امنیت شبکه‌ لایه‌بندی ‌شده‌

در شماره قبل به سومین لایه که لایه میزبان است، اشاره شد. در این شماره به لایه برنامه کاربردی به‌عنوان چهارمین لایه و لایه دیتا به‌عنوان پنجمین لایه می‌پردازیم.

کد خبر: ۲۰۱۰۶۹

سطح 4- امنیت برنامه کاربردی

در حال حاضر امنیت سطح برنامه کاربردی بخش زیادی از توجه را معطوف خود کرده است. برنامه‌هایی که به‌میزان کافی محافظت نشده‌اند، می‌توانند دسترسی آسانی به دیتا و رکوردهای محرمانه فراهم کنند. حقیقت تلخ این است که بیشتر برنامه نویسان هنگام تولید کد به امنیت توجه ندارند. این یک مشکل تاریخی در بسیاری از برنامه‌های با تولید انبوه است. ممکن است شما از کمبود امنیت در نرم‌افزارها آگاه شوید، اما قدرت تصحیح آنها را نداشته باشید.

برنامه‌ها برای دسترسی مشتریان، شرکا و حتی کارمندان حاضر در محل‌های دیگر، روی وب قرار داده می‌شوند. این برنامه‌ها، همچون بخش فروش، مدیریت ارتباط با مشتری، یا سیستم‌های مالی، می‌توانند هدف خوبی برای افرادی که نیات بد دارند، باشند. بنابراین بسیار مهم است که یک استراتژی امنیتی جامع برای هر برنامه تحت شبکه اعمال شود.

فناوری‌های زیر امنیت را در سطح برنامه فراهم می‌کنند:

پوشش محافظ برنامه: از پوشش محافظ برنامه به‌کرات به‌عنوان فایروال سطح برنامه یاد می‌شود و تضمین می‌کند که تقاضاهای وارد شونده و خارج شونده برای برنامه مورد نظر مجاز هستند. یک پوشش که معمولا روی سرورهای وب، سرورهای ایمیل، سرورهای پایگاه داده و ماشین‌های مشابه نصب می‌شود، برای کاربر شفاف است و با درجه بالایی با سیستم یکپارچه می‌شود.

یک پوشش محافظ برنامه برای عملکرد مورد انتظار سیستم میزبان تنظیم می‌گردد. برای مثال، یک پوشش روی سرور ایمیل به این منظور پیکربندی می‌شود تا جلوی اجرای خودکار برنامه‌ها توسط ایمیل‌های وارد شونده را بگیرد، زیرا این کار برای ایمیل معمول یا لازم نیست.

کنترل دسترسی/تصدیق هویت: مانند تصدیق هویت در سطح شبکه و میزبان، تنها کاربران مجاز می‌توانند به برنامه دسترسی داشته باشند.

تعیین صحت ورودی: ابزارهای تعیین صحت ورودی بررسی می‌کنند که ورودی گذرنده از شبکه برای پردازش امن باشد. اگر ابزارهای امنیتی مناسب در جای خود مورد استفاده قرار نگیرند، هر تراکنش بین افراد و واسط کاربر می‌تواند خطاهای ورودی تولید کند. عموما هر تراکنش با سرور وب شما باید ناامن در نظر گرفته شود مگر این‌که خلافش ثابت شود!

به‌عنوان مثال، یک فرم وبی با یک بخش zip code را در نظر بگیرید. تنها ورودی قابل پذیرش در این قسمت فقط پنج کاراکتر عددی است. تمام ورودی‌های دیگر باید مردود شوند و یک پیام خطا تولید شود. تعیین صحت ورودی باید در چندین سطح صورت گیرد. در این مثال، یک اسکریپت جاوا می‌تواند تعیین صحت را در سطح مرورگر در سیستم سرویس گیرنده انجام دهد، در حالی‌که کنترل‌های بیشتر می‌تواند در سرور وب قرار گیرد. اصول بیشتر شامل موارد زیر می‌شوند:

1- کلید واژه‌ها را فیلتر کنید. بیشتر عبارات مربوط به فرمانها مانند «»insert، باید بررسی و در صورت نیاز مسدود شوند.

2- فقط دیتایی را بپذیرید که برای فلید معین انتظار می‌رود. برای مثال، یک اسم کوچک 75 حرفی یک ورودی استاندارد نیست.

مزایا

ابزارهای امنیت سطح برنامه موقعیت امنیتی کلی را تقویت می‌کنند و به شما اجازه کنترل بهتری روی برنامه‌هایتان را می‌دهند. همچنین سطح بالاتری از جوابگویی را فراهم می‌کنند چرا که بسیاری از فعالیت‌های نمایش داده شده توسط این ابزارها، ثبت شده و قابل ردیابی هستند.

معایب‌

پیاده‌سازی جامع امنیت سطح برنامه می‌تواند هزینه‌بر باشد، چرا که هر برنامه و میزبان آن باید به‌صورت مجزا ارزیابی، پیکربندی و مدیریت شود. به‌علاوه، بالابردن امنیت یک شبکه با امنیت سطح برنامه می‌تواند عملی ترسناک(!) و غیرعملی باشد. هرچه زودتر بتوانید سیاست‌هایی برای استفاده از این ابزارها پیاده کنید، روند مذکور موثرتر و ارزان‌تر خواهد بود.

ملاحظات‌

ملاحظات کلیدی برنامه‌ها و طرح های شما را برای بلندمدت اولویت بندی می‌کنند. امنیت را روی برنامه‌ها کاربردی خود در جایی پیاده کنید که بیشترین منفعت مالی را برای شما دارد. طرح‌ریزی بلندمدت به شما اجازه می‌دهد که ابزارهای امنیتی را با روشی تحت کنترل در طی رشد شبکه‌تان پیاده‌سازی کنید و از هزینه‌های اضافی جلوگیری می‌کند.

سطح 5 امنیت دیتا

امنیت سطح دیتا ترکیبی از سیاست امنیتی و رمزنگاری را دربر می‌گیرد. رمزنگاری دیتا، هنگامی که ذخیره می‌شود و یا در شبکه شما حرکت می‌کند، به‌عنوان روشی بسیار مناسب توصیه می‌گردد، زیرا چنانچه تمام ابزارهای امنیتی دیگر از کار بیافتند، یک طرح رمزنگاری قوی دیتای مختص شما را محافظت می‌کند. امنیت دیتا تا حد زیادی به سیاست‌های سازمانی شما وابسته است. سیاست سازمانی می‌گوید که چه کسی به دیتا دسترسی دارد، کدام کاربران مجاز می‌توانند آن را دستکاری کنند و چه کسی مسوول نهایی یکپارچگی و امن ماندن آن است. تعیین صاحب و متولی دیتا به شما اجازه می‌دهد که سیاست‌های دسترسی و ابزار امنیتی مناسبی را که باید به‌کار گرفته شوند، مشخص کنید.

فناوری‌های زیر امنیت در سطح دیتا را فراهم می‌کنند:

رمزنگاری: طرح‌های رمزنگاری دیتا در سطوح دیتا، برنامه و سیستم عامل پیاده می‌شوند. تقریبا تمام طرح‌ها شامل کلیدهای رمزنگاری/رمزگشایی هستند که تمام افرادی که به دیتا دسترسی دارند، باید داشته باشند. راهبرد‌های رمزنگاری معمول شاملPKI، PGP و RSA هستند.

کنترل دسترسی / تصدیق هویت: مانند تصدیق هویت سطوح شبکه، میزبان و برنامه، تنها کاربران مجاز دسترسی به دیتا خواهند داشت.

مزایا

رمزنگاری روش اثبات شده‌ای برای محافظت از دیتای شما فراهم می‌کند. چنانچه نفوذگران تمام ابزارهای امنیتی دیگر در شبکه شما را خنثی کنند، رمزنگاری یک مانع نهایی و موثر برای محافظت از اطلاعات خصوصی و دارایی دیجیتال شما فراهم می‌کند.

معایب‌

بار اضافی برای رمزنگاری و رمزگشایی دیتا وجود دارد که می‌تواند تاثیرات زیادی در کارایی بگذارد. به‌علاوه، مدیریت کلیدها می‌تواند تبدیل به یک بار اجرایی در سازمان‌های بزرگ یا در حال رشد گردد.

ملاحظات‌

رمزنگاری تا عمق مشخص باید به دقت مدیریت شود. کلیدهای رمزنگاری باید برای تمام ابزارها و برنامه‌های تحت تاثیر تنظیم و هماهنگ شوند. به همین دلیل، یک بار مدیریتی برای یک برنامه رمزنگاری موثر مورد نیاز است.