به یاد زمین درخت بکاریم

نهال‌هایی که پارسال کاشتیم و آبشان دادیم حالا چند سانتی‌متری قد کشیده‌اند و با آن نهال‌های لاغر و کم‌برگ اول کار فرق کرده‌اند؛ همان سروهای نقره‌ای و کاج و زیتون‌هایی که کاشتیم و در طول سال اگر حوصله داشتیم سری به آنها زدیم و آبی ‌پایشان ریختیم و برگ‌های زردشان را کندیم و با عشق و امید نگاهشان کردیم تا یک روز نه‌چندان دور درختانی تنومند شوند و برای زمین یک تکیه‌گاه.

امسال هم دوباره همین کار را می‌کنیم. آستین‌هایمان را بالا خواهیم زد و در زمین‌های عریان شده شهرها و روستاهایمان و به احترام طبیعتی که خودمان و هم‌نسلی‌هایمان نابودش کرده‌ایم نهالی می‌کاریم. این نهال‌های کوچک کاشته شده کنار هم اگر در صفوف به‌هم فشرده‌شان همان‌طور که در روز درختکاری سرحالند، قبراق بمانند، طولی نمی‌کشد که سربازان ایستاده در خاکی می‌شوند با هزار مسوولیت. اینها اگر قد بکشند و سالم بمانند به جنگل‌های دست‌کاشتی تبدیل می‌شوند که اگر تاج پوشش مناسبی پیدا کنند، هر هکتارش در طول یکسال 5‌‌/‌‌2 تن اکسیژن تولید می‌کند و بدون این‌که کمکی بخواهد، 67 تن گرد و غبار را می‌مکد و جذب برگ‌هایش می‌کند. حالا بماند اگر نهال‌های کم‌جانی که به دست من و تو کاشته می‌شود در خاک پا بگیرد و جزئی از پیکره یک جنگل مصنوعی شود هر هکتارش می‌تواند 500 متر مکعب آب ذخیره کند.

پس دیگر دو دل نباشید و دعوت طبیعت را رد نکنید. شهرها و روستاهایی که ما در آن زندگی می‌کنیم دیگر نه ساختمان‌های زمخت سیمانی می‌خواهد نه ماشین‌های بنزین‌خوار و دودزا، حالا مناطق مسکونی ما درخت می‌خواهد و ما آدم‌ها اکسیژن و هوای پاک، پس قدری همت کنید و برای کاشت نهال آستین بالا بزنید. تهرانی‌ها شما را خواهیم دید، وعده دیدار ما پارک ملی خجیر.

مریم خباز ‌‌/‌‌ گروه جامعه