خزان نگاهت را...

 تو چگونه می‌توانی همیشه سبز باشی وقتی که طبیعت هم پیر می‌شود. روزهای زیبای زندگی رفیق نیمه‌راهند و زود فراموش می شوند. لطف روزهای زشت زندگی به این است که قشنگ به یاد آدم می‌مانند [...]باید باور کنی هر فصلی قشنگی خودش را دارد، [پس] هر چه نوشته‌ای پاره کن و از پنجره به بیرون بیانداز... همان کاری که درختان با برگ​های ناامید خود می‌کنند.

حالا می‌فهمم دلتنگی هم خودش یک جور دلمشغولی‌ست. مثل یک آهنگ ملایم که در ابتدا با طنین بلند نواخته می‌شود و سپس بتدریج آرامتر و آرامتر می‌شود و در نهایت به سکوت می‌انجامد. دلم این روزها آبستن هیچ حسی نیست و همین بی‌چیزی است که دلم را می‌سوزاند[...].

بی‌خاطره بودن، از خاطرات تلخ داشتن عذاب‌آورتر است. دیدن و چیزی نفهمیدن، دیدن و به حال تازه‌ای نرسیدن، رفتن و گفتن و انجام دادن، بدون به خاطر آوردن​شان در لحظه‌های بعد، گواه بی‌اهمیت بودنشان برای جسم و جان است. دلم از این سکوت به تنگ آمده. می‌ترسم در یک آن دیوانه شوم و این سکوت را با واژه‌هایی غیر منتظره بشکنم؛ واژه‌هایی که هیچ رویشان حساب و کتاب نکرده باشم. می‌ترسم جمله‌ای از زبانم بچکد که اطرافم را ذره‌ذره غرق اقیانوس رسوایی کند.

من مونده‌م چطور ایمیل​های ما به دست حسامی در دوران دایناسورها می‌رسه؟ مگه اون موقع‌ها هم کامپیوتر و اینترنت بوده؟ اصلاً خوندن و نوشتن رو چه جوری یاد گرفته؟ اونم به زبان فارسی؟! تازه چطور اونا رو تو قرن بیست و یکم چاپ می‌کنه؟

خیلی سوال دیگه دارما ولی می‌ترسم جا نشه اون وقت [...] بیفته وسط متنم! حالا تکلیف چیه؟نیما از کرمانشاه

تکلیف که معلومه... اون کتاب «سفر به زمان» رو بذار کنار، بگی بشین این گوشة کلاس صد بار از رو فصل اول «منطق»، پنجاه خط از درس «فارسی گشتاری» یه سی بارم تعاریف «فیزیک کوانتوم» رو بنویس تا بعد! شاید این‌طوری فهمیدی کامپیوتر و اینترنت زمون دایناسورا نبوده، دایناسورا زمون کامپیوتر و اینترنت بودن!! نشسته واس من فکر کرده واس خودش! خُ یه‌باره برو کاشف و مخترع شو دیگه! ایییششش!