پیام داخلی نشست ژنو

طی 7 سال و اندی که از این موضوع گذشته، فراز و فرود‌های بسیاری پشت سر گذاشته شده است. 25 گزارش دبیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، 9 قطعنامه شورای حکام، سه توافق‌نامه سعدآباد، بروکسل و پاریس، تعلیق تقریبا همه فعالیت‌های هسته‌ای کشور، ارجاع موضوع به شورای امنیت سازمان ملل و صدور چهار قطعنامه این شورا، فک پلمب از تاسیسات هسته‌‌ای و شروع مجدد فعالیت‌ها، دستیابی به اورانیوم غنی‌شده، تکمیل چرخه سوخت هسته‌ای، چندین بسته ردوبدل شده بین گروه 1+5 و ایران، ده‌ها نشست، هزاران اظهار نظر، تهدید‌ها و تحریم‌ها تنها بخشی از اتفاقات تلخ و شیرینی است که طی این مدت روی داده است.پرونده هسته‌ای برای ایران ساخته شد نه فقط برای این‌که ما را از دستیابی به یکی از مهم‌ترین فناوری‌های روز دنیا محروم کنند، بلکه با این هدف که آن را حلقه اول چرخه‌ای قرار دهند که مجبور شویم در موضوعات دیگر مانند فلسطین، حزب‌الله لبنان، صنایع دفاعی و. . . یکی پس از دیگری در برابر خواسته چند قدرت، گام‌هایمان را عقب بگذاریم و نهایتا «استقلال» کشور که از مهم‌ترین دستاورد‌های انقلاب اسلامی ‌است، از دست برود یا آسیب جدی ببیند.

تمام تلاش دشمن در این فرآیند را در یک جمله می توان خلاصه کرد، «جمهوری اسلامی‌ ایران نباید هسته‌ای شود» و همه آنچه امروز اتفاق افتاده است را نیز در یک جمله می‌توان بیان کرد: «جمهوری اسلامی ‌ایران هسته‌ای شده است.» آنچه در نشست ژنو اتفاق افتاد و خود دشمن بصراحت از آن به عنوان «پیروزی ایران» یاد می‌کند اتفاق ساده‌ای نبود.

این نشست چند وجه تمایز با نشست‌های قبلی داشت. برگزاری نشست با دستور کار تعیین شده از سوی ایران یعنی همان بسته پیشنهادی ایران، حضور6 کشور و از جمله آمریکا،در مذاکرات، نداشتن هیچ‌گونه پیش شرط از طرف گروه1+5 و حضور ایران در شرایطی که سایت فردو اعلام ورزمایش موشکی برگزار شد از جمله ویژگی‌های این نشست بود.نشستی که یک پیام آشکار داشت و آن هم «دست برتر ایران در موضوع مذاکرات» بود.

این که دست چرا و چگونه برتر شد، پرسشی است که پاسخ آن گره‌گشای بسیاری دیگر از مشکلات امروز و فردای ماست.همبستگی و وحدت ملی حول حق هسته‌ای کشورمان، اقتدار و برخورد از موضع عزت، تلاش علمی‌ دانشمندان ایرانی، طراحی نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری مبتنی بر کار کارشناسی و همه اینها ذیل تدابیر و حمایت‌های ولی امر مسلمین ،مهم‌ترین عواملی هستند که دست ایران را برتر کرد. عواملی که هرگاه برخی آنها مثل اقتدار و برخورد از موضع عزت ضعیف می‌شد (چنانچه در سال‌های 82تا84 شد) یا دشمن تصور می‌کرد ضعیف شده است، مانند همبستگی و اجماع ملی (چنانچه رفتار مجلس ششم این ذهنیت را به‌وجود آورد) تلخی‌های کارفزونی می‌گرفت و آنگاه که این عوامل در اوج بود حلاوت پیروزی و موفقیت فراگیر می‌شد.

نشست ژنو یک پیام داخلی هم داشت و آن این‌که قدرت‌های بزرگ دنیا مساله انتخابات ریاست جمهوری دهم و برگزیده آن را تمام شده می‌دانند و منافع خود را در تعامل بیشتر با دولت دهم ارزیابی می‌کنند، موضوعی که برخی خواص داخلی هنوز آن را درک نکرده و به دنبال طرحی برای برون رفت از شرایط پس از انتخابات هستند!

مهدی فضائلی