استعدادهای بالقوه‌ای‌ که بی‌ثمر می‌ماند

در میان باشگاه‌های ایرانی تنها تیمی که عملکردی نسبتا متفاوت با پروسه فوق داشته، سپاهان است و اگر این تیم در سال 2007 فینالیست و نایب قهرمان قاره شد، به همین خاطر بود. استخدام امیر قلعه‌نویی به عنوان سرمربی جدید این تیم می‌تواند استمرار دهنده این راه باشد؛ زیرا او یک مربی مسلط و برنامه‌ریز است اما ناکامی زردهای اصفهانی در دوره اخیر این مسابقه‌ها در عین حضور فرهاد کاظمی نشانگر این نکته بود که یک بار دیگر به لحاظ کار تشکیلاتی از رقبا عقب افتاده‌ایم و حتی سپاهان که در این خصوص قوی‌ترین تیم ایرانی است، نتوانسته آن‌طور که باید خود را با تغییرات روز همسو سازد. آنچه ماجرا را جدی‌تر و نگران‌کننده‌تر می‌کند، این است که طبق روال فعلی از هر گروه دو تیم بالا می‌روند، حال آن که تا قبل از سهمیه‌بندی شدن این رقابت‌ها و رسیدن 4 مجوز حضور به امثال ما، عربستان و ژاپن، فقط یک تیم از هر گروه صعود می‌کرد و طبعا شانس‌ها و امکانات فراروی نمایندگان ما اندک‌تر و کوچک‌تر از امروز بود.

رقم حیرت انگیز

مشکلات کارهای تشکیلاتی در تیم‌های ما متاسفانه یک عامل بازدارنده در راه کسب نتایجی بهتر است. استقلال به محض کسب عنوان قهرمانی لیگ داخلی، در ستیز مدیرعامل و سرمربی با یکدیگر مجبور به تغییر سرمربی و به واقع اکثر اعضای کادر فنی شد و در ذوب آهن که جام حذفی را برده بود براثر اتفاقاتی دیگر، اعضای هیات مدیره کنار رفتند. در سپاهان در طول فصل و بعد از آن 4 بار مربی عوض شد که رقم حیرت‌انگیزی برای تیمی است که در سال‌های اخیر همواره پای قهرمانی جام‌های ما بوده است و حتی در مس نیز امواجی پیش آمد که طی آن سرمربی موفق تیم (پرویز مظلومی) برای یک هفته خلع و سپس عودت داده شد.

جدا از کار تشکیلاتی که موارد فوق نشان می‌دهد در آن قوی نیستیم، بحث فنی نیز مطرح است. با این که نیروهای بومی ما در مقام قیاس با نفرات بومی تیم‌های رقیب اغلب در سطحی بالاتر یا حداقل در درجاتی برابر قرار می‌گیرند اما حریفان ما با خرید ستاره‌های به درد بخور خارجی و کسانی که می‌توانند به تنهایی سرنوشت‌ساز باشند، قافیه را به نفع خود تغییر داده‌اند. این روند حتی در مورد تیم‌های اماراتی نیز صدق می‌کند و چنان که در دوره جاری پیکارهای لیگ قهرمانان آسیا دیده‌ایم، این تیم‌ها در چند نوبت اسباب توقف نمایندگان ما شدند و شکست سپاهان در برابر الشباب امارات و توقف خانگی استقلال در برابر الجزیره نشانگر همین مساله بود. خارجی‌های باشگاه‌های ما اغلب بازیکنانی متوسط‌اند و با این که معدودی مثل جانواریو در لیگ داخلی سرنوشت‌ساز بوده‌اند، اما در جام باشگاه‌های آسیا کاری از پیش نبرده‌اند و اگر جز این بود، نتایج منفی دوره جاری به دست نمی‌آمد.

تیم‌های ما باید خو بگیرند که طبق الزام‌های فوتبال حرفه‌ای در بیشتر هفته‌ها دوبار به میدان بروند و به جای نق زدن بابت این مساله و انداختن گناه شکست‌های خود به گردن این نکته، به لحاظ جسمانی نیرومندتر شوند. در حال حاضر بیشتر تیم‌های ایرانی توان این قضیه را ندارند و حتی در لیگ داخلی، هر4‌‌تا 5 روز یکبار به میدان آمدن را برنمی‌تابند و بدیهی است که اضافه شدن جام باشگاه‌های آسیا و مسابقات آن با برنامه تیم‌های ما در یک مقطع زمانی 5/2 ماهه در اواخر فصل، آنها را بیش از پیش فرسوده و صاحب نتایجی کند که دیده‌ایم. گله و ایراد گرفتن از این بابت چاره کار نیست و در نگاهی کلی تمامی باشگاه‌های ما و در نگاهی خاص‌تر نمایندگان آسیایی ما باید در فصل بدنسازی و در طول فصل طوری تدارک ببینند که هیچ‌گاه از بابت جسمانی در هنگامه کارزار کم نیاورند و همیشه سرحال بمانند و تقسیم قوای معقولی در این خصوص داشته باشند. در وضعیت فعلی تیم‌های ما به سبب عدم رعایت موارد فوق نمی‌توانند از قابلیت‌های بالقوه فنی خود بهره گیرند و از رسیدن به حق خود باز می‌مانند.

این در حالی است که شاید برخی رقبای ما به لحاظ فنی با تیم‌های ما برابری نکنند اما به لحاظ طرف شدن اصولی‌تر با موارد فوق بهتر از ما نتیجه گرفته‌اند.براثر چنین روندهایی است که تیم اول دو فصل پیش لیگ ما (پرسپولیس) از الغرافه قطر که اصلا از گروهش بالا نمی‌آید 5 گل می‌خورد و ام‌صلال در شرایطی به یک‌چهارم نهایی می‌رسد که در لیگ قطر فقط ششم شده است. حال آن که حریف ایرانی حذف شده به دست این تیم (استقلال) جام حذفی کشور ما را برده بود. چه تضمینی در دست است که این بلا در فصل بعد هم بر سر استقلال نیاید و ذوب آهن، مس و سپاهان واقعا در حد لازم ظاهر شوند؟ زمان به سرعت سپری می‌شود و دهه سوم اسفند که زمان شروع فصل بعدی این رقابت‌هاست از راه می‌رسد و می‌ترسیم در آن زمان پاسخ این سوال این باشد که هیچ تضمینی در دست نیست و داستان ناکامی‌های فوق و سلسله مسائلی که سبب شده است 17 سال از آخرین مرتبه قهرمانی ما در جام باشگاه‌های آسیا بگذرد، استمرار یابد.