یک ‌ـ ‌هیچ‌ به‌ نفع‌ جوان‌ها

انجمن سینمای جوان یکی از نهادهای سینمایی کشور است که هر سال عده‌ای از علاقه‌مندان سینما را بعد از آزمون و گزینش انتخاب کرده و آموزش می‌دهد. فعالیت اصلی این واحد، آموزش ساخت فیلم کوتاه و آماده‌سازی هنرجویان برای ساخت فیلم‌های بلند است. کم نیستند کارگردان‌های بنامی‌ که از همین انجمن، فارغ‌التحصیل شده‌اند. نام ببریم؟ بسیار خوب. بیژن میرباقری، سامان سالور، رضا میرکریمی ‌و....

محمود‌رضا شفا، مدیر انجمن سینمای جوان درباره اتفاقاتی که طی سال ‌89 در سینما افتاد، می‌گوید: برگزاری جشنواره فیلم کوتاه که اغلب جوان‌ها در آن حضور می‌یابند، همیشه فرصتی بوده تا جوان‌ها، بخصوص آنها که تازه کارشان را شروع کرده‌اند، خودشان را باور کنند و کارشان را جدی‌تر بگیرند. امسال‌هم از نظر کمی ‌و هم از نظر کیفی یکی از بهترین جشنواره‌های فیلم کوتاه در تهران و شهرستان‌ها برگزار شد.» او صحبت‌هایش را این‌طور کامل می‌کند: «جوان‌ها وقتی فرصت می‌یابند تا نتیجه کارشان را در معرض نمایش و قضاوت بگذارند، انگیزه بیشتری برای ساخت و تولید کارهای بعدی پیدا می‌کنند. سال 89 در زمینه فیلم کوتاه اتفاق‌های خوبی برای جوان‌های ما افتاد و ما با نام‌های جدیدی آشنا شدیم که هر کدام می‌توانند امیدی برای آینده سینمای کشور باشند.»

شفا در ادامه صحبت‌هایش توضیح می‌دهد که چه پیگیری‌هایی شده تا بحث نمایش عمومی ‌فیلم کوتاه، جدی‌تر گرفته شود: «لازم است در رسانه‌های عمومی‌ مثل تلویزیون هم فرصتی برای فیلم کوتاه در نظر گرفته شود تا این مساله باعث ارتقای سطح کیفی آثار جوانان شود.» او از این که در جشنواره فیلم کوتاه امسال جوان‌ها را فعال‌تر از همیشه دیده است، ابراز خرسندی می‌کند و این را به نفع سینمای ایران می‌داند.

در سالی که پشت سر گذاشتیم، بعد از بگو‌مگو‌ها و استعفاهای زودهنگام و دیرهنگام و آمد و شدهای بسیار، بالاخره «محمد‌مهدی عسگر‌پور»، بر صندلی مدیریت خانه سینما نشست. اگر از سوابق کارگردانی و تهیه‌کنندگی عسگر‌پور بگذریم او هر گاه در مقام مدیریت قرار گرفته، سعی کرده تا همه چیز را با صلح و آرامش و به دور از هرگونه حاشیه و جدل پیش ببرد.

عسگرپور سال ‌89 را سال بسیار خوبی برای هر 2دو قشر جوانان سینماگر و جوانان مخاطب سینما می‌داند. او می‌گوید: «اگرچه من همیشه مخالف اختلافات بوده‌ام اما سال ‌89 در خلا حضور بزرگان، پیشکسوتان و صاحب‌نامان سینما که سرشان به این گرم بود که چه بگویند تا جواب کوبنده‌ای به طرف مقابل داده باشند؛ جوان‌ها وارد گود شدند، جای خالی پیشکسوتان را پر کردند و بخوبی جایی برای خودشان باز کردند و نشان دادند که می‌شود سینما را از منظری دیگر هم تماشا کرد. مخاطب هم از آنجا که داستان را با روایت همسن وسالان خودش دید، حس بهتری داشت و راحت‌تر فضاهای اخلاقی فیلم‌ها را ‌پذیرفت، چرا که زبان مشترک داشتند.»

او همچنین با تایید و تحسین جوان‌ها می‌گوید: «اگر بزرگ‌ترها هم از صبر و حوصله جوان‌ها می‌آموختند و کمی ‌بی‌سروصداتر کارشان را انجام می‌دادند، همان اندازه موفق می‌شدند. من همیشه گفته‌ام اگر یاد بگیریم اختلاف‌ها را کش ندهیم، آن‌وقت فرصت بیشتری برای پرداختن به محتوا خواهیم داشت.»