درمان ریزش موی زنانه

برای درمان ریزش مو ابتدا باید علت آن تشخیص داده شود. می‌توان علت‌های ریزش مو را به چند دسته تقسیم کرد؛ دسته اول اضطراب‌های شدید جسمی و روحی است که باعث ریزش موقتی موها می‌شود و با برطرف شدن عامل، ریزش مو متوقف می‌شود. انواع بیماری‌های عفونی شدید، جراحی و اتفاقات ناخوشایند در زندگی، نمونه‌هایی از این اضطراب‌هاست.

دسته دوم بیماری‌هایی است که مستقیما روی رشد موها تاثیر دارد و باید با روش‌های مناسب تشخیص داده شده و مداوا شود. از جمله این بیماری‌ها می‌توان به بیماری‌های تیروئید (اعم از کم‌کاری یا پرکاری)، کم‌خونی فقر آهن، خوردن برخی داروها و بیماری «لوپوس» اشاره کرد. باید دانست که فقر آهن اگر هنوز به کم‌خونی منجر نشده باشد دلیل کافی برای ایجاد ریزش مو نیست و باید دلیل دیگری برای آن یافت.

در صورتی که علل گفته شده به عنوان عامل بیماری رد شد و نمونه‌برداری از موها نیز نمای مشخص بیماری ریزش موی زنانه یعنی جایگزین شدن موهای نازک به جای موهای اصلی و ضخیم را نشان داد، باید به درمان‌های اختصاصی مبادرت کرد.

2 دسته اصلی دارو برای کند کردن یا متوقف ساختن این بیماری وجود دارد؛ دسته اول درمان‌های ضد هورمون آندروژن (هورمون مردانه) شامل داروهای فیناستراید، سیپروترون، اسپیرینولاکتون و فلوتامید و دسته دوم داروهای غیرهورمونی مثل مینوکسیدیل است.

فیناستراید: این دارو که به شکل قرص‌های یک و 5 میلی‌گرمی موجود است، در آقایان برای بیماری‌های پروستات و در خانم‌ها برای جلوگیری از رشد موهای زائد استفاده می‌شود. استفاده از این دارو در برخی موارد موثر است، ولی تاثیر خیلی قوی ندارد.

سیپروترون: این دارو که به 2 شکل ترکیب با استروژن به نام دیان یا به صورت خالص در ایران موجود است، تاثیر خوبی در درمان بیماری ریزش موی زنانه داشته است. ​

اسپیرینولاکتون: این دارو یکی از پراستفاده‌ترین داروها برای درمان ریزش موی زنانه است، که البته برای تاثیر مناسب باید با دوز ​ حدود 100 تا 200 میلی‌گرم روزانه استفاده شود. از عوارض مهم این دارو ایجاد افت وضعیتی فشار خون است.

مینوکسیدیل: از عوارض این دارو خارش و پوسته‌ریزی سر و نیز رشد موهای نازک و ظریف فراوان روی صورت است.