دلتنگ رادیو هستم

شما از جمله مجریانی هستید که از رادیو وارد تلویزیون شدید، در این تغییر رسانه‌ای فکر می‌کنید فن بیان بیشتر دخیل بوده یا چهره و ظاهر؟

یکی از ویژگی‌های مجریان رادیویی، داشتن فن?بیان و صدای گیراست. حالا اگر با تکنیک آمیخته شود کمک بزرگی به نحوه اجرا می‌کند. تنها داشتن صدا و چهره برای مجری بودن کفایت نمی‌کند و کسی که فن آن را بداند راحت‌تر با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند.

این برنامه در تلویزیون، نخستین کار اجرایی تصویری من است. اما در رادیو برنامه اجتماعی اینچنینی که حال و هوای خانوادگی داشته باشد را اجرا کرده‌ام.

هر برنامه‌ای برای موفق شدن باید هدفش را تعیین کند و بداند مخاطبانش چه کسانی هستند. می‌توان گفت هدف این برنامه غالبا خانم‌های خانه‌دار یا بیننده‌هایی هستند که زمان پخش این برنامه در خانه حضور دارند.

سعی کردیم در این برنامه آمیخته‌ای از هنرهای دستی، آشپزی و مباحث پزشکی را ارائه کنیم. شاید بخش آشپزی بیشتر نمود پیدا کرده، زیرا بینندگان ما این بخش را می‌پذیرند، از این‌رو در ابتدای سال این بخش را حذف کردیم و خواستیم عکس‌العمل مخاطبان را ارزیابی کنیم که با حجم عظیمی از تلفن‌ها مواجه و متوجه شدیم مردم به این بخش تمایل دارند و نکته جالب‌تر این که آقایان نیز مصر بودند که بخش آشپزی به قوت خودش باقی بماند.

بله، شاید برای خود ما هم قابل باور نبود که این تعداد مخاطب جوان مرد، بیننده این بخش از برنامه باشند.

ما کاملا خانواده را در نظر می‌گیریم حتی از مادربزرگ و پدربزرگ‌ها نیز غافل نشدیم، چراکه زندگی امروزی فاصله‌ای بین نوه، مادربزرگ و شاید هم پدر و مادرها و فرزندان ایجاد کرده ‌است. سعی کردیم تمام طیف یک زندگی را در نظر بگیریم و یک بخش‌هایی مانند آشپزی پررنگ‌تر دیده شود و این هم به دلیل تقاضای مخاطب است.

اصلا نمی‌خواهیم با آمدن مجری زن و مرد در کنار هم فضایی عجیب و غریب به وجود بیاوریم، بلکه می‌خواهیم فضایی کاملا شبیه خانه ایجاد کنیم. خانه‌ای که یک مرد و یک زن دارد و بخشی هم در نظر گرفتیم که پیامک بیننده‌ها و خبرهایی از روز خوانده می‌شود و معمولا برای این قسمت نیز مجری‌های جوانی چون بشیری و لواسانی را در نظر گرفته شدند که نقش جوان‌های این خانه را به عهده دارند.

متاسفانه مدتی از این روند فاصله داشتیم و هرکدام به تنهایی اجرا می‌کردیم تا این که متوجه شدیم نباید تک‌اجرایی باشد و دو مجری باید کنار هم باشند و گفتگوها را انجام دهند و از دل این گفتگوها مسائلی مطرح شود که مخاطب را جذب کند. در اصل می‌خواهیم این گفتگوها را که ممکن است در هر خانه‌ای پیش بیاید، در تلویزیون مطرح کنیم تا بیننده‌ها نظاره‌گر آن باشند.

سعی کردم این اتفاق رخ ندهد و درواقع به گونه‌ای اجرا کنم که باورم شود و مردم نیز حس کنند که در تلویزیون حضور دارم. شاید این فن بیان و نحوه اجرایم در برنامه به این دلیل است که سال‌ها در رادیو کار کرده‌ام، با این حال در تلاشم با چهره‌ای صمیمانه‌تر با مردم ارتباط برقرار کنم.

در رادیو که فن بیان خاص و صدای من شنیده می‌شد و حالا مردم چهره‌ام را در قاب کوچک تلویزیون می‌بینند.

برای مردم جالب است فردی را که تاکنون صدایش را می‌شنیده‌اند حالا چهره‌اش را ببینند. به?هر حال این برنامه فرصتی شده تا تمام قضاوت‌ها اصلاح شود و مردم مرا با چهره و صدای خودم ببینند و بشناسند.

هر مجری باید سبک خاص خودش را دنبال کند و نباید تابع روش مجری‌‌های دیگر باشد و از آنها تقلید کند. معتقدم افرادی در این عرصه به موفقیت رسیده‌اند که با شیوه و روند خودشان به مردم معرفی شده‌اند، ما از هر کدام این افراد موفق یک نفر را در این عرصه داریم و نباید تکرار شود. می‌کوشم سبک کارم منحصر به فرد باشد. به خانه برمی‌گردیم 12 سال است که متولد شده و مجریان زیادی داشته و برایم خیلی جالب است که هنوز مردم ما در کوچه و خیابان سراغ مجریان سابق این برنامه را از من می‌گیرند.

به هیچ‌وجه! برایم خیلی جالب است و آرزو دارم مردم زمانی هم سراغ مرا بگیرند. ما مجریانی خوب و قوی داشته‌ایم که جایشان در این برنامه همچنان محفوظ مانده و فکر می‌کنم شاید خودشان بوده‌اند و از کسی تقلید نکرده‌اند و این راز موفقیت آنهاست.

تقریبا رادیویی! رادیو جز صدا و موسیقی ابزار دیگری ندارد که با مخاطب بتواند ارتباط برقرار کند، در صورتی که در تلویزیون این امکانات وسیع است و تصویر، تاثیر بسزایی در برقراری ارتباط با بیننده دارد، از این‌رو ما رادیویی‌ها با ورود به تلویزیون سعی داریم از این امکانات استفاده کرده و ارتباط عمیق‌تری را ایجاد کنیم.

در رادیو با کسانی صحبت می‌کنید که نه شما آنها را می‌شناسید و نه آنها شما را! می‌توانید در این مکان ارتباط صمیمانه‌ای را به مخاطبان‌تان انتقال دهید. زمانی که وارد تلویزیون شدم، سعی کردم از این سبک نیز در کار تصویری‌ام استفاده کنم، چرا که این فضای جدید یعنی حضور یک رادیویی در تلویزیون که می‌تواند برای مخاطبانم جذاب باشد.

بله!‌ مجری‌های این دوره چه در زمینه رادیو و چه در تلویزیون زمانی توفیق دارند که از قبل بدانند چه اتفاقی قرار است رخ دهد و این مساله نیازمند ارتباط تنگاتنگ عوامل یک برنامه است. برای مثال اگر بدانم در بخشی از برنامه، مهمان ما پزشک متخصص قلب است با مادربزرگم تماس گرفته و مشکلش را در این زمینه از او جویا می‌شوم و زمان اجرای برنامه مطرح می‌کنم در واقع مجری باید از قبل دانش کافی داشته باشد و بداند چه اتفاقاتی در برنامه قرار است رخ دهد. من از این شیوه در کارهایم استفاده می‌کنم.

در رادیو برنامه‌های چالشی، اجتماعی و گفتگومحور را اجرا می‌کردم. یاد ندارم در اجرایم بدون اطلاعات وارد فضای کار شوم. مجری‌ای هم نبودم که بی‌اعتنا باشم و به چند برگه بسنده کنم بلکه قبل از حضور در کار اجرایی‌ام در این زمینه اطلاعات و منابع لازم را کسب می‌کردم و به این ترتیب وارد فضای کار می‌شدم و معتقدم چه در رادیو و چه در تلویزیون اگر می‌خواهی موفق باشی و مسلط در اجرایت، باید در رابطه با موضوع مورد بحث برنامه اطلاعات کافی کسب کنی.

نه! متاسفانه به دلیل برخی محدودیت‌ها فعلا در رادیو نیستم.

دلم برای رادیو تنگ شده است. (می‌خندد)‌

خیر!‌ پیشنهادات زیادی در این زمینه شد اما به دلیل شرایط زمانی اجرا نتوانستم قبول کنم. کسانی که کار دوبله انجام می‌دهند بسیار هنرمند و صبورند؛ چرا که صبح تا شب در فضایی کوچک مشغول فعالیت در این کار هستند. از طرفی احساس کردم این شرایط با روحیات من نمی‌خواند و شاید این دلیل قبول نکردن کار دوبله باشد.

یادمان باشد اگر انگشت اشاره را به سوی کسی نشانه گرفتیم، بدانیم سه انگشت دیگرش به سمت خودمان است!