تنبیه بدنی در مدارس

خبر بشدت دردناک است. دانش‌آموزی کتابش را با خود همراه نمی‌آورد، معلم کلافه از تکرار بی‌نظمی این دانش‌آموز با کتاب بر سر نوجوان می‌کوبد؛ اما گویا حواسش نیست که تیغه سفت کتاب فرق سر نوجوان را نشانه رفته و همین بی‌حواسی کافی است تا نوجوان از فرط سردرد راهی بیمارستان شود و پس از چند روز جان بسپارد.

کد خبر: ۳۶۵۹۷۷

آنچه خواندید نه در یکی از کشورهای دورافتاده رخ داده و نه سوژه‌ای برای آغاز یک رمان اجتماعی است. بلکه این حادثه در کشور ما و در مدرسه راهنمایی شهید باهنر و در روستایی در نزدیکی شهرستان نیک‌شهر در استان سیستان و بلوچستان روی داده است. این اولین بار نیست که شاهد آسیب دیدن کودک یا نوجوانی در مدرسه به خاطر خشم معلمان هستیم. خبر فلج شدن دانش‌آموز اهوازی یا سیاه و کبود شدن دانش‌آموز تهرانی که مادرش هم مورد بی‌حرمتی مسوولان مدرسه قرار گرفت یا آسیب دیدن پرده گوش دانش‌آموز دبیرستانی در کرج که خانواده‌اش را با پرونده پزشکی برای تظلم‌خواهی راهی دفتر مطبوعات و خبرگزاری‌ها کرد؛ همه و همه در سال‌های گذشته گواه واقعیت تلخی به نام تنبیه بدنی در مدارس است.

همان تنبیهی که وزیر آموزش و پرورش معتقد است شمار بسیار اندکی از معلمان از آن برای سر به راه کردن دانش‌آموزان استفاده می‌کنند و هشدار داده است که با متخلفان برخورد خواهد شد؛ همان تنبیهی که در جلسات درون‌گروهی مدارس یا مناطق آموزش و پرورش همه با آن مخالفند؛ ولی در عمل به عنوان راهی برای مهار دانش‌آموزان سرکش از آن استفاده می‌کنند یا تنبیهی که هنوز برخی مدیران میانی آموزش و پرورش پنهانی، آن را به بهانه «گل بودن چوب معلم» تایید می‌کنند.

بتازگی هم شیوه جدیدی برای سر به راه کردن دانش‌آموزان در سنین پایین‌تر باب شده که اثرات آن را نه در روی بدن کودکان با داغ سیاهی و کبودی که بر اعصاب و روان آنها می‌بینیم؛ ترساندن ‌دبستانی‌ها و پیش‌دبستانی‌ها از سیاهچال، زیرزمین و تهدید به حبس آنان، ابزاری است که از روزگاران قدیم می‌کوشد کودکان را حرف‌شنو کند.

آنچه همواره به وجود تنبیه در مدارس وجاهت می‌بخشد، علاوه بر انکار متواتر مسوولان آموزش و پرورش نسبت به اعمال تنبیه، ترس از هتک حرمت، قشری است که در باور عمومی تقدس دارند.

این که بسیاری از معلمان دلسوزند، موضوعی است که همه ما آن را تجربه کرده‌ایم؛ اما متاسفانه به خاطر اکثریت، تخلف اقلیت دیده نمی‌شود و حتی اگر اجحافی صورت گیرد، هیچ مرجع رسمی در آموزش و پرورش نیست یا دست این مرجع فعال نیست تا از بروز فاجعه بعدی جلوگیری کند و جالب این‌که تاکنون وزارت آموزش و پرورش، هیچ‌گاه به خاطر سهل‌انگاری کارکنان خود با احساسات عمومی همراه نشده و نسبت به آن پاسخگو نبوده است. امروز تنبیه بدنی در مدارس چه در شکل چک و لگد و چه ترس از انباری و سیاه‌چال وجود دارد؛ ولی تا حادثه‌ای مانند مرگ دانش‌آموز معصوم نیک‌شهری روی ندهد، احساسات را جریحه‌دار نمی‌کند؛ چون در باور ما گویی واقعا چوب معلم گل است.