کسی به فکرشان باشد

اولیای مدرسه و معلمان هم باز در همین تعریف کلی دو گروه هستند؛‌ گروهی که معتقدند فقط باید نظم و ترتیب رعایت شود و درسشان را بدهند و بروند سراغ زندگیشان و آنهایی که برای همه دانش‌آموزان اهمیت قائلند و اگر دانش‌آموزی را ناهنجار و مشکل‌دار می‌بینند، سعی می‌کنند کمی متفاوت و با دقت بیشتر برایش وقت بگذارند.

البته گروه دوم اگر به‌دنبال این هدف باشند در واقع مجبور هستند کار مربیان پرورشی را انجام دهند چرا که در نظام آموزشی ما مربیان پرورشی با همین هدف جذب آموزش و پرورش شده‌اند، اما در عمل معمولا عملکرد آنها به جشن‌های مدرسه، تعیین نمره انضباط و مسائلی از این قبیل خلاصه می‌شود.

2. افزایش آمار طلاق، اعلام عوامل اختلافات خانوادگی، جدایی‌های عاطفی و مباحثی از این دست این روزها زیاد شنیده می‌شود. بحث و بررسی در این باره و حتی استفاده از توان‌های دولتی برای آموزش مهارت‌های زندگی و روش‌های حل این بحران‌ها نیز مطرح است. اما در این میان گروهی هم وجود دارند که به مراتب بیشتر از همسرانی که دچار درگیری‌های زندگی مشترک هستند، آسیب‌پذیرند و باید مورد حمایت قرار‌گیرند. فرزندان این خانواده‌ها گروه آسیب‌پذیر داستان اختلاف، خیانت، طلاق و مشکلات خانوادگی محسوب می‌شوند.

شاهد این موضوع و هشداری که در این باره وجود دارد، به صحبت‌های مدیرکل امور تربیتی و مشاوره آموزش و پرورش برمی‌گردد که چندی پیش گفته بود: در آمار به‌دست آمده از تحلیل آزمون روانی رفتاری سال تحصیلی گذشته «افسردگی» بیشترین شیوع را بین دانش‌آموزان پایه سوم راهنمایی و اول دبیرستان داشته که این آمار بین پسران بیشتر از دختران به چشم می‌خورد.

حسن فرازنده‌خالدی اعلام کرده بود: براساس تحلیل نتایج این آزمون، مهم‌ترین علت این افسردگی بین دانش‌آموزان «نزاع‌های خانوادگی» است.

3. شاید والدینی که به مشاجره و نزاع رسیده‌اند، در خط پایان زندگی مشترک باشند، اما فرزندان آنها در شروع راه زندگی هستند. اگر شروع راهشان با سرخوردگی و افسردگی باشد، همان مسیر والدینشان را ادامه خواهند داد. با این وجود به‌نظر می‌رسد وظیفه اولیای مدرسه درباره این دانش‌آموزان بیشتر است؛ وظیفه‌ای که باید برای مربیان پرورشی و معلمان جور دیگری تبیین شود.

مستوره برادران‌نصیری - دبیر گروه جامعه