دوست داشتم در قصه‌های پریان باشم

من از آن رمان‌های پلیسی حرفه‌ای و واقعی که شخصیت‌هایش کلاه بر سر می‌کردند، نمی‌خواندم، مثلا رمان‌های نویسنده‌ای مثل نانسی درو را می‌خواندم، البته اگر او را نویسنده حسابی بدانند. یک کارآگاه باشی دختر! این تفریح خوبی برای کلاس علوم به نظر می‌رسید! این کارآگاه یک بارانی می‌پوشیدو 2 تا هم دوست داشت، یکی چاق و آن یکی با حرکات پسرانه. در مورد کتاب‌های بیوگرافی هم باید بگویم که به شدت مجذوب کتاب‌های ویرجینیا دیر و هرییت تابمن بودم. زندگینامه‌هایی که آنها می‌نوشتند، سرشار از خلاقیت بود.

من وقتی داستان‌های افسانه‌ای پریان را می‌خواندم، دوست داشتم در این قصه‌ها و جای آدم‌هایی باشم که در پایان داستان تا ابد در خوشبختی زندگی می‌کردند؛ مثل سفید برفی. ولی کتاب‌های بیوگرافی پر از تلاش و رسیدن به مقام‌های بزرگ بود و البته در پایان شخص می‌مرد، بنابراین هرگز دلم نمی‌خواست جای آدم‌های این کتاب‌ها باشم.

پوستر‌های واقعا احمقانه و مسخره. مثلا پوستر‌هایی از جان ویوکو (یک خواننده و نوازنده معروف) که در زیر یکی از آنها نوشته شده بود: «زندگی مثل بنزین است؛ یک گالن 39 سنت.»

جورج مردیث. شعر عشق مدرن او را هر وقت می‌خواندم گریه‌ام می‌گرفت. من قبل از این که خودم ازدواج کنم، به ازدواج‌های شکست‌خورده و غم‌انگیز علاقه خاصی داشتم!

زندگی در این شهر بسیار الهام‌بخش و ایجاد انگیزه می‌کرد و یک جای بسیار عالی برای پیاده‌روی و فکر‌های بکر بود، ولی من عملا نمی‌توانستم کار‌هایم را آن‌طور که باید زیاد انجام بدهم.

نه آنقدر‌ها زیاد، ولی گذرا می‌خواندم. من با مجله لایف روی میز عسلی و برشتوک لایف روی میز صبحانه بزرگ‌شدم. انگار مردم از صرف زنده بودنشان راضی بودند.