از مطب تا سالن زیبایی

به همین دلیل دولت‌ها تلاش می‌کنند با گسترش چتر بیمه و اتخاذ سیاست‌هایی برای فراگیرتر‌شدن برنامه‌های حوزه سلامت، در عین کمک به داشتن جامعه‌ای شاداب و توانمند، از بروز هزینه‌های سنگین جلوگیری کنند.

اما اگر به هر دلیلی آمار بیماری‌های مزمن در جامعه‌ای رو به رشد باشد، در کنار خطرهای گوناگونی که آحاد آن جامعه با آنها مواجه و رودررو می‌شوند، مجاری غیررسمی و غیرعلمی نیز پدید می‌آیند که از تنگناهای بیماران سود برده و به شیوه‌های گوناگون در کسب سود بیشتر از ناحیه افراد مستاصل تلاش دارند.

بدون شک کسی که با بیماری خطرناکی ـ که گاه نامش بسیار خشن‌تر و ترسناک‌تر از واقعیت آن است ـ روبه‌رو و درگیر می‌شود، در صورت دریافت‌نکردن پاسخ مناسب از داروهای شیمیایی و سیکل درمانی‌ای که در برابرش ترسیم شده، خواه‌ناخواه تمایل خود را به امتحان راه‌های غیرعلمی نشان می‌دهد. هنگامی که پای انتخاب یکی از دو گزینه مرگ یا زندگی و سلامت یا زمینگیر‌شدن به میان می‌آید، هر فردی بدون تامل انتخاب خود را اعلام و برای رسیدن به آن، همه سرمایه مادی و معنوی خود را در طبق اخلاص گذاشته و به میدان مقابله با بیماری می‌آورد. به واقع اگر من و شما هم به جای چنین فردی بودیم، همان‌گونه رفتار می‌کردیم که او می‌کند.

سال‌هاست افراد غیرمتخصص در حاشیه بیمارستان‌ها و مطب‌های تخصصی حضور دارند و هر یک با شیوه خاص خود به صید بیمارانی می‌پردازند که امید خود را اندک یا قطع شده می‌بینند. این سیر از کف بینی و رمالی و دعانویسی شروع می‌شود و تا استفاده از زنبورها و ماهی‌های دکتر و معجزه‌گر پیش می‌رود.

اگر گذرتان به اتاق انتظار پزشکان متخصص یا فوق‌تخصص در رشته‌هایی چون سرطان و مغز و اعصاب افتاده باشد، خیلی زود متوجه می‌شوید شماره تلفن‌ها و نشانی‌هایی دست به دست می‌چرخد و هرکس از دیده‌ها و شنیده‌های خود چیزی می‌گوید و داستانی تعریف می‌کند. این داستان‌ها که گاه به حکایت‌های شاه‌پریان شانه می‌زند، شنونده را بر آن می‌دارد تا او هم یک بار این مسیر را امتحان کند، بویژه اگر از درمان خسته یا به تنگ آمده باشد.

همین استیصال نقطه شروع مسیری است که پایانش را کسی نمی‌داند. وقتی تلفن می‌زنی، صدایی خوش‌لحن و فردی خوش‌اخلاق از چند و چون روشی خاص می‌گوید و ده‌ها مورد را کنار هم به خط می‌کند تا به شنونده بقبولاند نشانی را درست آمده و تنها راه درمانش همانجاست!

این مسیرها گاه پایانی ناخوشایند دارد که اغلب ما از آن بخشش بی‌خبر می‌مانیم، اما باز هم هزینه‌اش را جامعه و افراد بسیاری می‌پردازند. شاید تنها راه مقابله برای این نوع شیوه‌های سوء‌استفاده از افراد دردمند جامعه، حضور جدی دستگاه‌های مسئول و از جمله دانشگاه‌های علوم‌پزشکی است که ابتدا با اطلاع‌رسانی بموقع از بروز حوادث جلوگیری کند و سپس با پیگیری مستمر، اگر موارد خلافی را مشاهده کرد با آن برخورد جدی کند.

بدون چنین نظارتی به یقین شاهد رشد قارچ‌گونه مراکز غیرعلمی در حوزه درمان بیماری‌های صعب‌العلاج خواهیم بود، از مطب‌های غیررسمی بگیرید تا آرایشگاه‌ها و باشگاه‌های ورزشی.