در ورزش پایه عقب هستیم

در حقیقت در زمینه ورزش پایه که زیربنای ورزش هر کشوری است، خلاهای ریز و درشتی داریم که پر کردن آنها نیز یکشبه حاصل نمی‌شود. شاید شما بهتر از هر کس متوجه باشید که ورزش دانش‌آموزی ایران نحیف است چون علی‌رغم تمام شعارها و عده و وعیدها ورزش دانش‌آموزی تاکنون آن‌طور که باید و شاید در مدارس ما جدی گرفته نشده و به نوعی زنگ تفریحی است برای خالی نبودن عریضه که در بین دروس درسی جای گرفته است، در حالی که نیک واقفیم با کمبود امکانات و تجهیزات لازم و مهم‌تر از همه سالن‌های مورد نیاز در این ارتباط، آب در هاون می‌کوبیم تا پروسه قهرمانی ورزش ما به جای این که در مدارس و به صورت خودجوش آغاز شود، در شرایطی متفاوت و خارج از حیطه ورزش دانش‌آموزی و آن هم به صورت ناقص به اجرا درآید.

این پروسه در شرایطی است که در ورزش جهان، کار اصلی از مدارس استارت می‌‌خورد، یعنی با استعدادیابی لازم از نونهالان و نوجوانان با توجه به علاقه‌مندی آنان، این استعدادها را بدقت تحت‌نظر و در جهت رشد و شکوفایی تحت آموزش‌های ویژه قرار می‌‌دهند تا این چرخه استعدادیابی و پرورش آنان در کشورهای پیشرو ورزش، مدام قهرمانان تازه‌ای را به دنیای حرفه‌ای ورزش معرفی کند.

امروز ما در عرصه بازی‌های آسیایی نوجوانان صاحب 6 مدال شده‌ایم که اگر این مساله را در وسعتی بیشتر در جهان بسنجیم، جایگاهمان بسیار پایین‌تر خواهد رفت. بنابراین جدای از مدال‌های کسب شده و عنوان به دست آمده باید برگزاری اولین دوره بازی‌های آسیایی نوجوانان را به فال نیک گرفت و تلاش کرد با راهکاری ویژه و اصولی، نهال ورزش دانش‌آموزی در ایران را جانی تازه بخشید و پایه‌هایش را یکبار برای همیشه درست بنا نهاد. باید ایمان داشت که مبنای حرکت درست در ورزش قهرمانی از مدارس است، منتها نه مدارسی که از داشتن زمین مناسب ورزش بی‌بهره هستند و امکانات و تجهیزاتشان در حد صفر است. بی‌شک باید تحصیل علم و پرورش جسم و روح از طریق ورزش را همسو با هم دید. این دو مقوله اگر درست دیده شوند نه تنها هیچ تباینی با یکدیگر ندارند، بلکه به نوعی مکمل یکدیگر هم به حساب می‌آیند. امید آن که نگاه‌ها به ورزش دانش‌آموزی تصحیح شده و همه چیز در بستر طبیعی خود به جریان بیفتد.