راویان خاموش تاریخ

تصاویر سیاه و سفید هستند، اما توی عکسها که دقیق شوی همین دو رنگ آنقدر حرف برای گفتن دارند که نگو و نپرس. تصاویر سیاه و سفید هستند اما انگار پس پشت این دو رنگ تا دلت بخواهد رنگهای مختلف نهفته است،رنگهایی که با سکوتشان برایت داستان تعریف میکنند، داستانهایی بسیار از صبر و استقامت مردمی که دل به رهبری امام(ره) بسته بودند. 15 سال دوریاش را تاب آورده بودند و برای بازگشتش به این سرزمین سنگ تمام گذاشته بودند. مردمی که شجاعت و شهامت را دوباره معنی کردند و حاشیهای تازه بر مفهوم ابدی ازلی شهید و شهادت نوشتند. مردمی که پیر و جوان، کودک و بزرگ بعد از قرنها از خواب بیدار شده بودند و با رهبری معمار کبیر انقلاب امام(ره) دریافته بودند که میتوانند بنای ظلم و جور را واژگون کنند و کشورشان را آنگونه که میخواهند بسازند. مردمی که فهمیده بودند برای این که این وطن دوباره وطن شود باید روحالله را تنها نگذارند، آمدن به خیابان و گذشتن از جان را به ماندن در خانه و کنج عزلت کشیدن ترجیح بدهند. مردمی که کاسه صبرشان لبریز شده بود و حالا که امام(ره) را پس از 15 سال دوری در کنار خود میدیدند از همه چیز خود گذشته بودند تا نگذارند تاریخ دوباره تکرار شود، آنها روزها و ماهها درهمین خیابانهای تهران و دیگر شهرهای ایران خون داده بودند و حالا وقت آن بود که پیروزی را به دست بیاورند. عکسهایی که لحظه لحظه آن روزها را جاودانه کردهاند، اگرچه سیاه و سفیدند و ساکت اما تا دلتان بخواهد روایتهای زیبایی برای بازگویی دارند، فقط کافی است به آنها دقیق شویم و به سکوتشان خوب گوش بدهیم چند ثانیه که بگذرد، عکسها به سخن درمیآیند و روایتهای ناگفتهشان را بازگو میکنند. عکسهایی که راویان خاموش تاریخاند.