پُستخانه

نسیم، 16 ساله از مریخ: چشمات، درست مث یخ خشکه! سرد و بی‌روحه اما می‌سوزونه و خاکستر می‌کنه!

دختر پاییزی: یه حرفایی تو دلم هست که این‌جا، تو گلوم گیر کرده. می‌دونی؟ یه جورایی داره خفه‌م می‌کنه... ولی نباید بگم. شبیه یه راز بزرگ، نه... نه... نباید بگم. چی‌کار کنم؟ دارم خفه می‌شم! کمک! نباید بگمش! اما خب... می‌گم، ولی باید یه قولی بدی. قول بده نشنیده بگیری. قول می‌دی؟ آماده؟ دیگه می‌خوام بگم! «بیا برگرد، بی‌تو نمی‌گذره»! راستی، قولت یادت نره.

روژین: حال خود را نمی‌دانم. این‌که از کدامین سو تا به اینجا آمده‌ام و از این مکان به کدامین مقصد چشم دوخته‌ام. نمی‌دانم گام‌هایم با چشم​هایم همسویند، یا خلاف سوی یکدیگر می‌روند. هر از گاهی دست​هایم را برای تکیه کردن دراز می‌کنم می‌سوزند... شاید به دلیل تکیه بر شقایق‌نماهایی است که در میان این بیابان روییده‌اند. کاش می‌شد لحظه‌ای بدون هیچ دغدغه‌ای نشست؛ و ای کاش درختی در این میان بود که زیر سایه‌اش کمی آرام می‌گرفتم... ای کاش...

حسنا گدازگر: پاییز و رقص برگ در باد. برگ​های الوان و زیبا. اینها نشان از چیست؟ نشان از کوچک بودن من و بزرگ بودن تو. نوشته‌هایم سرد و بیروح است و مثل پاییز نیست. باران می‌بارد بر گونه‌هایم و چه زیباست لبخند خورشید پس از باران؛ و آن رنگین‌کمان زیبا که بر لبانم می‌درخشد. اما این باران​ها غم و اندوه مرا نمی‌شوید و فقط برای این متولد شده‌اند که مرا به یاد تو بیندازد...

سندباد: تارهایی از جنس «خود» بر خویش تنیده‌ام، به امید پروانگی؛ اما هزاران پروانه پیله شکسته‌اند و من هنوز در بند خویشم.

ا.ب.گلشن: نغمه‌ای سرخوش از آن سوی دیوار می‌آید. مرا با خود به گذشته‌های دور می‌برد، به ایام کودکی، زمانی که یک لبخند را به​آسانی به هم عرضه می‌کردیم. آری، زندگی در گذر است. ای کاش دوباره کودکی را تجربه می‌کردیم. بی‌هیچ غم و غصه‌ای ایام را می‌گذراندیم. افسوس که دیگر نمی‌شود کودک بود. افسوس...

همتا، 19 ساله از یزد: ثانیه‌ها را بشمار، نه با انگشتانت، بل‌که با چشم​های همیشه بازت! ساعت​ها را به دست گیر و با ریسمان دقیقه‌ها نامرئی شو، تا به آسمان برسی! لحظه‌ها را درون کیسه‌ای بریز و وزنشان کن. در آن ثانیه‌ای که حس کردی زندگی و زمان و روزها و شب​ها به سادگیِ آبی که بر دستانت جاری‌ست بخار می‌شوند و زمانی که حس کردی عمر تمام این لحظه‌ها به اندازة پلک بر هم زدن ماست، آن‌گاه می‌توانی تمامشان را کیسه کیسه وزن کنی و بفهمی ارزششان چقدر است! ثانیه‌ها را دریاب، چرا که ارزششان را هیچ ترازویی رقم نمی‌زند بجز چشمانت! چشمانت را بار دگر ببند! به همین سادگی یک ثانیه دیگر هم گذشت! عمر [و] زندگی را دریاب!

احسان دوستی: (یکی از دوستانم گفت که اگر شعری رو به این آدرس بفرستم، اگه خوب باشه، چاپ می شه. منم یکی از شعرام رو که چند بیتم بیشتر نیس براتون می‌فرستم. راستش این اولین بارمه که این کار رو می‌کنم. امیدوارم به نظرتون خوب بیاد و چاپش کنید:) در پس خنده‌هایم، گریه‌ای نهفته و در پس گریه‌هایم، خنده. نعره می‌زنم از ورای درون و خاموش می‌کنم آتش برون. می‌نویسم بر سنگ سخت و پاک می‌کنم راز سنگ، سخت. ای وای که این همه فریاد سکوت از کجاست؟ ...من نمی‌دانم.

سید رضا تولایی‌زاده: در حسرت نگاهی، نگاهی عاشقانه/ دارم ز غم می‌سوزم، می‌سوزم از زمانه/ محتاج یک محبت، محبت از سوی تو/ منتظرم ببینم، ببینم آن روی تو/[...]

بدون نام: [...]عشق را نمی‌توان کاغذپیچ کرد. چه بنویسم؟ نامت را نمی‌توانم به زبان بیاورم، قلبم برای آمدنت می‌تپد اما چرا دست​هایم به دست​هایت نمی‌رسند؟ چرا چشم​هایم همه‌جا و همه‌کس را می‌شناسد اما تو را نه؟ و چرا زمان، حضورهای بدون تو را ورق می‌زند؟ کنارم باش! تو که چشم​هایت در ضیافت اشک​ها دارند کلمه‌هایم را دنبال می‌کنند.