‌های امسال یعنی فصلی بوده که لغزش‌های یوونتوس برخلاف فصل پیش امید به فتح سری A را در دل مردان ناپولی، لاتزیو و البته اینتر زنده نگه داشته و خبری از حکومت مطلقه فصل پیش گورخرهای تورین در این عرصه نیست.

هاندانوویچ، متولد شهر لیوبلیانای اسلوونی است و 18 سال داشت که با یک تیم جوانان در لیگ این رده سنی در شهری به نام دومزال در مرکز اسلوونی پا به مسابقات داخلی کشور زادگاهش گذاشت. دو سال بعد (2004) دلال‌های باشگاه اودنیزه وی را در آن تیم دیدند و پسندیدند و به این باشگاه ایتالیایی که لقب «رنبرته» را یدک می‌کشد و سابقه‌ای طولانی در جذب و پرورش نیروهای جوان چه داخلی و چه خارجی دارد، انتقال دادند. البته اودنیزه با این هدف که هاندانوویچ پخته‌تر شود او را به مدت سه فصل به تیم‌های تره‌ویسو، لاتزیو و ریمینی قرض داد و او به عنوان بازیکن کمکی و موقتی از دروازه این تیم‌ها دفاع کرد و بر تجربیاتش افزود. او حالا عضو اینتر ـ که وی را از اودنیزه خرید ـ است و در زمستان 2013 می‌کوشد اینتر را هم در کالچو و هم جام حذفی ایتالیا سرفراز سازد و باید اعتراف کرد فراتر از چیزی ظاهر شده است که تصورش می‌رفت.

یک خصلت عمده و امتیاز مهم این ورزشکار مقتدر شرق اروپایی، قد 94/1 متری اوست که سبب می‌شود مالک مطلق آسمان 18 قدم تیمش باشد و دیگری شهامتی که سبب می‌شود در تشخیص زمان خروج از دروازه و جمع‌کردن سانترها معمولا اشتباه نکند.

هاندانوویچ که احساسات درونی‌اش را هم کمتر آشکار می‌سازد و معمولا آرام و مسلط بر خویش است، می‌گوید: «از نظر من دروازه‌بانان برجسته کسانی هستند که آهنگ ثابتی دارند و کمتر اشتباه می‌کنند و من سنگربانانی را که بعضی حرکاتشان معجزه‌وار است، اما فراز و فرود زیادی در کار خود دارند، چندان نمی‌پسندم چون نمی‌توان به آنها اطمینان کرد و الان یک گل صددرصد را می‌گیرند و لحظه‌ای بعد یک گل مفت می‌خورند. من همیشه سعی کرده‌ام به قماش اول تعلق داشته باشم».

اگر حرف‌های برخی بزرگان این حرفه را قبول داشته باشیم، هاندانوویچ به جمع فوق پیوسته است. والتر زنگا که پیشتر هم نامش آمد و ده سالی است که مربیگری می‌کند و در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس حاضر و فعال بوده است، اظهار می‌کند: «مدتی است کار سمیر را زیر نظر دارم و باید بگویم او با ساده نگهداشتن کارها، پرهیز از استرس، هوش و سرعت واکنش‌هایش اطمینان لازم را به خط دفاع تیمش می‌بخشد و کمتر اشتباه می‌کند. داشتن کاراکتری قوی و این که رقیب وجود شما را پیوسته حس کند، یک امتیاز ضروری برای دروازه‌بانان است و هاندانوویچ این را هم دارد.»

شاید این پختگی و آرامش محصول این نکته باشد که هاندانوویچ بعد از اتمام حضور قرضی‌اش در تیم‌ها، به اودنیزه برگشت و پنج سال از دروازه این تیم دفاع کرد و یکی از دلایل اصلی درخشش «رنبرته» در دو سه فصل گذشته لیگ ایتالیا حضور موفق این سنگربان درون دروازه‌اش بود. او در این مدت در 179 بازی رسمی اودنیزه شرکت و پیوسته پیشرفت کرد و تبدیل به چیزی شد که اینک در دروازه تیم خاویر زانه‌تی و دیه‌گو میلیتو می‌بینیم.

هاندانوویچ یک مهارکننده عالی ضربات پنالتی هم هست، به طوری که در دوران اودنیزه‌ای خود از 53 پنالتی که علیه او نواخته شد، 22 تا را دفع کرد که درصد خیره‌کننده‌ای برابر با 5/41 درصد را به دست می‌دهد. همه اینها نمی‌تواند شانسی و تصادفی باشد. هاندانوویچ هنوز جولیو سزار و والتر زنگا نشده، اما راه رسیدن به آنها را همچنان با هوشیاری و حوصله طی می‌کند.

Football Italia/ مترجم: وصال روحانی