حسین(ع)؛ نازنین هستی

فریاد از این همه ماتم و عزا. فریاد از این همه بی‌وفایی. فغان از جدایی، عجیب حکایتی است، حکایت عاشورا.

همه را سرگشته و حیران خود کرده، عاشورا که می‌رسد، دل‌های شیعیانش در آتش عشق حسین(ع) می‌سوزد.

حسین ماندگار است. ماندگاری ابدی. راز و رمز ماندگاری شیعه هم در ماندگاری عشق به حسین(ع) است.

دل شیعه باید همواره در آتش عشق حسین(ع) خانه کند و این عشق باید زیبا بماند. چون حسین زیباست.

هر عاشقی هم که واقعه عاشقانه عاشورا را خوانده باشد، به راز و رمز آن پی برده باشد، دل از این عاشقی بر نمی‌کند و هر عاشورا عاشق‌تر هم می‌شود.

و راه ادامه عاشقی، سرگشتگی و حیرانی در پیمان با حسین(ع) است. سر نهادن و جان دادن بر سر پیمان با اباعبدالله است.

دل دادن به شوق وصال حسین(ع) و ویران شدن وجود آدمی در غم آن نازنین شقایق هستی. آوارگی و سرگشتگی. پریشان حالی و اسیری. یک دم آسایش نداشتن دل، همواره آشوب در دل داشتن. و اکنون که عاشورایی دگر در راه است، تشنگی ما فزونی می‌یابد. عطش عشق به حسین(ع) در جانمان آتش می‌گیرد و می‌سوزد. این سوز دل با همین عطش سیراب می‌شود و حسین(ع) با لبیک.

لبیک به حسین(ع)، پیمان با همه خوبی‌هاست. بهار‌عاشقان با تابش خورشید مهدی(عج) فرا می‌رسد.

منتقم حسین هنگامی که بیاید، آنگاه آنهایی که بر سر پیمان خود با حسین(ع) مانده‌اند، حلاوت آن را خواهند چشید. عاشقان حسین(ع) عاشقان روز وصال آن یگانه عالم هم هستند، تا آن نسیم بهاری بیاید، جان‌ها را تازه کند و خورشید عشق را بر سر عاشقانشان ارزانی دارد. غم هجران حسین، غم هجران مهدی است. مهدی سلاله پاک حسین(ع) است.

روی ماه حسین(ع)، روی ماه مهدی(عج) است. در این روزهای عاشورایی دل‌هایمان را به سوی حضرت دوست روانه کنیم، مهدی حسین(ع) بیاید تا خاک پای آن نازنین را مرهم چشمانمان کنیم. پروردگارا! روزی‌ام گردان شفاعت حسین(ع) را هنگام ورود به صحرای قیامت.