پاسخ به سلیقه‌های مختلف

«دموکراسی تو روز روشن» از جنس این‌گونه آثار است، یعنی توانسته مفاهیم عمیق و سنگین را مطرح کند و در عین‌حال توفیق برقراری ارتباط با تماشاگر را نیز داشته باشد. این فیلم از همان بخش‌های نخستین؛ وضعیت را به طور کامل مشخص می‌کند که تماشاچی متوجه وضعیت غیرعادی بودن سوژه می‌شود. این اوضاع غیرمعمول البته به گونه‌ای نیست که فضای ذهنی بیننده را نامنظم کند و بعکس مرتبا درصدد آن است که جو کلی داستان را تبدیل به فضایی سهل و ممتنع کند. این فیلم قصه‌ای دارد که مرتبا در حال تغییر و نوسان است و درجا وضعیت را بروز می‌دهد. تعلیق در فضایی خاص جای می‌گیرد و معنای تعلیق طولانی در این فیلم جایگاهی ندارد. بزرگ‌ترین ویژگی در این بخش آن است که خروجی هر بخش فیلم بسرعت رتق و فتق شده و نتیجه‌گیری صحیح و کامل در هر بخشی به طور جداگانه بدون هیچ ابهامی بیان می‌شود. توالی این زنجیره داستانی و قرارگیری هر بخش و هدف نهایی آن تا مرحله ورود به بخش دیگر، کاملا هدفمند و منطقی و به عبارت دیگر پیوسته صورت پذیرفته است. گرچه سکانس‌ها کوتاه و دیالوگ‌ها مقطعی و ساده هستند، اما در نهایت توانسته‌اند بازگوکننده حوادث مهم و استثنایی باشند. «دموکراسی تو روز روشن» در یک نگاه کلی خیلی پایبند سناریوی کلی نیست و تصور می‌شود در هربخش، کارگردان بوده که برداشت‌ها را براساس زاویه نگاه و فضای حاکم در آن مقطع داستان بروز داده است، از این‌رو در این فیلم شخصیت‌پردازی زیاد دیده نمی‌شود. هیچ صحنه یا فضای زائد که برای طرح یک شخصیت خاص وجود داشته باشد، در این فیلم دیده نمی‌شود و براساس نوع موضوع و هدفمند بودن یک بخش در حد نیاز، شخصیت پدیدار می‌گردد، ولی باید به این نکته نیز اشاره کرد که کنش‌‌های شخصیت‌ها کاملا برگرفته از فضای کلی داستان هستند و همین مساله سبب شده تا مخاطب همذات‌پنداری منطقی با فیلم داشته باشد.

از برجستگی‌های خاص این فیلم روایت یک دست آن است. منطقی که در این روایت موج می‌زند، منطقی با نگاه پرهیز از بزرگ‌نمایی، مخفی کردن و کوچک شمردن است، به عبارت دیگر منطق روایی داستان آن چیزی است که باید باشد و آن چیزی است که در سطح جامعه موج می‌زند به همین دلیل است که فیلم برای همگان اعم از مخاطب عام و خاص دلچسب است. این منطق در طول مسیر فیلم از ابتدای قصه تا انتها خیزی معقول دارد و آرام‌آرام بیننده خود در طول ماجرا یک تغییر جدید را حس می‌کند. تعابیری که در چنین فضای معقولی طرح موضوع می‌شوند هم بسیار جالب است، به عنوان مثال تعبیر مساله مرگ در «دموکراسی تو روز روشن» با تعابیری که در آثار دیگر سینمایی وجود دارد، فرق می‌کند و این‌طور است که در عین حفظ مفهوم و پرهیز از حاشیه‌پردازی آن را به شکلی کاملا هوشمندانه طرح می‌کند. نکته دیگر بازیگران این اثر هستند، گرچه سعی شده بازیگران از چهره‌های مشهور و کاربلد باشند، اما مشخص است که همه آنها از خط و مرز تعریف شده و بویژه نگاه خاص کارگردان عدول نکرده‌اند و کاملا طبق نظر کارگردان حرکت کرده‌اند.