بهار خجسته فال خرامان رسد ز راه

آهنگساز این سرود اسفندیار منفردزاده و شعر این سرود از ‌سروده‌های عبدالله بهزادی بود و سرود آن را کرامت‌الله دانشیان با استفاده از چند‌بیت از این شعر ساخت.

چند هفته پس از کشته‌شدن پاتریس لومومبا، رهبر انقلابی جنبش ملی کنگو در آفریقا، شعری با نام «سرود بهار» از دکتر عبدالله بهزادی در سوگ لومومبا و در همدردی با همسر او در اسفند 1339، در هفته‌نامه ادبی هنری «سپید و سیاه» به ‌چاپ رسید که بخشی از آن چنین بود: «به بانوی سوگوار که در ماتم شهید، بنالید و زان نوا، دل عالمی‌تپید، بهاران خجسته‌باد!»

سال‌ها پس از سروده شدن این شعر، کرامت‌الله دانشیان از مخالفان رژیم پهلوی، با چند بیت از این شعر سرودی ساخت که آن را به بچه‌های مدرسه روستای سلیران که در آن زندگی می‌کرد آموخته بود و آنها صبح‌ها سر صف مدرسه به جای سرود شاهنشاهی این سرود را می‌خواندند.

منفردزاده به دلیل نبود امکانات کافی و دسترسی‌نداشتن به ارکستر، خود به تنهایی تمام سازها را ابتدا تک‌ تک می‌نواخت و بعد همه را با هم میکس می‌کرد. خوانندگان سرود علی برفچی، عبدالله و ابوالفضل قهرمانی، فرهاد مافی، حسن فخار، پدرام اکبری و خود آهنگساز بودند. سرود با شتاب و سازهایی در حد اسباب بازی و بسیار ابتدایی،کاملا غیرحرفه‌ای در منزل منفردزاده ضبط شد.

هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید/ پرستو به بازگشت زد نغمه امید/ به جوش آمد از خون درون رگ گیاه / بهار خجسته‌فال خرامان رسد ز راه (2/) به خویشان، به دوستان، به یاران آشنا / به مردان تیزخشم که پیکار می‌کنند/ به آنان که با قلم تباهی دهر را / به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند/ بهاران خجسته باد، بهاران خجسته باد/ و این بند بندگی و این بار فقر و جهل / به سرتاسر جهان، به هر صورتی که هست / نگون و گسسته باد، نگون و گسسته باد/ به خویشان، به دوستان، به یاران آشنا / به مردان تیزخشم که پیکار می‌کنند/ به آنان که با قلم تباهی دهر را / به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند / بهاران خجسته باد، بهاران خجسته باد.

حمیدرضا عاطفی