اینترنت و ادامه تحصیل

اکنون دیگر آموزش و دانشگاه‌ها نیز مانند روزنامه‌ها، اطلاعات خود را از طریق اینترنت منتقل می‌کنند. این شیوه نوینی است که موسسات دولتی و خصوصی سعی در گسترش امکانات خود از طریق آن دارند.

اما آیا می‌دانید این موضوع منبع اصلی فشار برای تغییر سریع‌تر بازار است؟

کلاس‌های آنلاین مسلما ارزان‌ترند. موسساتی که قصد دارند به آموزش بپردازند، چه دولتی باشند و چه خصوصی برای تشکیل کلاس‌های سنتی به تعداد زیادی اتاق نیاز دارند؛ در صورتی که با سیستم ویدئو کنفرانس و آموزش از راه دور براحتی می‌توانند در یک اتاق کار را انجام دهند.

دانشجویان نیز کار خود را انجام می‌دهند و به پیشرفت‌هایی نیز می‌رسند و حتی مدرک خود را هم می‌گیرند.

از سال 1999 بسیاری از دانشگاه‌ها نیز برخی واحدهای درسی را به طور غیرحضوری و با استفاده از اینترنت و کلاس‌های آنلاین به دانشجویان عرضه می‌کنند.

با این‌که به طور قطع نمی‌توان روند اینترنتی شدن آموزش و تحصیل را پیش‌بینی کرد؛ اما احتمال دارد طی 15 سال بیشتر کلاس‌های دانشگاه‌ها به طور آنلاین تشکیل شود.

در سال 2007 حدود 4 میلیون دانشجو حداقل بعضی از واحدهای خود را آنلاین گذرانده‌اند و این تعداد روزبه‌روز در حال افزایش است.

در این میان به نظر می‌رسد موسسات متفرقه و خصوصی بی‌نام و نشان رونق چندانی نداشته باشند؛ در صورتی که موسسات صاحب نام و دانشگاه‌های معتبر در صورت برگزاری کلاس‌ها به شیوه آنلاین نیز با اقبال و اشتیاق مردم روبه‌رو شوند.

بدین ترتیب دیگر نیاز دانشجویان به وام نیز کاهش می‌یابد و می‌توانند با کار کردن و استفاده آنلاین از اطلاعات، درس خود را هم با کمترین هزینه بخوانند.

افراد شاغلی که برای دانش بیشتر و ارتقای شغلی یا تغییر در رشته کاری نیاز به آموزش‌های دانشگاه مجازی دارند، از این شیوه بخوبی استقبال می‌کنند.

با سیستم آنلاین شما دیگر نیاز ندارید در کلاس بنشینید و اسلاید‌ها را تماشا کنید یا این‌که ساعت‌ها در کتابخانه‌ها به دنبال کتاب بگردید. نیازی نیست در کلاس بنشینید و منتظر وقت شوید تا از استاد سوالاتتان را بپرسید.

می‌توانید در منزل یا هر جای دیگر تیتر مورد نظر را پیدا کنید و تمام عکس‌ها و تصاویر و جداول و همچنین لینک‌های مرتبط با آن را در رایانه داشته باشید و مطالب و اطلاعات مرتبط را نیز مرور کنید.

در حال حاضر ممکن است جستجوی اینترنتی و استفاده آنلاین از اطلاعات برای تمام سنین میسر نباشد؛ اما بین 5 تا 10 سال آینده به نظر می‌رسد بیشتر نوجوانان 18 تا 54 ساله قادر به این کار باشند.

این نوآوری در عرصه آموزش از یک طرف با کاهش هزینه‌ها و امکان استفاده از انواع منابع به طور آنلاین امکان استفاده تمام دانشجویان حتی گروه شاغل را نیز فراهم می‌آورد و حتی دانشجویان متوسط و ضعیف نیز می‌توانند به جای این‌که سر کلاس تمام سعی خود را برای گرفتن درس استاد کنند، در منزل یا محل کار، بارها صفحات ارائه شده را ورق بزنند.

نکته حائز اهمیت این است که می‌توان با استفاده از اینترنت به یادگیری و آموزش پرداخت؛ اما انگیزه برای ادامه و اخذ مدرک در بسیاری موارد پایدار نیست.

بررسی‌ها نشان داده تعداد دانشجویانی که به صورت آنلاین آموزش می‌بینند و با موفقیت فارغ‌التحصیل می‌شوند، به مراتب کمتر از آنهایی است که به طور حضوری در کلاس‌های استادان شرکت می‌کنند و رودررو به بحث و تبادل نظر پیرامون مطالب می‌پردازند.

در عین حال وقتی قرار است کلاس‌ها مجازی باشند، عموما از استادان معمولی‌تری استفاده می‌شود و هیات علمی مانند دانشگاه‌های واقعی شکل نمی‌گیرد. بدین ترتیب در ظاهر حقوق استادان تازه‌کار، یا بدون تجربه کمتر است و به نفع مرکز آموزشی؛ اما در واقع وقتی دانشجو حضور موثر و والای استاد را احساس نکند، انگیزه کمتری برای پیگیری کار دارد و با بار علمی کمتر، کیفیت آموزش و تحصیلات نیز دچار نقص می‌شود.

وقتی دانشجویان سر کلاس حاضر نمی‌شوند، رقابت و در نتیجه خلاقیت و ابتکار در نحوه انجام کارهای عملی و تحقیقاتی در آنها کاهش می‌یابد. در اینجاست که کلاس اهمیت خود را نشان می‌دهد و صرف استفاده از برنامه‌های آنلاین نمی‌توان به کیفیت عالی دست یافت.

سحر کمالی ‌نفر