مادر بزرگ کمکم می‌کرد تا دوچرخه پدربزرگم را بدزدم!

سهرابی که متولد دوم مهر 1360 است، از 14ـ13 سالگی دوچرخه‌سواری را آغاز کرد. البته با دوچرخه‌ای که مال خودش نبود و به قول خودش آن را از پدربزرگش موقتا ‌دزدید: آن زمان پدر بزرگم یک دوچرخه بزرگ و قدیمی داشت اما همیشه آن را قفل می‌کرد تا من سوارش نشوم. غافل از این‌که من همیشه آن را می‌دزدیم و بعد از این‌که ساعتی با آن رکاب می‌زدم، دوباره سرجایش می‌گذاشتم. وقتی پدربزرگ نبود، مادربزرگ کمک می‌کرد تا قفل دوچرخه را باز کنم و آن را به‌طور موقت بدزدم. البته چندبار در حین دوچرخه‌سواری پدربزرگ من را دید و دنبالم دوید تا مثلا من را بزند اما هیچ‌وقت به من نمی‌رسید. خلاصه اینقدر این کار من ادامه داشت تا این‌که بالاخره پدربزرگم رضایت داد تا بدون مخفیکاری از دوچرخه‌اش استفاده کنم.

من با همان دوچرخه در مسابقات مدارس زنجان شرکت کردم و اول شدم. بعد هم در رقابت‌های قهرمانی مدارس کشور شرکت کردم. در این رقابت‌ها با دوچرخه پدربزرگم زمین خوردم و دوم شدم. خلاصه من با دوچرخه قدیمی پدربزرگ در مسابقات زیادی شرکت کردم و کم‌کم شدم یک دوچرخه سوار حرفه‌ای؛ دوچرخه پدربزرگم را خیلی دوست داشتم اما به دلیل قدیمی و بدون دنده بودن آن خیلی وقت‌ها نمی​توانستم در رقابت با دیگران به اندازه تلاشم به نتیجه برسم. این شد که پدربزرگم با وساطت پدر و عمویم رضایت داد آن دوچرخه را بفروشد و به جای آن یک دوچرخه جدید بخرد. من با دوچرخه جدید بیشتر تمرین کردم و به عرصه قهرمانی نزدیک‌تر شدم اما هیچ‌وقت به اندازه آن دوچرخه قدیمی دوستش نداشتم. پدر بزرگ من هنوز زنده است. وقتی در مسابقات مختلف قهرمان می‌شوم و مدال و جایزه نقدی می‌گیرم به شوخی می‌گوید که باید جایزه‌ات را با من نصف کنی چون با دوچرخه من، دوچرخه‌سوار شدی.